آمریکا اخیراً شروع به پرتاب کمک‌های هوایی به غزه کرده است. اساسا این یک اقدام شایسته تلقی می‌شود اما چه در داخل آمریکا چه در سطح بین‌المللی، واکنش به این اقدام ایالات متحده این بوده است که این اقدام فایده ناچیزی برای حل دردهای مردم غزه دارد و بیشتر یک نمایش به نظر می‌آید.

«کریس گونیس» سخنگوی سابق «آنروا» گفت: بیشتر کمک‌هایی که از طریق هوایی برای غزه ارسال می‌شود در دریا فرود می‌آیند و به دست مردم غزه نمی‌رسد و هدف از آن کمک به مردم فلسطین نیست بلکه اجرای نمایشی بر روی صفحه‌های تلویزیونی است.

شخصیت‌های داخل آمریکا نیز درک روشنی از این موضوع دارند.

«کریس ون هولن» سناتور آمریکا که از کمک‌های هوایی به غزه پشتیبانی می‌کند، اعتراف کرد که این مثل یک لیوان آب برای جلوگیری از قحطی در حال وقوع است؛ «دیو هاردن»، هماهنگ کننده سابق کمک‌های بشردوستانه آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده نیز گفت: به نظر می‌رسد که مقامات دولت این کار را انجام می‌دهند تا احساس بهتری داشته باشند.

در مقایسه با کمک‌های هوایی، حمل و نقل زمینی کمک‌های بشردوستانه به غزه روشی ارزان‌تر و کارآمدتر است. اما این دقیقاً همان چیزی است که اسرائیل سعی دارد از آن جلوگیری کند. اسرائیل هنوز اجازه ورود کمک‌های زمینی به غزه نداده و حتی به انبار کمک‌های بشردوستانه هم حمله کرده است.

اینکه آمریکا روش کمک‌های هوایی را انتخاب کرده، ضعف واشنگتن در برابر اسرائیل را لو داده است. در واقع، آمریکا برای ارسال کمک‌های بشردوستانه ناتوان نیست و راه‌های دیگری برای وادار کردن اسرائیل به موافقت با ورود کمکهای زمینی دارد از جمله می‌تواند کمک‌های نظامی به اسرائیل را قطع کند.

اما بدیهی است که دولت بایدن نمی‌خواهد با اسرائیل رودررو شود. در عین حال، واشنگتن که به عنوان مدافع حقوق بشر خود می‌بالد، نمی‌خواهد آبرویش بریزد و فقط می‌تواند به کمک‌های هوایی روی آورد.

اگر آمریکا واقعاً به حقوق بشر فلسطینی‌ها اهمیت می‌داد، نباید بارها پیش نویس قطعنامه‌های شورای امنیت با هدف دستیابی به آتش بس واقعی را وتو می‌کرد.  از سوی دیگر نباید همزمان با ارسال کمک‌های هوایی به غزه، همچنان کمک‌های نظامی به اسرائیل را ادامه دهد. مردم غزه در حال تحمل گرسنگی و بیماری هستند و هر لحظه با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند.

بنا بر این تنها راه نجات آنها اجرای هر چه سریعتر آتش بس و اجازه ورود کمک‌های زمینی به غزه است.