حسين عليزاده نشان شواليه را رد کرد

«حسين عليزاده» انصراف خود را از دريافت نشان «شواليه» اعلام کرد.

به گزارش ايسنا، اين نوازنده موسيقی ايران با انتشار نامه‌ای، خود را از دريافت هر نشانی بی نياز اعلام کرد و گفت که به «حسين عليزاده» بودن قناعت می کند.

در متن نامه سرگشاده حسين عليزاده درباره اهدای نشان شواليه از سوی دولت فرانسه، آمده است: «به نام آن‌که هنر را آفريد. شايد نوشتن اين نامه، دشوارترين و زيباترين لحظه عمرم را رقم می‌زند. از روزهايی دور، از کوچه پس کوچه‌های خيابان خيام تا دبستان حافظ. از خيابان خواجه نظام‌الملک تا هنرستان موسيقی. از خيابان درختی تا مسير دانشگاه تهران، از مسيری تا مسيری سير شد... از صدها کوچه و شهر و ديار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچه‌ای به انتظار ماندم و می‌مانم. چه با شکوه است ياد مادرم و ياد پدرم که برايم خودآموز عشق‌اند، و چه باشکوه است ستايش آموزگارانی که واژه مقدس هنر را در من دميدند. سال‌هاست به پاس حق‌شناسی‌شان دل می نوازم و چه بزرگ مردمی که دل می‌دهند، می‌سازند و می‌پرورانند هنرمندشان را. هنر فراتر از هر مرزی حکايتی است آشنا برای هر انسان. پيام‌آور عشق ، صلح، دوستی، برادری و برابری. نقشی است تا ابد برای هر دلی که می‌تپد در ديار من و دياری دگر. هنرمند در ديار خود ساخته می‌شود تا بپروراند جهانی را».

اين نامه می افزايد: «موسيقی کهن ايران، طنين تاريخ مردمی است باشکوه. عشق، شجاعت و ايثار از تک تک نغمه‌هايش جاری است. و افتخار واژه‌ای‌ست که مردم به هنرمند هديه می‌دهند؛ همان‌طور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار می‌کنيم، مردم هنردوست جهان نيز به بزرگان ما افتخار می‌کنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزيز و بزرگم بارها به اوج افتخار رسانده‌اند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرمشان بود و حالا...

نغمه عشق و محبت و سپاس از دياری دگر با عنوان و معنی خاص. نه در ستايش من، بلکه در ستايش هنر و هنرمند و چه زيباست نام ايران بر بال هنر، در پرواز از دياری به دياری و از مردمی به مردمی. اگر سياهی جنگ و کينه و نابرابری در دنيای قدرت حاکم است، نغمه‌های عشق در دل مردم جهان فراتر و با قدرتی جاودانه نيز حاکم است. اگر سفير سياسی و فرهنگی کشور فرانسه، هديه ملت با فرهنگ فرانسه را به سينه هنرمندان بزرگ ما نصب می‌کند، آن‌را ارج می نهيم و ما نيز ستايش می‌کنيم ستارگان پر افتخار تاريخ خود را».

عليزاده اما در پايان نامه خود تاکيد کرده است: «شايد اگر در ديار ما توجه و درک از هنر والای موسيقی همان‌طور که نزد مردم است، نزد مسئولان - که بايد خدمتگ‌زاران تاريخ و فرهنگ و هنر باشند- می‌بود، يک هديه و عنوان غير خودی اين همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشيد می شود. اما من ضمن قدردانی از مسئولين کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ايران، به نام حسين عليزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پيشوند يا پسوندی نخواهم افزود. در آخر ضمن تبريک به تمام بزرگان ايران و جهان که نشان با ارزش شواليه را دريافت کرده‌اند، خود را بی‌نياز از دريافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ايستاد. با سپاس از تمام مردم هنردوست ايران و جهان.»

چندی پيش علی رهبری - آهنگساز و رهبر ارکستر - با انتشار نامه‌ای که در اختيار بخش موسيقی ايسنا قرار داد، از حسين عليزاده خواست تا درباره‌ی دريافت نشان شواليه تأمل بيشتری کند.

نشان هنر و ادب شواليه که از سوی وزارت فرهنگ فرانسه به هنرمندان و نويسندگان اعطا می‌شود، بيش از ۵۰ سال سابقه دارد و تاکنون تعدادی از هنرمندان و نويسندگان ايرانی اين جايزه را از آن خود کرده‌اند.اين نشان در هفته‌های اخير، در مراسم جداگانه و غيرعمومی در منزل سفير فرانسه در تهران، به کامبيز درم‌بخش، داريوش مهرجويی، محمود دولت‌آبادی و لی‌لی گلستان اهدا شد.

پيش تر نيز هنرمندان و ادباتی‌هايی چون شهرام ناظری، محمدرضا شجريان، رضا سيدحسينی، محمدعلی سپانلو، ليلا حاتمی، پری صابری، جلال ستاری و عباس کيارستمی، نشان شواليه يا مشابه آن را از دولت فرانسه دريافت کرده‌اند.