یک حادثه حمله با چاقو که 29 ژوئیه (8 مرداد) در بریتانیا اتفاق افتاده و منجر به کشته شدن سه دختر و زخمی شدن تعدادی دیگر شده، گسترده‌ترین شورش‌ این کشور در 13 سال گذشته را بر انگیخته است. دولت بریتانیا برای سرکوب این شورش به اقدامات قهرآمیز مختلفی متوسل شده و بسیاری از سیاستمداران و رسانه‌های بریتانیا نیز دیدگاه منفی در قبال شورش و شورشی‌ها نشان داده‌اند. مضحک اینجاست که این رفتارها و گفتارهای کنونی بریتانیا درباره شورش که در زمین خود اتفاق افتاده، با نگرش آن به شورش سال 2018 هنگ کنگ کاملا متفاوت است و تضادی آشکاری بین این دو وجود دارد که می‌توان آن را معیار دو گانه توصیف کرد.

دولت انگلیس در همان ابتدای شورشِ جاری، دیدگاه روشن خود در قبال آن را اعلام کرد و اظهار داشت این شورش را «نیروهای راستگرای افراطی در بریتانیا و افرادی که از جامعه بریتانیا ناراضی هستند»، آغاز و تحریک کرده‌اند. دولت بریتانیا همچنین رسانه‌های اجتماعی را مسئول ناآرامی‌های کنونی دانسته و به شهروندان خود هشدار داد که محتوای تحریک‌کننده به منظور ایجاد نفرت نژادی را در رسانه‌های اجتماعی رد و بدل نکنند، در غیر این صورت، احتمالا دستگیر خواهند شد.

رسانه‌های بریتانیا و غرب نیز نگرش بسیار مشابهی به این شورش دارند. از رسانه‌های انگلیس مانند «بی‌بی‌سی» و «گاردین» گرفته تا «ان‌بی‌سی» و «آسوشیتدپرس» آمریکا، همگی این شورش را تحریک‌شده توسط نیروهای «راستگرای افراطی» و یک شورش «نژادپرستانه و بیگانه‌هراسانه» ضد مهاجرت معرفی کرده‌اند.

در این راستا، این رسانه‌ها در گزارش‌های خود بر جنایات شورشی‌ها و آسیب‌هایی که آنها به جامعه وارد کرده‌اند، از جمله پرتاب اشیای آتش زا به سمت پلیس و تخریب و غارت مغازه‌ها تاکید نموده‌اند. سازمان به اصطلاح «گزارشگران بدون مرز» که مدعی مثلا «آزادی مطبوعات» است، نیز از مقامات بریتانیایی خواست در برابر آشوبگران «راستگرای افراطی» در بریتانیا «تحمل صفر» داشته باشند، زیرا اغتشاشگران به خبرنگاران نیز حمله می‌کنند.

در این حال و هوای رسانه‌ای است که اقدامات قهرآمیز دولت و پلیس انگلیس بریتانیا از جمله دستگیری و محاکمه افراد خشونت‌طلب، استفاده از اداره امنیت ملی انگلیس برای نظارت بر اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، دستگیری و پیگرد افرادی که در فضای مجازی به ایجاد نفرت و انتشار شایعات می‌پردازند، هشدار استرداد به افرادی که در خارج پیام‌های تحریک آمیز و نفرت برانگیز را منتشر می‌کنند، از نوعی مشروعیت یا معافیت از انتقادات برخوردار شده و تقریباً هیچ رسانه بریتانیای انگشت انتقاد را سوی به دولت بریتانیا نشانه نگرفته یا اقدامات دولت برای سرکوب شورش را زیر سئوال نبرده است.

اما در شورش سال 2018 هنگ کنگ دولت و رسانه‌های انگلیس رفتارها و گفتارهای کاملا متفاوتی داشتند. پدیده‌های گوناگون در شورش کنونی انلگیس مانند تخریب تاسیسات و تجهیزات عمومی، تخریب و غارت مغازه‌های بی‌طرف، حمله به مأموران پلیس و انتشار شایعات در شبکه‌های اجتماعی، دقیقاً همان چیزی است که طی شورش هنگ کنگ در سال 2018 نیز اتفاق افتاد، اما در آن زمان، دولت بریتانیا و دیگر کشورها غربی و رسانه‌های بریتانیایی و غربی مانند بی‌بی‌سی، موضعی کاملاً متفاوت با امروز اتخاذ کردند.

در شورش هنگ کنگ در سال 2018، ویدئوهای بی‌شماری از صحنه‌های حمله شورشی‌ها به عابران بیگناه، تخریب و غارت و آتش زدن مغازه‌ها، یورش به دفاتر دولتی، پخش شعارهای «تبعیض معکوس»، حمله به ماموران پلیس با اشیای آتش زا، حمله شورشی‌ها به خبرنگاران مخالف شورش و غیره، ضبط و در معرض دید عموم قرار داده شده و در شبکه‌های اجتماعی نیز تعداد زیادی از پست‌های تحریک‌کننده به منظور ایجاد نفرت و تقابل و انتشار اطلاعات شخصی ماموران پلیس و کارکنان دولتی منتشر می‌شد.

اما در مواجهه با این صحنه‌های مشابه با بریتانیای امروز، هم بی‌بی‌سی و دیگر رسانه‌های اصلی انگلیس و غرب و هم دولت‌های بریتانیا و دیگر کشورهای غربی، نه تنها عمداً آن‌ها را نادیده گرفتند، بلکه شورش هنگ کنگ را به عنوان یک «راهپیمایی عادلانه برای دموکراسی و آزادی» در سطح جهان معرفی کردند.

رسانه‌های بریتانیایی همچنین با مهارت‌های فیلمسازی خود مانند تیره کردن و مونتاژ تصاویر، صحنه‌های اجرای قانون پلیس هنگ کنگ در مقابل شورشی‌ها را تحت پوشش قرار می دادند تا مخاطبین را تحت تاثیر قرار داده و پیام‌های مورد نظر خود را از طریق این تصاویر القاء کنند. به عبارت دیگر، این رسانه‌ها در هنگام پوشش شورش هنگ کنگ، نقش خود را نیز از رسانه به ماشین جنگ ایدئولوژیک تبدیل کرده بودند. این بسیار جالب است که در مواجهه با آشوبگران امروز در بریتانیا، چرا پلیس بریتانیا می‌تواند در عین برخورداری از معافیت و بدون هیچ نوع انتقاد، به اجرای قانون دست بزند اما در خصوص هنگ کنگ، به نظر می‌رسید که ماموران پلیس فقط در حالی می‌توانستند معاف از انتقاد باشند که در مواجهه با حملات شورشی‌ها دست روی دست بگذارند و هیچ کاری انجام ندهند.

در خصوص عملکرد سازمان به اصطلاح «گزراشگران بدون مرز» در دو مورد شورش بریتانیا و هنگ کنگ، نیز تضادی بسیار آشکار وجود دارد. این سازمان که مثلا مدعی «آزادی مطبوعات» است، این بار از مقامات انگلیسی خواست تا از روزنامه نگاران محافظت کنند، اما در مورد هنگ کنگ در سال 2018، به جای دفاع از روزنامه نگارانی که مورد حمله اراذل و اوباش قرار گرفتند، مشغول حمایت از کسانی بود که موقتا لباس خبرنگار را پوشیده و عکس‌های بسیار گمراه کننده از ماموران پلیس می‌گرفتند.

نیازی به ذکر مثال های بیشتر از این سیاست «یک بام و دو هوا»ی بریتانیا نیست. برخورد دولت با اغتشاشات امری طبیعی است، اما از نظر دولت بریتانیا و رسانه‌ها، این گونه اتفاقات تنها در انگلستان و سرزمین‌های غربی عادی است اما در هنگ کنگ باید به گونه‌ای دیگر آن را تعبیر کرد و به خورد مخاطبان داد.