روزهای بارانی و آرزوهای در حال اجابت

شاید خیلی ها وقتی که صبح از خواب بیدار می شوند و از پنجره بیرون را نگاه می کنند و همان سر صبحی چشم شان به هوای ابری و بارانی بخورد، افسرده شوند و احساس کنند روزشان را از دست می دهند، اما این احساس برای من کاملا متفاوت است؛ اگرچه این روزها خیلی دوست دارم که هوا صاف باشد و این شانس را به من بدهد که دوچرخه سواری کنم اما با این وجود هنوز هم وقتی که سر صبح بیرون را نگاه می کنم که ابری و بارانی است انرژی ام دو چندان می شود.

دوست دارم توی این هوا قدم بزنم، برای همین حتما یک دلیلی برای بیرون رفتن از خانه پیدا می کنم و بر عکس همه که زیر باران چتر بالای سرشان می گیرند فقط اجازه می دهم که قطره های باران روی پوستم بنشیند تا باران را تنفس کنم، لمس کنم و با باران زندگی کنم. عاشق شیشه های ماشین و پنجره های بخار گرفته روزهای بارانی هستم؛ باران برای من نوید زندگی که نه اصلا خود زندگی است.

راستی اجازه بدهید اینجا این را هم اضافه کنم که جریان چتر در چین خیلی متفاوت تر از این حرف هاست، اگر در ایران مردم فقط هنگام بارش برف و باران چتر بالای سرشان می گیرند اما مردم چین به خصوص خانم ها زیر آفتاب هم چتر بالای سرشان می گیرند، یعنی تا پایشان را از خانه بیرون می گذارند کاری به زاویه تابش نور خورشید ندارند، خیلی با سرعت فقط چترشان را باز می کنند به قول خودشان به خاطر این که دوست ندارند پوست شان قهوه ای شود.

بارش باران برای من الهام بخش است، به این فکر می کنم که انگار قرار است آرزویی یک جایی برای یک کسی برآورده شود، شاید این به بازی های دوران کودکی برمی گردد که همیشه به هم می گفتیم زیر باران آرزو کن تا برآورده شود؛ به هر حال این روزهای گرم تابستانی هر صبحی که از خواب بیدار شده ام و هوا را بارانی دیده ام به این نتیجه رسیده ام که قرار است یک نفر به آرزویش برسد و این لذت باران را برای من چندین برابر کرده است.