خبر وقوع یک زلزله مثل یک بمب است؛ می ترکد، هر جا که باشی، در خانه باشی و یا محل کار، حتی اگر در یک نشست خبری با موضوعی کاملا متفاوت نشسته باشی؛ حتی اگر خبر تایید شده نباشد، حتی اگر تنها یک هفته پیش از شنیدن خبر زلزله ای دیگر تکانی سخت خورده باشی اما این بار هم خبر وقوع زلزله تکان ات می دهد؛ با تمام وجود تکان می خوری؛ قلبت هم مثل سرزمین ات می لرزد؛ دهانت خشک می شود؛ این بار چند نفر؟ چه تعداد قربانی؟ کدام بخش از خاک این سرزمین؟ تا چه زمانی دست و دل این زمین زیر پای مردم سرزمینم می لرزد معلوم نیست، تنها چیزی که می دانم این است که خاک راحت قربانی می گیرد، خاک به راحتی بی خانمان می کند، مروت ندارد، تکان می خورد و می بلعد، پیر و جوان و کودک، زن و مرد، خاک تکان می خورد و فرو می دهد...
درست یک هفته پیش بود که از زلزله بوشهر نوشتم، از غمی که گاه و بیگاه به دل مردم سرزمینم می نشیند و با تکان های گاه و بیگاه زمین مردم کشورم را عزادار و بی خانمان می کند، همین یک هفته گذشته بود که از مردمی گفتم که در آذربایجان تکان های زمین سرپناه از آن ها گرفت و همچنان در انتظار کمکی برای بازسازی سرپناه خود هستند، مردمی که در سرمای استخوان سوز زمستان در آذربایجان در چادرهایی موقت زندگی کردند که قرار بود در طول یک یا دو ماه برای آن ها تبدیل به سقف شود.
از مردم بوشهر نوشتم که داغ از دست دادن عزیزان شان را دارند، مردمی خونگرم و نجیب که دست طبیعت با نامهربانی گرمای زندگی آن ها را کم رنگ کرده است، این بار اما با فاصله یک هفته تنها با گذشت هفت روز، از سه شنبه سیاه سیستان و بلوچستان می نویسم، سه شنبه سیاهی که با تکان های 7.8 ریشتری زمین خانه و کاشانه آن ها را به یغما برد، آن هم در میان مردم مهمان نواز بلوچستان ایران؛ تکان های زلزله ای آن قدر شدید که تا پایه های قدرت را در دوبی و ابوظبی و هند و برخی دیگر از کشورهای خلیج فارس به وحشت آورده است.
این زلزله و تکان ها اما از میان هموطنان خونگرم بلوچستان ایران و همین طور مردم بلوچستان پاکستان قربانی گرفته است. این بار بر خلاف همیشه نمی خواهم ضرب المثل های باستانی سرزمینم را باور کنم، همان ها که بارها با ایمان به حقیقت بودنش به زبان آورده ام؛ چشمم را می بندم و گوشم را می گیرم تا نشنوم: سالی که نکوست از بهارش پیداست....
