در پایان ماه ژوئیه، فیلیپین و ایالات متحده دور جدید مذاکرات «2+2» را میان وزرای خارجه و دفاع خود برگزار کردند و برای اولین بار از سال 2013 فیلیپین میزبان این مذاکرات بود. پیش از این، چین و فیلیپین به یک ترتیب موقت برای کنترل اوضاع در جزیره صخره‌ای «رن آی» دست یافته بودند و اوضاع در دریای جنوبی چین به طور موقت آرام شده بود. در چنین شرایطی می‎توان در بیانیه مشترک فیلیپین و آمریکا مشاهده کرد که ایالات متحده نمی خواهد شاهد چیزی به نام "ثبات" در دریای چین جنوبی باشد.

به عنوان مثال، در این بیانیه، ایالات متحده با تکرار تعهدات امنیتی خود به فیلیپین مدعی شده «معاهده دفاعی مشترک آمریکا و فیلیپین» در دریای جنوبی چین اعمال می‎شود و از دو طرف خواسته که برای مقابله با به اصطلاح چالش های مشترک، هماهنگی دفاعی و امنیتی خود با ژاپن و استرالیا ادامه دهند. علاوه بر این، در بیانیه مشترک آمریکا و فیلیپین تاکید شده که ایالات متحده به اتفاق ژاپن و سایر کشورها در بخش‌های امنیتی، نظامی و اقتصادی فیلیپین سرمایه گذاری خواهند کرد. پس از این گفتگوها، آنتونیو بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، اعلام کرد آمریکا 500 میلیون دلار بودجه برای تقویت توان دفاعی فیلیپین اختصاص خواهد داد. فردیناند مارکوس جونیور، رئیس جمهور فیلیپین در دیدار با آنتونی بلینکن، خواستار تماس منظم بین دو طرف برای کمک به فیلیپین برای مقابله "منعطف" با چین و تنش های دریایی مرتبط با چین شد.

مجموعه این موارد نشان می دهد که ایالات متحده بزرگترین عامل غیرقابل کنترل مؤثر در رابطه با سیاست فیلیپین درمورد  چین  و دریای جنوبی چین است و دقیقاً به همین دلیل نیز ایالات متحده به تحریک فیلیپین در مورد موضوع دریای جنوبی چین ادامه می دهد و ادعاهای غیرقانونی فیلیپین را تأیید می کند تا جاه طلبی فیلیپین برای تحریک چین را تقویت کند. از سال گذشته، فیلیپین بارها در جزیره صخره ای «رن آی»، جزیره «هوانگ ین» و سایر جزایر و صخره‌های چین  دست به اقدامات تحریک‌آمیز زده که دلیل اصلی آن نیز آمریکا بوده است.

فیلیپین به عنوان یک کشور آسیایی، باید صلح و ثبات منطقه‌ای را در برخورد با مناقشات دریایی بین خود با چین در اولویت قرار دهد و نه اینکه صرفاً از برخی کشورهای بزرگ خارجی پیروی کند. با این حال، از زمان روی کار آمدن دولت مارکوس، به نظر می رسد که اتکا فیلیپین به آمریکا و تقویت اتحاد ایالات متحده و فیلیپین به سیاست ملی فیلیپین تبدیل شده است. در همین راستا، نه تنها اقدامات فیلیپین در مورد موضوع دریای جنوبی چین فاقد تفکر منطقی در مورد منافع ملی و راهبردهای ملی است، بلکه وابستگی شدید آن به نیروهای خارجی و  رویکرد شخصی در آن نیز آشکار و دیده شده است که منجر به عهدشکنی مکرر و  عدم هماهنگی سیاست ها و بخشهای مختلف فیلیپین شده است.

برخی از سیاستمداران در فیلیپین باید بدانند که تعهدات امنیتی ارائه شده توسط ایالات متحده فقط "نقاشی کیک" است و اگر درگیری بین چین و فیلیپین رخ دهد، آمریکا هرگز برای فیلیپین با چین مستقیما وارد جنگ نمی شود.  هدف از اتحاد ایالات متحده و فیلیپین، خدمت به سلطه ایالات متحده است که نه تنها صلح و رفاه را برای فیلیپین به ارمغان نمی‌آورد، بلکه باعث می شود فیلیپین استقلال عمل خود را از دست بدهد و به طور غیرمنطقی با شتافتن به سوی خط مقدم رقابت قدرت‌های بزرگ، صلح و ثبات منطقه را به خطر بیندازد.