ساز با سر اسب از آلات موسیقی زهی ملیت مغول است .تاریخ ان ساز دیرینه است و در اوائل قرن 13 این ساز در بین مردم مغول رواج گسترده پیدا کرد و در نواحی مختلف اسم ،شکل ،کیفیت صوت و طرزنوازندگی آن متنوع بود .ساز با نقشه سر اسب ،یک وسیله تقویت کننده صدا بشکل ذوزنقه دارد وروی بدنه ساز سر اسب حکاکی می شود. این سرمنشا اسم این ساز می باشد .

زه آن از چند ده دم موی اسب تهیه می شود و دو انتهای آن با سیم الیاف ابریشمی بسته می گردد. هنگام اصطکاک بین کمان دم موی اسب با زه دم موی اسب صوت بسیار شنیدنی ،شیرین و کلفتی ایجاد می شود که ازدیگر سازهای سیمی چینی و خارجی متمایز است . ساز با نقشه سر اسب (ما تو چین ) در ابتدا بعلت ضعف حجم صوت فقط برای اجرا در چادرهای مغولی یا اطاق مناسب بود و بعد از اصلاح ،دامنه صوت توسعه یافته وبه دلیل استفاده از زه نیلونی بجای زه دم اسب ،حجم صوت زیاد تر شده و کوک آن چهار درجه بالا رفته است .

ساز "ما تو چین " اصلاح شده هم کیفیت صوت قبلی خود را حفظ کرده و هم شفافیت و وضوح بیشتری یافته است و کاملا برای نوازندگی روی صحنه و بیرون از سالن مناسب می باشد و یکی از سازهای تک نوازی عمده موسیقی ملت مغول است . در ضمن سازندگان آلات موسیقی همچنین موفق به تحقیق و تهیه "مانوچین "بزرگ و متوسط شده اند.

شیوه نواختن این دو ساز جدید باشیوه اجرای ویولن سل و ویلون با صدای بم یکسان است .این مجموعه "ماتو چین ها" ارکستر ملی چین را تکمیل کرده است . با این حال ، سازهای جدید "ما تو چین " از نظر تزئین کماکان خصوصیات ملی مغول را حفظ نموده است . روی بدنه ساز نقش و نقار ملی ظریف وبی پیرایه و ساده ترسیم می شود و ظاهرا یک شی بسیار زیبا در میان هنرهای دستی را نمایندگی می کند .

آهنگ : چهار فصل سال .