دنیایی روی دو چرخ

جو جی ون در سفر به اتیوپی

یک دوچرخه سوار ماجراهای رکاب زنی خود در 34 کشور را با مخاطبین این گزارش به اشتراک گذاشته است.

موقعی که سال های پیش "جو جی ون" چنین برنامه رکاب زنی در مسیری 54 هزار کیلومتری به 34 کشور در سه قاره را آغاز کرد، ظاهر تمیز و مرتبی داشت.

جو جی وی با صورت تراشیده و موهای کوتاه چین را ترک کرده بود. اما امروز، ریش این مرد با پوست برنزه به صورت گیسوهای باریک در آمده است.

این مرد 32 ساله می گوید: بیشتر اوقات، رکابزنی بسیار خسته کننده بود. اما عوامل نامشخص در ماجراها از جمله افراد و اوضاعی که برخورد می کنید، مسافرت را ارزشمند می ساخت.

جو تاکنون هفت سفر به کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی داشته که بسیاری از آن ها در مسیر  کمربند و جاده قرار داشته اند. او پیش از سفر به کلمبیا و رکابزنی در آن کشور، به وطن بازگشته و یک ماه در کشور ماند. در این مدت او با روزنامه چاینا دیلی مصاحبه کرد.

او در مسافرت های رکابزنی خود شارژر خورشیدی و لوازم کمپینگ را همراه می برد. او از یک روز شش تا هشت ساعت به دوچرخه سواری می پرداخت. از کارهای روزمره اش در مسافرت می توان به باز و جمع کردن خیمه، تهیه قهوه و آشپزی اشاره کرد. او در بعضی توقفگاه های مسافرت نیز برای معاشرت با اهالی بومی می ماند.

جو لغات اسپانیایی کاربردی را برای گفت و گو با مردم بومی کشورهای آمریکای لاتین یاد گرفت. البته، برای تبادل نظر با آن ها، جو هم از زبان بدنی استفاده می کرد.

او می گوید: باید عادات و رسوم محلی را مراعات کنم و با فرهنگ محلی آشنا شوم تا بتوانیم به همدیگر احترام بگذاریم. بسیاری از آن ها نسبت به همه چیز درباره چین کنجکاو هستند و من مثل دریچه چین در کشور آن ها بودم. آن ها خیلی مهربان بودند."

جو جی ون در ساحل دریاچه ای در راه به اکوادور

او یک مغازه دار در پرو را به یاد آورد. این مغازه دار در مسافرت جو به پرو، غذاهای رایگان به او داده و از جو به صرف شام دعوت کرده بود. این مغازه دار از مشاهده یک رکابزن چینی در کشورش بسیار متعجب بود. دخترش که انگلیسی می دانست، در صحبت به آن ها کمک می کرد.

جو برای سه روز مهمان این خانواده بود و در این جریان، به مهمانی بزرگی دعوت شد. او به میزبان، آشپزی چینی را یاد داد. او می گوید: آن ها غذای چینی را در رستوران های چینی در پرو خورده بودند اما هیچ وقت تهیه غذای چینی را امتحان نکرده بودند. گرچه غذا کمی تند بود، اما دوستش داشتند."

جو در مسافرتش به آفریقا دریافته است بسیاری تاسیسات زیربنایی آفریقا با کمک چین ساخته شده است. او می گوید: آفریقایی ها به غذاهای چینی علاقه دارند و از پیشرفت سریع چین تعجب می کنند. مثلا بسیاری از آن ها پرسیدند که آیا سرعت قطار تندرو واقعا آن قدر تنداست؟"

جو گفت: آفریقا حیوانات وحشی فراوانی دارد. یک بار در هنگام عکس گرفتن، یک مار سیاه ناگهان به درون کیفش رفته و او از یک پیرمرد محلی عصا قرض گرفته و با آن، مار را از درون کیفش خارج کرده است.

او گفت: بسیاری خارجی ها که برخورد می کردم، بر این باور بودند که همه چینی ها با ورزش کونگ فو آشنا هستند مخصوصا هنگامی که دیدند  نانچیکو بازی می کردم. اما واقعیت این است که از سال پیش برای دفاع از خود در این ماجراها، بازی نانچیکو را یاد گرفتم."

در مسافرت های گذشته جو، او 15 موبایل خود را از دست داد که بیشتر آن ها ربوده شد بود.

یکی از ربایندگان با چماق چوبی به سر جو ضربه زده بود. خوشبخاتانه در آن ماجرا، دچار مصدومیت خفیفی شده بود.

"باید فروتن باشید. نباید ثروت خود یا ابزارهایی مانند دوربین را نشان دهید و از ورود به کوچه به تنهایی پرهیز کنید.

جو برای تامین هزینه مسافرت های خود از راه های مختلف استفاده کرده است.

او ابتدا در مسافرت ها مجسمه، نقاشی، قهوه و دیگر محصولات بومی مقصد مسافرت را می خرید و بعدا به فروش می رساند.

جو جی ون در کلمبیا

بعدها نیز به تهیه گزارش و فیلم برای مجلات و رسانه های الکترونیکی برای هزینه مسافرت خود روی آورد. جو خبر داد تاکنون برای همه مسافرت های گذشته اش حدود 11 هزار دلار هزینه کرده است. البته این هزینه شامل دوربینش نیست.

دوچرخه سواری، کمپینگ و آشپزی ارزان یا رایگان است. او در این باره می گوید: "در مقایسه با آن ها که با کوله پشتی به گردشگری می پردازند و برای اقامت و وسایل نقلیه هزینه پرداخت می کنند، مسافرت های من بسیار ارزان تر بود. برای جبران این ارزانی، به هر شهری که می رسم، به صرف غذاهای خوشمزه آن شهر می روم."

او توضیح داد: برای سفر با رکاب زنی، به تجهیزات درجه یک نیاز ندارید. خود شخص دوچرخه سوار برای انجام این کار مهم است. من فقط از وسایل کاربردی استفاده می کنم." در واقع، با یک دوچرخه دست دوم به قیمت 150 دلار، از شانگهای به هفت کشور از جمله نپال و هند سفر کرده بودم.

جو در سن 24 سالگی برای جهانگردی با رکابزنی، از یک شرکت تجارت بین المللی در شانگهای استعفا داد. او در این باره می گوید: پی بردم اگر تا 100 سالگی عمر کنم، تا آن زمان یک چهارم عمرم را پشت سر گذاشته بودم. نمی خواستم به هدر دادن وقت خودم ادامه دهم. می خواستم تا زمانی که هنوز جوان هستم، آرمان هایم را محقق کنم.

پدر و مادر او با برنامه جهانگردی اش که به نحو رکابزنی صورت می گیرد، مخالفند. اما به هرحال، به قبول این برنامه متقاعد شدند.

جو یادش است که در نخستین مسافرتش مثل یک اسب افسار گیسخته بود. او می گوید: دید خودم را باز کردم. دنیا بسیار زیبا است. سعی می کنم آن را هرچه بیشتر کشف کنم و تا جاهای هرچه دورتر رکاب بزنم."

جو به خبرنگار گفت: تنها یک دلیل برای دست برداشتن از برنامه فعلی ام وجود دارد و آن، برخورد با دختری خوب و درست است.