علاقه شاهان ایرانی به شکار حیوانات

شکار در ایران قدمت بسیاری دارد و پیشینه شاهان شکارچی که قدرت و کفایت خود را با کشتن حیوانات به زیر دستان خود نشان می‌دادند به دوران باستان باز می‌گردد.

به گزارش رادیو بین‌المللی چین (CRI)، سواری، تیر انداختن و شکار کردن در ایران باستان از محاسن شاهان برشمرده می‌شد و برخی از معروف‌‌ترین سلاطین ایران مانند کوروش و داریوش هخامنشی، اردوان اول اشکانی، انوشیروان عادل، قباد، بهرام گور، خسرو پرویز و یزدگرد سوم ساسانی، شکارچی‌های ماهری بودند که از هر یک قصه‌‌ها درباره شکار کردن روایت شده است.

در روزگار نه چندان دور و در عهد قاجار نیز شاهان به شکار توجه ویژه‌ای داشتند و فتحعلی‌شاه قاجار علی‌رغم جنگ‌هایی که در آن زمان با عثمانی داشت، عباس‌میرزا را به میدان کارزار می‌فرستاد و خود شکارگاه را انتخاب می‌کرد. این علاقه بعدها به تمامی به نواده او ناصرالدین‌شاه منتقل شد و نقل است که او از هیچ فرصتی برای رفتن به شکار دریغ نمی‌کرد.

ناصرالدین‌شاه چندین ماه از سال را با وجود مشکلات و خطرات آن زمان در سفر و شکار می‌گذرانید و بسیاری از کارگزاران حکومتی که چندان علاقه و شاید بنیه‌ای برای این کار نداشتند با خود همراه می‌کرد که حتی گاه به مرگ برخی از آنان که از لحاظ سنی فرتوت بودند منجر می‌شد. چنان که عین‌الملک که مورد محبت شاه بود در منطقه کن در شمال غربی تهران در حین شکار شاهانه جان داد که موجب تکدر خاطر شاه را فراهم کرد به طوری که از آن سال دیگر برای شکار به کن نرفت.

در آن سال‌ها شکار در سراسر مملکت برای همه مجاز بود به استثنای شکارگاه‌های سلطنتی که در مجاورت پایتخت بود و تحت حفاظت شکاربانان قرار داشت. این شکاربانان طبق معمول در قبال گرفتن رشوه شکارچیان را بدان مناطق راه می‌دادند.

مراکز شکار اطراف تهران عبارت بودند از کن، دوشان تپه، دره لار، شهرستانک و سرخه حصار و البته در مسافرت‌های طولانی مناطق بسیاری از ایران در زمره مناطق قرق شده قرار می‌گرفتند. کفتار، گرگ، شغال، روباه و دله، یوزپلنگ، سیاه گوش، شیر بدون یال خوزستان، پلنگ، خرس، قوچ و آهو و کل از حیواناتی بودند که شکار می‌شدند.

وسایل شکار در این سفر‌ها به غیر از تفنگ، سگ تازی بود که هیچ خرگوشی از دست او در امان نبود و در شکارهای هوایی و پرندگان از باز و قوش تربیت شده استفاده می‌شد. حیوانات صید شده نیز با چاپارهای سریع‌السیر به صاحب منصبان و عالی مقامان حاضر در اردو و یا در شهر و همچنین سفارت‌خانه‌های اروپایی فرستاده می‌شد و همراه آن نامه‌ای از طرف میرشکار دربار فرستاده می‌شد و ضمن آن یادآوری می‌گردید که همه شکار‌ها به دست مبارک اعلیحضرت انجام گرفته است.