خانم «سیدنسا ممت» چند لحظه که از کار کشاورزی فارغ شد تلفن همراهش را از جیبش بیرون آورد تا وضعیت ارسال اجناسی که آنلاین خریداری کرده را چک کند.

او با گفتن «مواد شوینده‌ای که خریدم رسیده. باید بروم آنها را تحویل بگیرم» با عجله به سمت یک ایستگاه تحویل سریع (پست پیشتاز) در روستایش رفت.

بسته‌ها در قفسه‌های ایستگاه تمیز و مرتب کنار هم چیده شده بودند. این بسته‌ها از تمام نقاط چین شامل «هه‌بی»، «شاآنشی»، «جه‌جیانگ»، «شاندونگ» و «گوانگ‌دونگ» به آنجا ارسال شده‌اند...

خانم سیدنسا ممت طبق کد رهگیری ارسالی به تلفن همراهش سراغ قفسه مربوطه رفت و فورا بسته‌اش را پیدا کرد.

او در روستای «کِشلاک» شهر «کاشغر» در منطقه خودمختار اویغور «شین جیانگ» (شمال غربی چین) زندگی می‌کند. خرید آنلاین از سال گذشته در آنجا محبوببیت پیدا کرده و تحویل بسته‌های ارسالی به منشاء خوشحالی روستاییان تبدیل شده است.

در گذشته بازارها که نوعی مرکز خرید و فروش شامل مغازه‌ها و غرفه‌های کوچک متعدد هستند، تنها جایی بودند که خانم سیدنسا و دیگر روستانشینان می‌توانستند اقلام مورد نیازشان را خریداری کنند. با این وجود محدودیت تنوع محصولات موجود در بازارها دیگر جوابگوی نیاز همه افراد نبود.

بعدتر که خدمات تحویل سریع به بخش آنها گسترش یافت، بعضی از روستاییان از آدرس‌های اقوام خود برای سفارش‌های آنلاین استفاده می‌کردند تا وقتی بسته‌هایشان به آن بخش می‌رسد تحویل بگیرند.

او با خوشحالی به روزنامه «خلق» می‌گوید: این ورای تصورم بود که بتوانیم بسته‌های ارسالی را در یک جای دورافتاده‌ای مثل اینجا با هزینه حمل و نقل رایگان تحویل بگیریم.

اما محل زندگی خانم سیدنسا ممت چقدر دور است؟

اگر او از شهر «یی‌وو» در استان «جه‌جیانگ» (شرق چین) خرید کند باید حدود چهار هزار کیلومتر مسافت طی کند تا در مرحله اول به «ارومچی» مرکز منطقه خودمختار اویغور شین جیانگ برسد و به این مسیر باید 1500 کیلومتر دیگر اضافه کنیم تا به روستای کشلاک برسد.

اما چگونه ممکن است خانم سیدنسا ممت اجناس خریداری شده خود را بعد از طی 5500 کیلومتر با هزینه حمل و نقل رایگان دریافت کند؟

یکی از مقامات اداره پست شین جیانگ در این باره می‌گوید: جواب این سوال در کاهش هزینه‌های حمل و نقل، نهفته است.

به گفته او، از سال گذشته شرکت‌های پستی و تحویل سریع با پلتفرم‌های تجارت دیجیتال در کنار هم قرار گرفتند تا یک مدل حمل و نقل تجمیعی را به اجرا در آورند به گونه‌ای که منابع را در سراسر فرآیندهای حمل و نقل، مرتب سازی و تحویل ادغام می‌کند و به شکلی چشمگیر کارایی حمل و نقل بسته‌ها را افزایش و هزینه‌های عملیاتی را کاهش می‌دهد.

تجار وقتی می‌خواستند بسته‌های فروخته شده را به شین جیانگ ارسال کنند معمولا باید هزینه‌های بالایی می‌دادند. اما امروز، اقلام خریداری شده توسط مشتریان شین جیانگی در بستر پلتفرم‌های تجارت الکترونیک ابتدا در انبارهای ترانزیت در نقاط مختلف مثل «هانگ‌جوئو» در استان «جه‌جیانگ» و «شی‌آن» در استان «شاآنشی» (شمال غربی چین) توزیع می‌شوند و سپس به مقصدهای مورد نظر در شین جیانگ ارسال می‌گردند.

اگر یک روستا، حجم کافی از بسته را ایجاد کند، این «حجم روستایی» ایجاد می‌شود به این معنا که تمام بسته‌های ارسالی به آن روستا مستقیما از یک انبار ترانزیک ارسال خواهند شد، بنا بر این از مراحل دسته بندی و بسته بندی مجدد در ارومچی جلوگیری می‌شود. این روند به شکل قابل توجهی در وقت و هزینه‌ها صرفه جویی می‌کند.

علاوه بر این، این کاهش هزینه لجستیک همچنین به تلاش‌های چین برای انتقال هر چه بیشتر حمل و نقل بار از جاده به راه آهن مربوط می‌شود. نخستین قطار سریع السیر ترکیبی مملو از کانتینرهای کالاهای تجارت الکترونیک در 26 مارس از شی‌ان حرکت کرد و 38 ساعت بعد به ارومچی رسید.

به گفته «یوئه ویی» مدیر عملیات‌های شعبه ارومچیِ «شرکت بین‌المللی کانتینرهای ریلی چین متحد»، مسیر ریلی شی‌آن-ارومچی حدود پنج ساعت سریعتر از حمل و نقل جاده‌ای است و به این ترتیب سرعت تحویل را 12 درصد افزایش داد و در عین حال هزینه‌های بار را حدود 57 درصد کاهش داده است.

وی افزود: بسته‌ها بعد از رسیدن به ارومچی از طریق شبکه تحویل «ارسال در مرحله آخر» برای ارسال به روستاها توزیع می‌شوند.

یک مقام اداره پست شین جیانگ در این باره گفت: شین جیانگ مراکز خدمات عمومی تجارت الکترونیک، مراکز توزیع لجستیک و ایستگاه‌های تحویل سریع در سطح روستا را راه اندازی کرده است. بیش از 800 نقطه خدمات تجارت الکترونیک با عملکردهای پستی و تحویل سریع ادغام‌ شده‌اند.

وی اضافه کرد: این ابتکار توسعه تجارت الکترونیک را در مناطق روستایی شین جیانگ ارتقاء خواهد بخشید و کمک می‌کند محصولات کشاورزی بیشتری از این منطقه خودمختار به بازارهای خارج از شین جیانگ ارسال شود.