گرمای هوای این روزها آدم را کلافه می کند، آن هم وقتی مجبور باشی با دهان روزه توی این شهر بدون مرز که هر قدر می روی تمام نمی شود دنبال خرید باشی یا حتی تفریح!
یکی دو روز بعد از برگشتنم از تهران برای تنفس یک هوای تازه با یکی از دوستان به یکی از پارک های نزدیک محل زندگی مان رفتیم، پارک باداچو؛ البته دلیل انتخاب این پارک نه تنها نزدیکی آن به محل زندگی ما که سرسبزی و زیبایی منحصر به فرد این پارک بود، همان روز توی همان فضای سرسبز پشه های محلی و جنگلی آن چنان از ما پذیرایی کردند که یادآوری اش هنوز هم چنگ به دلم می اندازد...
خلاصه از گرمای هوا و دهان روزه می گفتم که این پشه زدگی بی سابقه هم به آن اضافه شد، آن قدر ما را گزیدند و نیش زدند که جای سالم در بدن مان باقی نماند، کلافه گی گرما و تشنگی های تابستانه آن هم با زبان روزه، وقتی در این شرایط بیشتر می شود که بدن عرق کرده ات خارشی هم به پشه گزیدگی ها اضافه کند آن هم خارشی که به راحتی آرامش نگیرد.
جریان از این قرار است که وقتی توی خانه هستم کولر را روشن می کنم که گرمم نشود که عرق نکنم که خارش نگیرم اما یک ساعتی که کولر روشن می ماند حتی اگر روی دور کند هم باشد هوا آن قدر سرد می شود که ناچار می شوی خاموشش کنی و وقتی خاموش می کنی هوا گرم می شود و باقی قضایا... خلاصه این که این روزها ماییم و این دور باطلی که تمامی ندارد انگار...
