یک وقت هایی که می نشینم با خودم حساب و کتاب می کنم، می بینم ای دل غافل، از یک سال و هشت ماه پیش که وارد چین شدم تا همین لحظه خیلی از عادت های من که توی ایران و بعد از سال های سال زندگی کردن تغییر نکرده بود، الان دستخوش تغییر شده است!
بعد این عادت ها همچین نرم تغییر می کند و بی خیال از کنارت می گذرد که خودت تازه با گذشت زمان به این نتیجه می رسی که ببین از کجا به کجا رسیدیم!!!
نمی دانم شاید اینقدر اینجا سرگرم دلتنگی و دغدغه های خودمان هستیم که اصلا فراموش می کنیم یک عادت هایی هم داشته ایم، یک اخلاق ها و رفتارهای خاصی که من را "اکرم" را از بقیه متفاوت می ساخت، مثلا اگر یک نفر دیگر هم همان عادت ها را داشت به من نسبت داده می شد.
خیلی خوب الان بیشتر در موردش توضیح می دهم، یکی از عادت های من این بود که صبح ها حتما زود از خواب بیدار می شدم، اگر قرار بود خیلی تنبلی کنم و تا دیروقت توی رختخواب بمانم، آن دیروقت برای من حتما دیرتر از ساعت 8 نبود؛ بعد هم هر ساعتی که از رختخواب بیرون می آمدم، حتما به کنار پنجره می رفتم و از پنجره اتاقم نگاهی به آسمان می انداختم تا ببینم آسمان آن روز چه اندازه آبی و چه اندازه آلوده است؟ راستش را بخواهید این عادت را تا جایی که یادم می آید داشته ام، اما فکر کنم زمانی که از دستش دادم زمستان پارسال بود که هوای آلوده پکن دم پنجره رفتن و لذت بردن از هوای اول صبح را از سرم پراند!
این روزها فقط هر از گاهی که یاد حال خوش این احساس می افتم آرزو می کنم که بارانی ببارد تا هوای پکن تازه شود و اجازه نفس کشیدن به ما بدهد تا بتوانم هر از گاهی صبح ها دم پنجره بروم و هوای اول صبح را با تمام وجود توی ریه هام بکشم!
