ماجرای آموختن زبان چینی در سه نسل از خانوادۀ عبدالله محمود

«این سان زی، یکی از خوراک های محلی ما است. رشتۀ آردی است که سرخ شده است. بفرمائید! میل کنید!»

آقای عبدالله محمود وقتی خبرنگاران رادیوی بین المللی چین را دید، از طرفی به زبان اویغوری اعضای خانواده اش را صدا کرد تا خوراک و شیرینی های محلی برای پذیرایی بیاورند، و از طرفی به زبان چینی به مهمان ها تعارف می کرد.

عبدالله محمود 69 ساله در شهرستان باغچه از توابع شهر خُتن در شین جیان زندگی می کند. از شغل لوکوموتیورانی بازنشسته شده است.

دربارۀ این که چگونه زبان چینی یاد گرفته است می گوید که در زمان نوجوانی و جوانی او زبان چینی در منطقۀ شین جیان رایج نبود و او کاملا به صورت خودآموز و با تلاش و پشتکار شخصی آن را فراگرفته است.

«در آن زمان درس و مدرسه به زبان چینی نبود. من در دفتر راه آهن کار می کردم و رانندۀ لوکوموتیو بودم. مسؤول آموزش ما از شمال شرقی چین بود و من برای آموزش مهارت ها بایست زبان چینی یاد می گرفتم».

آموختن زبان چینی نه تنها باعث آسایش در کار عبدالله محمود شد، بلکه فرصت های زیادی را برای سفر به مناطق دیگر کشور فراهم کرد. او طی سال های طولانی به پکن، شانگهای، گوآن جوئو، هنگ کنگ، ماکائو و بسیاری شهرها و مناطق دیگر سفر کرده و با جهانی از شگفتی ها آشنا شده است. در واقع شغل و مهارت زبانی اش، او را به یکی از پرتجربه ترین افراد شهرستان باغچه تبدیل کرده است.

عبدالله محمود با دیدن فواید دانستن زبان چینی برای خودش، از 5 فرزند خود هم خواست که این زبان را فرابگیرند؛ به طوری که یکی از آنها هم اکنون معلم زبان چینی در یک دبستان محلی است.

عبدالله محمود می گوید:

«یاد گرفتن زبان چینی در کار و زندگی آینده آسودگی می آورد. اگر زبان چینی بلد نباشید، قدرت توسعه نخواهید داشت».

ابلت پسر ارشد عبدالله محمود هم وقتی که در پاسگاه پلیس شهرستانشان کار می کرد، برای یاد گرفتن زبان چینی در یک کلاس زبان چینی دانشگاه شین جیان ثبت نام کرد. امروز او پدر و دارای یک پسر و یک دختر است. او امیدوار است که فرزندانش هم خوب درس بخوانند و زبان چینی بیاموزند تا بتوانند با جهان بزرگ تری آشنا شوند. او می گوید:

«من در کارهای مربوط به درس خواندن بچه ها با تمام توانم تلاش می کنم. اگر آنها بخواهند پا به دنیای خارج بگذارند، از آنها حمایت می کنم».

علیم جان پسر ابلت در کلاس سوم راهنمایی مرکزی شهرستان باغچه درس می خواند. او پدرش را قهرمان می داند و آرزو دارد که زبان چینی را خوب بیاموزد و بتواند مثل پدرش پلیس شود و از وطنش محافظت کند.

منطقۀ خودمختار شین جیان، بنا به درخواست و نیاز اقلیت های ملی، برای رساندن خود به سطح بالاتر آموزش و پرورش و علم و فناوری تلاش می کند. امروزه آموزش و پرورش دو زبانۀ چینی و زبان قومی، در مدارس اقلیت های ملی رایج شده است. ابلت می گوید:

«چین کشوری با اقوام مختلف است. اگر زبان چینی بلد نباشیم، این امر مانع توسعۀ مشترک ما خواهد شد. بنابراین آموزش و پرورش به زبان چینی به توسعۀ مشترک و اتحاد ملی کمک می کند و اقدام خوبی است».