میراث گویا

الین آرت بانوی در شهر کوچک لورگو در فرانسه زندگی می کرد. او چند سال پیش از پاریس به آنجا کوچ کرده بود و بدون توجه ِ دیگران زندگی می کرد.

او طی اقامت چند ساله در شهر کوچک لورگو چندین بار بیمار شد و به تنهایی درد را تحمل کرد. ولی کسی در آن شهر کوچک او را نمی شناخت و به او توجهی نمی کرد. او از میان مردم به زحمت می گذشت ولی کسی نمی خواست نام او را بپرسد یا با او حرف بزند و بداند که چرا به این شهر آمده و در اینجا زندگی می کند.

مردم شهر نمی دانستند که این بانوی پیر وصیت کرده که بعد از درگذشتش همۀ ماترکش به ارزش 2 میلیون دلار به همۀ مردم شهر برسد. به این معنی که به هر کدام از اهالی شهر سهمی از ثروت او می رسید.

سرانجام الین فوت کرد. بعد از مراسم تدفینش مردم از وصیتنامۀ او آگاه شدند و منتظر دریافت سهم خود از ثروت او بودند. وکیل خانم الین شروط اجرای وصیتنامه را برای آنها قرائت کرد. شروط عبارت از این بود که طولانی ترین خیابان شهر به نام او نامگذاری شود؛ نقاشی مورد علاقۀ خانم الین بر دیوار دفتر شهردار آویزان شود و خانه اش به فردی از اهالی پاریس فروخته شود. مهم ترین شرط وصیتنامۀ خانم الین این بود که بیشترین بخش ماترک او در ساخت آپارتمان هایی برای مردم فقیر صرف شود.

اهالی شهر نمی فهمیدند معنی این همه شرط در وصیتنامۀ بانوی پیر چیست. فقط کشیش شهر بود که پس از شنیدن شروط اجرای وصیتنامه، از رضایت پیوسته دعا می خواند. پس نظر او را پرسیدند.

او گفت: متوجه نیستید که این یک میراث گویا است؟ پیش از درگذشت خانم الین هیچ یک از اهالی شهر حتی اسم او را نپرسید و هرگز به او توجهی نکرد. بنابراین او خواسته است که نام طولانی ترین خیابان شهر به اسم او نامگذاری شود تا مردم اسم او را به خاطر بسپارند. منظور او از شرط آویختن نقاشی مورد علاقه اش بر دیوار دفتر شهردار این است که مردم با علائق او آشنا شوند. او خواسته است که خانه اش به فردی از اهالی پاریس فروخته شود تا مردم شهر بدانند که او از آنجا آمده بود؛ و سرانجام این درخواست او که با بیشترین بخش ثروتش برای فقرا آپارتمان ساخته شود، به این معنی است که همه باید به یکدیگر کمک کنند.

مردم پس از شنیدن توضیحات کشیش، با حسی از شرمندگی جرأت نداشتند سهم خود از ماترک خانم الین را بردارند.