انقلاب

گاهی اوقات به این موضوع فکر می کنم که آیا فاصله گرفتن از دنیای تکلنولوژی امکان پذیر هست یا نه، یعنی امکان داره ما بدون انواع تلفن های هوشمند و اینترنت و تمام لوازم برقی بتونیم به زندگی ادامه بدیم.

دلیل اصلی این فکر شاید بخاطر موضوع سریالی است که به طور تصادفی چند قسمتی از اون رو دیدم، در این سریال بر اساس اختراع یک زوج برق تمام دنیا به مدت 15 ساله که قطع شده و همه در سرگردانی به دوران پیش از برق باز گشته اند و جالب اینجاست که از هیچگونه از امکاناتی که 15 سال پیش وجود داشت نمی توانند استفاده کنند. چرا که تمام این امکانات به برق وابسته هستند.

افراد زیادی هستند که در هر گوشه دنیا از خانواده هاشون دور شدن و بدلیل نبودن امکانات نمی توانند مسافت بین دریاها و اقیانوس ها رو طی کنند و به کشور خودشون برگردند و کلیه ارتباطات به ابتدایی ترین شکل ممکن بازگشته. دولت توان اداره کشور را نداشته و هر منطقه به دست افراد خاصی اداره می شه و مردم در خانه ها به زندگی ابتدایی همراه با حیوانات خانگی بازگشته اند.

به این فکر می کنم که من در چنین شرایطی چطور می تونم زندگی کنم، و برای این پرسش پاسخی پیدا نمی کنم، چرا که برای من این مسئله هر چقدر هم که احتمالی داشته باشه اما پذیرفتنی نیست. تصورش هم ترسناکه

این روزها دیگه همه ما بهترین عکس هامون رو در کامپیوتر، روی سی دی و یا روی گوشی هامون ذخیره می کنیم و اگر برقی وجود نداشته باشه حتی خاطره های مارو هم با خودش می بره و حسرت دوباره دیدن یک عکس و حتی گوش دادن به موسیقی مورد علاقه همه این ها به بزرگ ترین آرزوها تبدیل می شوند.

از اونجایی که به دلیل نبودن برق هیچ نوع دیگری از انرژی ها هم فراهم نخواهند بود، بنابراین بهترین خوراکی ها رو هم قادر نیستیم بخوریم، خوردن یکبار دیگر بستنی، پیتزا، کیک شکلاتی، رفتن به یک رستوران…. همه این ها به یک خاطره تبدیل می شوند که تنها شاید گاهی در خواب تجربه کنیم.

از همه این ها مهم تر به این فکر می کنم که هر زمانی که اراده کنم با یک پرواز 7 ساعته می توانم در آغوش پدر و مادرم باشم، اما بدون برق چقدر زمان لازم دارم؟؟؟