«بازی‌های المپیک» مدت‌هاست که از هدف اصلی خود برای معرفی بهترین ورزشکاران جهان فراتر رفته است. این رویداد اکنون یک جشن جهانی انسانیت، امید و آرزو و صلح و اتحاد است.

ورزش به طور کلی و بازی‌های المپیک به طور خاص، مردم را مانند هیچ گردهمایی دیگری از رهبران سراسر جهان گرد هم آورده است. این گردهمایی نه در سطح دولت، نه در سیاست، نه در دین و نه حتی در سازمان ملل، قابل مقایسه نیست.

دو نمونه از آن را می‌توان در هر المپیکی مشاهده کرد؛ دهکده ورزشکاران و مراسم افتتاحیه. هر دو تا حد زیادی بخشی از سنت بازی‌های المپیک هستند اما هیچ ارتباطی با رقابت برترین‌ها یا مدال‌های طلا، نقره و برنز ندارند.

ورزشکارانی که وارد دهکده المپیک در پاریس شدند همه آنها با استقبال و برخورد یکسانی روبرو می‌شوند، فرقی نمی‌کند یک بازیکن بزرگ المپیک مانند چین یا ژاپن باشند یا از یک کشور کوچکتر مانند کامبوج یا تیمور شرقی آمده باشند.

از نظر «نهضت المپیک»، همه آنها یکسان هستند و این فلسفه باعث می‌شود همه احساس غربت نکنند و همه احساس برابری کنند.

شخصاً علاقه دارم طی برگزاری بازی‌های المپیک از دهکده ورزشکاران دیدن کنم. وقتی ورزشکاران می‌آیند و می‌روند، هیاهو و شور و نشاط در محیط جریان دارد؛ وقتی هیئت‌های ورزشی پرچم کشورشان را بالای بالکن آپارتمان خود آویزان می‌کنند حس قدرتمند هویت و غرور احساس می‌شود.

با اینکه همه این ورزشکاران برنامه‌های شلوغی برای تمرین و مسابقه دارند، اما همیشه زمانی را پیدا می‌کنند تا با ورزشکاری که قبلاً آشنا شده‌اند، صحبت کنند و با خوشحالی عکس بگیرند و اطلاعات تماسشان را رد و بدل کنند. این ورزشکاران به دوستان یک عمر تبدیل می‌شوند و می‌توانند به صلح و درک میان کشورها در آینده کمک کنند.

برای مثال در پاریس، ورزشکاران فلسطینی و اسرائیلی در کنار هم زندگی می‌کنند، همچنین ورزشکارانی از اوکراین و روسیه و بلاروس که به دلیل جنگ در اوکراین به عنوان «ورزشکاران بی‌طرف» با هم رقابت می‌کنند.

به  افغانستان می‌رسیم. حقوق زنان و دختران به ویژه در رابطه با ورزش محدود شده است. با این وجود بخاطر تلاش‌های سازمان‌های ورزشی بین‌المللی مانند «کمیته بین‌المللی المپیک» (IOC) و «شورای المپیک آسیا» (OCA)، سه زن افغان به همراه سه مرد به نمایندگی از کشورشان در المپیک شرکت کرده‌اند.

این نشان دهنده یک پیروزی چشمگیر برای جامعه جهانی و برجسته کننده قدرت ورزش برای متحد ساختن جهان است.

اقامت تیم‌ها در دهکده المپیک و برگزاری مراسم استقبال از آنها، یکی دیگر از مصادیق برابری و احترام محسوب می‌شود. برای تمام هیئت‌های ورزشی Tبزرگ یا کوچک T این مراسم مختصر اما معنادار برگزار می‌شود؛ پیام خوشامدگویی مسئول دهکده به مناسبت ورود رسمی تیم‌ها، پخش سرود ملی و برافراشتن پرچم آن کشور، تبادل هدایا و گرفتن عکس یادگاری مسئول دهکده و سرپرست هر یک هیئت ورزشی، همه اینها مراسم استقبال هستند و نشان می‌دهد همه کشورها جایگاه خود را دارند.

مراسم افتتاحیه نشان دهنده قدرت ورزش و بازی‌های المپیک برای گرد هم آوردن جهان در کنار هم و کمک به انسجام جامعه بین‌المللی است.

بازی‌های المپیک 2008 پکن یک نمونه عالی بود چرا که جهان با یک چین پر جنب و جوش، مدرن و پویا آشنا و در عین حال در تاریخ غنی این کشور پهناور غرق شد.

با این حال، امسال مراسم بسیار متفاوتی را شاهد بودیم، زیرا تیم‌ها در استادیوم اصلی جمع ندند، بلکه به ناوگانی از قایق‌ها در امتداد رودخانه سن پیوستند. فرمت رژه ورزشکاران هر چه باشد، در خدمت معرفی هر کشور یا منطقه‌ای به جهان است.

میلیاردها بیننده تلویزیونی در سراسر دنیا نمایندگان کشورهایی را می‌بینند که نامشان را ندرتا شنیده‌اند و اغلب لباس‌های ملی رنگارنگ و زیبا به تن دارند. این جشن جهانی و بشریت در مقیاسی بزرگ است. همه با هم برابرند اما در نوع خود خاص.

در حالی که دهکده المپیک و آیین افتتاحیه کمک‌های بزرگی به انجسام بین‌المللی می‌کنند، ورزشکاران می‌توانند یک کشور را بالا بکشند و غرور و احترام را در داخل و خارج القاء کنند.