گفته می شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روزجشن گرفتن وشادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده ایست به باغ و صحرا می رفتند وشادی می کردند و درحقیقت به این ترتیب رسمی بودن دوره نوروز را به پایان می رسانیدند.
همان طور که پیشینه ی جشن نوروز را از زمان جمشید می دانیم، درباره سیزده به در هم روایت است که :جمشید، شاه پیشدادی، روز سیزده نوروز را درصحرا ی سبز و خرم، خیمه و خرگاه برپا می کرد و بارعام می داد. او چندین سال پی در پی این کار را انجام داد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین تبدیل به سنت و آیین شد وایرانیان از آن پس سیزده به در را بیرون ازخانه در کنارچشمه سارها و در سایه درختان برگزار کردند.
در هر حال این رسم از هر زمانی که شروع شده باشد رسمی زیبا و فرح بخش است! چرا که این اتفاق برای عده ای تنها همان یک بار در سال اتفاق می افتد و می توانند دست از کارهای روزانه خانه و بیرون خانه کشیده و فارغ از هر گونه دغدغه و استرس کاری خود را در دامان طبیعت رها کنند. چرا که این روزها فشار کار و استرس برای کاریابی و حفظ شغل آن قدر است که این تعداد نه اندک، حتی به فکر نوشیدن یک استکان چای قند پهلو در کنار باغچه ای و جویی باریک نمی افتند، چه برسد به آن که بخواهند به همراه همه افراد خانواده زیلویی و زیراندازی بردارند و سیخ و زغال و جوجه ای برای ناهار و عصرانه و لبخندی به چهره ی بچه های فامیل که بوی کباب را از لا به لای درختان به مشام کشیده و دور منقل آتش جمع شده اند و با صدای بلند و ضرب من درآوردی می خوانند که "من گشنمه من گشنمه"!
