«چن وی‌هوا» رئیس دفتر اتحادیه اروپای روزنامه «چاینا دیلی» در بروکسل در مقاله‌ای تحت عنوان «به آسانژهای بیشتری برای افشای ریاکاری غرب نیاز است»، می‌نویسد: «جولیان آسانژ» در سال 2010 پس از آن که «ویکی‌لیکس» که خودش تاسیس کرده بود، ویدئوهای آنلاین و اسناد جنایات جنگی آمریکا، از جمله کشتن کورکورانه خبرنگاران رویترز و غیرنظامیان در بغداد را در جریان اشغال عراق توسط ایالات متحده، منتشر ساخت، دنیا را شوکه کرد.

با این وجود، شمار اندکی انتظار داشتند دولت آمریکا، آسانژ را شدیدا تحت تعقیب قرار دهد و او را مجبور به تحمل یک رنج 12 ساله برای درخواست پناهندگی در سفارت اکوادور در لندن در ژوئن 2012 کند و سپس او را در آوریل 2019 دستگیر به زندانی در انگلیس بیاندازد.

جولیان آسانژ در ژوئن سال جاری بر اساس یک توافق پیش از محاکمه آزاد شد.

من از سال 2010 درباره آسانژ مطلب نوشته‌ام، از جمله درباره برگزاری تظاهرات‌هایی در آمریکا برای آزادی «چلسی منینگ»، که در آن زمان با نام «بردلی منینگ» شناخته می‌شد؛ منینگ تحلیلگر اطلاعاتی ارتش آمریکا بود که اسناد محرمانه را در اختیار ویکی‌لیکس قرار داده بود.

خیلی خوب است که می‌بینیم هر دوی آنها الان آزاد هستند. به طور خاص مشاهده آسانژ در جلسه استماع «شورای اروپا» در استراسبورگ در 1 اکتبر (10 مهر) که اولین رویداد عمومی او پس از آزادی از زندان بود، هیجان انگیز بود.

او مثل همیشه الهام بخش بود وقتی به «مجمع پارلمانی شورای اروپا» گفت: الان بخاطر این آزاد نیستم که سیستم درست کار کرده است. امروز پس از سال‌ها زندان آزادم چون به گناه روزنامه نگاری اعتراف کردم. به خاطر جستجوی اطلاعات به این گناه اعتراف کرده‌ام.

سخنرانی او نه فقط شدیدا مورد تحسین اعضای مجمع پارلمانی شورای اروپا قرار گرفت بلکه روزنامه نگارانی که جلسه مذکور را پوشش می‌دادند هم او را تشویق کردند چیزی که برای خبرنگاران و عکاسانی که کارشان را انجام می‌دهند، غیرمعمول است.

آسانژ نشانه‌های مستدل از شکنجه شدن در زندان را نشان داد. همسرش استلا هم ناراحت بود و گفت آسانژ همچنان از اثرات شکنجه بسیار طولانی و شدید رنج می‌برد و مجبور است سال‌ها در شرایط سخت زندگی کند. او بخاطر حفظ حریم خصوصی آسانژ وارد جزییات بیشتر نشد.

مجمع پارلمانی شورای اروپا دوم اکتبر (11 مهر) آسانژ را یک «زندانی سیاسی» اعلام کرد و درباره تاثیرات بد رفتار خشونت آمیز او هشدار داد.

هنگامی که از «تورهیلدور سونا آواردوتیر»، گزارشگر مجمع پارلمانی شورای اروپا در پرونده آسانژ پرسیدم که آیا از اکثر رهبران اروپایی به خاطر عدم درخواست آزادی آسانژ ناامید شده، پاسخی روشن داد. او گفت که ارتباط زیادی با اینکه چه کسی آسانژ را تحت تعقیب قرار داده بود و تلاش می‌کرد او را به مدت 175 سال به زندان بیاندازد، دارد، و افزود که برای سیاستمداران دشوارتر است که وقتی متحدانشان حقوق بشر را نقض می‌کنند، علنی حرف بزنند.

دورویی و نفاق بسیاری از رهبران غربی و استاندارد دوگانه‌ای که آنها به آن متوسل شده‌اند، آشکار شده است.

طی هفته‌های گذشته بسیاری از سران غربی از «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا گرفته تا «اورسولا فون در لین» رئیس کمیسیون اروپا، حملات تلافی جویانه ایران علیه اسرائیل و اولین سالگرد حملات حماس علیه اسرائیل در 7 اکتبر 2023 را محکوم کردند. اما آنها هیچگاه اسرائیل را بخاطر ترور مقامات ارشد ایران و کشتن بیش از 42 هزار فلسطینی در نوار غزه که بیشتر زن و کودک بودند، محکوم نکردند.

«آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل پس از حمله 7 اکتبر سال گذشته گفت حملات حماس در خلأ اتفاق نیفتاده چرا که مردم فلسطین سال‌های سال در معرض اشغال خفه کننده قرار گرفته‌اند.

اکثر رهبران غربی که دوست دارند خود را نماینده جامعه بین‌المللی معرفی کنند، از دیدن کل تصویر و یافتن علت اصلی درگیری‌ها در بسیاری از نقاط جهان خودداری کرده‌اند. همچنین این سران غربی هر کسی را که استاندارد دوگانه آنها را افشا سازد یا به چالش بکشد، به «دروغ پراکنی» متهم می‌کنند.

کشورها و رسانه‌های خبری غربی نفوذ بسیار زیادی در نظام جهانی داشته‌اند. اما همانطور که آسانژ به مخاطبانش در استراسبورگ گفت، مردم باید نقش خود را برای اطمینان از ساکت نماندن صدای اکثریت ایفا کنند.

بسیاری از رهبران غربی و رسانه‌های جریان اصلی از آسانژ گرفته تا غزه،  به طرز لجبازانه‌ای انتخاب کرده‌اند که برای منافع عده‌ای معدود، در سمت اشتباه تاریخ قرار بگیرند.