نشریه «گلوبال تایمز» با انتشار کاریکاتوری تحت عنوان «زندگی از طریق بحران‌ها»، «سازمان پیمان آتلانتیک شمالی» (ناتو) را به صورت یک پیرمرد نحیف و بیمار به تصویر کشیده که آمریکا با تزریق خون ناشی از بحران اوکراین، تئوری چین هراس، گسترش ناتو به سوی آسیا-اقیانوس آرام و جهانی‌سازی ناتو در حال جان بخشیدن به این بلوک نظامی است.

«نشست سران ناتو 2024» 9 جولای (19 تیر) در واشنگتن پایتخت ایالات متحده آغاز به کار کرد و پنجشنبه 11 جولای (21 تیر) به کار خود پایان داد.

ناتو محصول تقابل ائتلافی و سیاست‌های گروهی است و مخالف روند جاری جهان و آرزوی مردم دنیاست. مهم نیست تا چه اندازه تلاش می‌کند خود را به عنوان یک «سازمان حافظ صلح» تطهیر کند، چرا که قادر نیست ماهیت خود به عنوان یک «ماشین جنگی» را پنهان نماید.

در حال حاضر کمک به اوکراین، افزایش بودجه نظامی و هیاهوی پوچ درباره «چین هراس» سه «عامل بقای» ناتو هستند. ناتو برای پیوند شدید با راهبرد ایالات متحده به منظور حفظ هژمونی جهانی بر این سه عامل تکیه کرده و به ابزار آمریکا برای درگیر شدن در تقابل اردوگاهی و کنترل و حذف سایر کشورها تبدیل شده است.

«موفقیت» و «توانمندی» ادعاییِ ناتو که آمریکا و ناتو امروز به آن می‌بالند به معنای خطر بیشتر و بزرگتر برای جهان است. تمام نیروهای دوستدار صلح در جامعه بین‌المللی باید به حد کافی در قبال این تمایل خطرناک هوشیار باشند. ناتو به توسعه خود در اروپا ادامه داده و دستان سیاه خود را به سوی منطقه «آسیا-اقیانوس آرام» دراز کرده است؛ اقدامی که با هدف نفوذ دادن سیاست‌های گروهی و گسترش تفکر تقابلی در ادغام منطقه‌ای و جهانی‌سازی اقتصادی صورت می‌گیرد.

اگر به ناتو اجازه داده شود، تمام مشکلات جهان را با تفکر گروهی مدیریت کند، تمام جهان را به شکلی اجتناب‌ناپذیر اردوگاه‌محور، متفرق و متخاصم می‌شود و با تقویت کارکردهای ناتو، ابرهای جنگ متراکم‌تر می‌شوند، امری که یک تهدید بسیار واقعی است.