برج حوان حه در واقع معماری بسیار قدیمی برای تماشای مناطق خوش منظره دور و نزدیک کنار رود یانگ تسه محسوب می شود. از این رو داستانهای بسیاری در وصف این برج میان شاعران چینی نسل اندر نسل نقل شده است.

یکی ازاین داستانها مربوط به دو شاعر " لی بای " و " تسوی حای " است. این دو شاعر متعلق به دوران حکمرانی سلسله تانگ از سال618 تا سال 907 میلادی هستند.

آورده اند شاعر " لی بای " به همراهی غلامی بالای برج " حوان حه " می آید و به مسافت های دور چشم می اندازد و شراب می نوشد و ازخود بی خود مست می شود و طبع شعری خویش برانگخته می گردد.غلام ضمن اشاره به دیواری در مقابل در برج می گوید: به نظرم نگارش شعر بر روی این دیوار بسیار مناسب می باشد و به این سان شاعر با کمال اشتیاق به کنار دیوار رفته و حاضر است شعری به نگارد. اما می بیند پهلوی آن امضایی نوشته شده است. زیرا پیش از وی شاعر دیگری که "تسوی حای " نام دارد در خصوص برج"حوان حه " نوشته است. در این شعر آمده است : گذشتگان با درنای زرد رنگ رفتند جای خالی در برج " حوان حه " باقی می ماند. درنای زرد برای همیشه رفته است ابرهای سپید هزاران هزار سال در آسمان دور و دراز عوطه ور است.

زیر نور آفتاب کنار رود درختان انبوه به چشم می خورد علفهای خوش در هوای خنک دور دلتای "یین وو "سر تکان می دهند کجایی مال من است هنگام غروب خورشید امواج دود بر روی رود باعث نگرانی انسان می شود. لی بای " پس از خواندن شعر آفرین گفت و پی برد که شاعر نامبرده احساساتی را که حتی خود نیز قدرت بیان آنرا ندارد ، به رشته تحریر در آورده است وی هوش " تسوی " را تحسین کرد. لی بای آهی کشید و به آسمان نگریست گفت قادر نیستم منظره زیبای پیش رو خود را بیان کنم زیرا که اشعار " تسوی حای " بر فراز سرم می باشد . پس از گذاشتن قلم مو بر روی میز باتفاق غلام برج را با دل نگرانی ترک گفت.

یکی دیگر از معماریهای پهلوی "برج حوان حه " به نام " گه بی تین" یعنی بنایی برای گذاشتن قلم مو است. در دوران امپراتور " کان شی " از سلسله چینگ یکی از درام نویسان معروف که دکتر کالج امپراتوری( اداره کل اموزش و پرورش در چین قدیمی) بود وکن شان ژن نام داشت پس از تنزل مقام در منزل دوست خود مقیم شهر "ووچیان " نزدیک به شهر " وو حان " اقامت گزید.

این صاحبنظر که تحت تاثیر داستان تاریخی شاعر لی بای در باره گذاشتن قلم مو در مقابل اشعار " تسوی حای " شاعر دیگر بود،به ویژه بنایی کنار "برج حوان حه " را که بی نام بود "طاق گه بی تین " یعنی طاق قلم مو نامگذاری کرد و همچنین برای این بنا چهار شعر بنام " برای طاق قلم مو" نگاشت . آوریل سال هزار و نهصد و نود و یک این طاق مجددا باز سازی شد و در جنوب پارکی د ر روبروی شمال به طول پنج ممیز شش متر به عرض سی و شش ممیز هشت متر و با دوازده ستون چوب مانند ساخته شد در وسط ان میز دراز سنگی دیده می شود که بر روی ان دوات سنگی و قلمدان و در اطراف میز چهار صندلی سنگی به چشم می خورند.

یکی از نویسندگان قدیم یک بیت شعر برای این طاق نوشته است که می گوید: پیش از ساخت بنا،درنایی در این محل می زیست و پس از ساخت طاق قلم مو دیگر شعری در اینجا نبود.