حفظ فرهنگ "ناشی"

در سال 1998 هه لی مین در حیاط خانه خود شروع به تدریس درباره فرهنگ دونگ به مردم روستایش می کند. "دونگ با" نامی برای فرهنگ و زبان مردم "ناشی" است، که در شهر لی جیانگ در استان یوننان زندگی می کنند.

هه لی مین، پژوهشگر فرهنگ دونگ با در موسسه لی جیانگ است. او می گوید: این موسسه، یک موسسه غیر دولتی است، که خود من آن را پایه گذاری کردم و تامین مالی خارجی وجود ندارد. من و چند استاد دیگر در اوقات فراغتمان به تدریس فرهنگ دونگ با می پردازیم. ما تصمیم داریم فرهنگ دونگ با را گسترش دهیم.

نمادهای زیادی از قبیل موسیقی، زبان نوشتاری که بر اساس هیروگلیف است و مجموعه ای غنی از آداب و رسوم و آیین مذهبی در این فرهنگ وجود دارند که در حال فراموشی هستند.

ما وظیفه داریم تا فرهنگ ناشی را بازسازی کنیم و زنده نگه داریم، اما حفظ کردن تمام این نمادها کار بسیار مشکلی است. بنابراین ما تمام تلاش خود را برای حفظ بخش های مهم آن بر اساس نیازهای امروزی جامعه به کار می گیریم.

تا زمانی که بتوانیم راهی پیدا کنیم تا فرهنگ سنتی را با فرهنگ مدرن ادغام کنیم، فرهنگ سنتی را نجات داده ایم. نمی توان به گذشته وابسته بود، ما باید سنت های خود را به جامعه مدرن امروزی پیوند بزنیم.

در مراسم بازگشایی دوباره برای تغییر نام مدرسه، مقامات محلی از لی جیانگ برای سخنرانی و پشتیبانی از طرح هه حضور داشتند. در پایان این مراسم، یکی از مردان محلی ناشی برای حاضران رقص محلی انجام داد.

هر حرکت رقص محلی ناشی داستان و معنایی دارد. رقص های گوناگون، داستان های گوناگونی را منعکس می کند. رقص با شمشیر، "رقص جان شمال" نام دارد. جان روحانی که در شمال است شمشیر را در دستانش نگه داشته است و با هر حرکت رقصش، برای خدایان قربانی های گوناگونی می دهد.

رقص دونگ با بر پایه قربانی کردن است. نمادهای فرهنگ دونگ به این ترتیب هستند، شخصیت ها، کتاب مقدس، گویش ها، موسیقی، رقص و هنرهای دیگر که بیش از 100 جشن را در بر می گیرد.

ما تمام تلاش خود را برای زنده نگه داشتن این فرهنگ و زبان انجام می دهیم، بسیاری از اقوام دیگر زبان اصلی خود را گم کرده اند، اما مردم ناشی فرهنگ خود را زنده نگه می دارند. ما هنوز هم تمام معانی این زبان را می دانیم و به راحتی می توانیم متون گوناگون این خط را بخوانیم، که امری نایاب در زمینه جهانی شدن و یکی شدن در دنیای مدرن است. ما باور داریم این فرهنگ بسیار با ارزش است و باید سینه به سینه به نسل های پس از ما منتقل شود.