ساز "نیو توآی"یکی ازآلات موسیقی قدیمی چین با زه کمان می　باشد و عمدتادر نواحی مسکونی اقلیت ملی "تون " دراستانهای گوی جو ،هونن و منطقه خود مختار گوانگ سی رواج داشته است . به علت آنکه بدنه این ساز بسیار باریک و دراز مثل ران گاو است ،ساز "نیوتوئه " نامیده شده است . ساز سنتی مذکور از یک قطعه صنوبر تهیه شده وته آن توخالی گردیده و روی آن با چوب صنوبر و یا سیستم جلا دهنده پوشانده شده است .

سراین سازبشکل چهارگوش است و درهردو طرف محوری با چوب بسیار سفت نصب است تا با آن دو سیم سا زکه از الیاف نخل تهیه شده محکم گردد.چله کمان این ساز از ساقه باریک بمبو تهیه میشود و روی آن دسته ای از الیاف نخلی دیده می شود. ویژگی خاص ساز "نیو توئه"این است که صوت آن بر اثر اصطکاک کمان نخلی با چله از طناب نخلی بوجود می آید . لذا صوت آن ظریف و ملایم و قدری خفیف است و دارای خصوصیات بارزملی و سبک محلی است.

طرز نواختن ساز "نیو توئه"با ویولون "اساسا یکسان است.نوازنده انتهای ساز را روی شانه چپ گذاشته و با دست چپ ساز را نگهداشته و دست راست با کمانه ساز را می نوازد. اما دامنه صوت آن در مقایسه با ویولن کمتر است . ساز "نیو توئه" در میان مردم بیشتر مبتکرانه ساخته می شده است .مردم اقلیت ملی "تون "برای ارتقای قدرت بیان این ساز پیوسته آنرا مورد اصلا ح قرار داده اند.نه تنها وسیله تقویت کننده صدا توسعه یافته بلکه ضمن افزایش چندقطعه ،بجای زه طناب نخلی و کمانی از الیاف نخلی ،چله های الیاف ابریشمی و نخ فولادی و کمانه موی دم اسب جای آن را گرفته ودرنتیجه کیفیت صوت این ساز بمراتب بهتر شده است .

در زندگی فرهنگی مردم ملیت "تون "،ساز "نیوتوئه"جایگاه مهمی در اشغال دارد و به بخش ضروری از زندگی آنان مبدل شده است . تقریبا هر پسر "تون " یک ساز"نیو توئه در دست دارد و در روزهای جشن ویااوقات فراغت از کار ، آنان در حین نواختن ساز و خواندن آواز مردمی به نزد خویشاوندان و دوستان می روند .هرجا صدای این ساز شنیده می شود مردم نیز جمع می شوند و به وجد و شعف می ایند.

آهنگ :مهتاب