از سیر تا پیاز چین – قسمت نهم

رشته چینی که در انگلیسی به آن «نوو دلِز» می گویند، در چین به نام عمومی «میئن» شناخته می شود.

اما چینی ها مشخصاً به رشته تولید شده از گندم، «میئن» و به نوع ساخته شده آن از برنج، «فِن» می گویند. با وجود آنکه اعراب، ایتالیایی ها و چینی ها هر کدام، اختراع رشته را به خود نسبت می دهند، شواهد تاریخی نشاندهنده پیروزی چینی ها در این نزاع رشته ای است!

سند تاریخی مکتوب که نشاندهنده استفاده از رشته در چین می باشد، به سلسله «هان» باز می گردد که 2300 سال پیش بر این سرزمین حکومت می کردند. برای آنکه خیال شما از این بابت راحت شود باید اضافه کنم که در سال 2005 میلادی، در کاوش های صورت گرفته در «چین هایی»، قدیمی ترین رشته روی زمین در منطقه باستانی لاجیا کشف شد که 4000 سال قدمت دارد. این رشته 4000 ساله از ارزن تولید شده است که امروزه خوردن رشته ساخته شده از ارزن، متداول نیست. مارکو پولو، جهانگرد معروف ایتالیایی، رشته چینی را در سفر خود به این کشور، همراه خود به ایتالیا برد و بعدها، اسپاگتی که غذای معروف ایتالیایی هاست، از رشته چینی اقتباس گردید.

رشته چینی به مانند پاستای ایتالیایی در سایز های مختلف تولید می شوند. این رشته ها به کلفتی چوب بستنی و به نازکی خلال دندان ساخته می شوند. تقریباً یک قاعده کلی در مورد درازی رشته چینی برقرار است و تمام رشته ها بلند هستند و بریده نمی شوند. طول هر رشته بعضاً به یک متر می رسد. سنت های چینی هم در نوع خود جالب و شنیدنی است. چینی ها از دیر باز بر این باورند که رشته بلند، نشانه طولانی بودن عمر است و بریدن آن یا نصف کردنش، طول عمر را کم می کند. در چین، معمولاً در جشن تولد ها و مهمانی های خود، با رشته از مهمانان پذیرایی می کنند. البته نه با رشته خالی؛ بلکه رشته به همراه غذاهای دیگر!

چینی ها بر این باورند که در هر وعده غذایی باید مقادیر مساوی هیدرو کربن (غلات و نشاسته) و میوه جات و سبزیجات مصرف شود. یکی از هیدرو کربن هایی که در بین چینی های مصرف بالایی دارد، رشته است.

متداول ترین نوع میئن، از آرد گندم بعمل می آید که همین نوع هم به صورت تخم مرغ زده و تخم مرغ نزده در بازار عرضه می شود. با وجود آنکه این نوع رشته در حال حاضر در اقصی نقاط این کشور پهناور مورد استفاده قرار می گیرد، اما پیشینه تاریخی میئن گندمی به شمال چین باز می گردد که گندم، قوت غالب افراد به حساب می آمده است. رشته گندمی چینی را می توانید به فرم های مختلفی در بازار پیدا کنید: سفید یا زرد (تخم مرغ نزده و تخم مرغ زده)، نرم (تازه) یا خشک، نازک مثل اسپاگتی یا پهن و کلفت، شبیه فِتوچینی ایتالیایی.

رشته های برنجی که از آرد برنج، آب و نمک ساخته می شوند هم به صورت کاملاً نازک و یا خیلی پهن وجود دارند. رشته های برنجی چند هم خانواده دارند که مهمترین آنها «رشته طلقی» و «رشته عصایی» می باشد. رشته طلقی یا شیشه ای را از خمیر سیب زمینی، سویای سبز (نوعی گیاه بومی چین و هند به نام مون) و نوعی گیاه محلی دیگر به نام کانا درست می کنند. رشته عصایی هم در سایز ها و اندازه های مختلف تولید می شود و به مانند تمامی رشته های چینی، نوع نازک و پهن آن در بازار به وفور یافت می شود.

در پخت رشته های برنجی باید این نکته را در نظر داشته باشید که این رشته ها باید قبل از پخته شدن، بین 15 تا 20 دقیقه در آب خیسانده شوند.

راجع به هنر تولید رشته دست ساز هم بگویم که هنوز هم در برخی فروشگاه های عرضه مواد غذایی بزرگ در چین نظیر وو مارت و جیان مارت، می توانید این هنر سنتی چینی را از نزدیک مشاهده کنید.

در چین، رشته را به صورت گرم، سرد، بخار پز، تف داده شده ، سرخ شده و جوشانده شده صرف می کنند و یا آن را داخل سوپ می ریزند. رشته چینی منبع سرشار پروتئین است. با وجود آنکه انرژی و میزان کالری این ماده غذایی پایین است، اما هیدرات کربن بسیار قوی به حساب می آید.

در پایان این مطلب رشته ای، ذکر این نکته خالی از لطف نیست که بگویم خوردن رشته چینی که طول هر رشته آن 60 تا 70 سانتیمتر است با چوب غذا خوری چینی (کوآی زی)، تبحر خاص خود را می طلبد و ممکن است خوردن میئن در دفعات نخست، به قیمت تعویض پیراهن تان تمام شود!