تابوی استادیوم

با توجه به اینکه استادیوم رفتن و دیدن بازی فوتبال در کشور من برای بانوان غیر ممکن است، و هر چیز غیر ممکنی باعث برانگیختن احساساتی خلاف عرف می شود، همه دوست دارند که عکس آن را عمل کنند.

برای من اما دیدن ورزش فوتبال یک ورزش کسل کننده است و هرگز حتی پای تلویزیون هم علاقه ای به تماشای آن نداشته ام. اما رفتن به استادیوم و قرار گرفتن در میان تماشاچیان که با هم تیم مورد علاقه خود را تشویق می کنند شاید برای امتحان برایم جذابیت داشت، به شرطی که تیم مورد علاقه هم داشته باشم.

این فرصت را اگرچه در کشور خودم بدست نیاوردم، اما روز شنبه گذشته در چین و فرسنگ ها دور از خانه، کاملا ناگهانی بدست آوردم و از طرف دوست عزیز کرواتم چند ساعت پیش از بازی چین و برزیل به تماشای این بازی دعوت شدم.

اگرچه از آنجا که به فوتبال علاقه ای نداشتم برای رفتن هم چندان تمایلی در من ایجاد نشد، اما به قول همسر، فرصتی است برای تجربه که این فرصت در کشور خودم وجود ندارد، تیم قدیمی برزیل هم کم تیمی نبود.

با این دیدگاه عزم رفتن کردم و به استادیوم "برد نست" که افتتاحیه بازی های المپیک 2008 پکن در آن برگزار شده بود رهسپار شدم. بیشتر از همه رفتن به این استادیوم و تماشای معماری آن برایم جذابیت داشت و پس از آن تماشای بازی برزیل.

باید اعتراف کنم که این نخستین باری بود که هیجان را در میان تماشاچیان چینی دیدم. هیجان به معنای واقعی که شاید در مدت اقامتم در این کشور شاهد آن نبودم.

اما با توجه به اینکه یکی از بهترین چایگاه ها را در اختیار داشتیم، در من هیجانی آنچنانی ایجاد نشد و به این نتیجه رسیدم که هیچ علاقه ای برای رفتن به استادیوم و تماشای فوتبال نداشته و نخواهم داشت، و از این تب رفتن به استادیوم هم رها شدم.

اما به هر این حق دختران ایرانی طرفدار فوتبال است که مانند تمام کشورهای دیگر به استادیوم بروند و تیم مورد علاقه خود را تشویق کنند، شاید آن ها هم با رفتن و لمس آن از نزدیک دیگر از این تب رها شوند. به همین راحتی