هوای زمستانی پکن دارد از راه می رسد، سرمایی که دوستان آن را استخوان سوز می خوانند، قبل از این که وارد پکن شوم وقتی در مورد سرمای اینجا می شنیدم آن را تا این حد باور نمی کردم، راستش این که مفهوم سوز و سرمای استخوان سوز را درک نکرده بودم.
تا این که دو سال پیش در اوج سرما وارد پکن شدم، سرمایی که در همان لحظه ورودم به مرزهای چین استخوانم را از ته سوزاند؛ وارد فرودگاه ارومچی شدیم و من که با لباس های زمستانی که از ایران داشتم روی صندلی های فرودگاه شدم با تمام وجودم از سرما می لرزیدم، احساس می کردم سیستم گرمازای فرودگاه اصلا کار نمی کند تا این که یکی از مسافران هواپیما با دیدن جسم یخ زده من لیوانی چای داغ به من داد و کمی گرما در درونم احساس کردم.
سال اول را هرگز فراموش نمی کنم، زمستان برای من به اندازه هزار سال گذشت، زمستانی که تمام شدنی نبود و با وجود این که هنوز ماه مارچ هوای اینجا خیلی هم سرد بود، سیستم گرمازای مرکزی در سراسر پکن خاموش شد، من ماندم و هوای سردی که می گفتن تازه تا دو ماه دیگر یعنی تا نیمه می ادامه دارد.
با همه این خاطره ها پارسال منتظر یک سرمای طاقت فرسا بودم که خوشبختانه از راه نرسید با وجود این که اخبار اعلام می کرد سرمای سال گذشته پکن در 60 سال اخیر بی سابقه بوده اما من با آن راحت تر کنار آمدم، اما امسال دوستی که تازه به اینجا آمده از من در مورد سرمای زمستان چین سوال می کرد، فکر می کنم که برای هر کسی سال اول سخت ترین برای تحمل این سرما باشد، هر چی که هست خدا برایش به خیر بگذراند...
