یک کمیسیون اجرایی کنگره آمریکا اخیرا جلسه استماعی درباره به اصطلاح «کار اجباری در صنعت غذای دریایی چین» برگزار و از همان حقه قدیمی برچسب زنی به چین با «کار اجباری» استفاده کرد. هدف از چنین اقدامی خارج کردن محصولات و صنایع مرتبط با شین جیانگ از زنجیره تامین جهانی و در عین حال سیاه‌نمایی وجهه چین است.

اما دروغ، دروغ است. روایت به هم بافته شده «کار اجباری» از جانب جامعه بین‌المللی با استقبال روبرو نشده است. این فریب از همان ابتدا با حقایق و آمار غیرقابل شک و تردید، ماهیت خود را نشان داد. نرخ برداشت مکانیکی پنبه در شین جیانگ در سال 2019 به بیش از 80 درصد رسید و این رقم در شمال شین جیانگ در سال 2021 به 100 درصد رسید. بنا بر این نیاز اندکی به برداشت دستی وجود دارد چه رسد به اجبار یک نفر برای برداشت پنبه!

بسیاری از دیپلمات‌های خارجی، اهالی رسانه‌ها و نمایندگان سازمان‌های بین‌المللی طی سال‌های گذشته به شین جیانگ سفر کرده‌اند. هیچ یک از آنها هیچ شاهدی مبنی بر ادعای «کار اجباری» مشاهده نکردند. همه آنها این دیدگاه را به اشتراک گذاشتند که اویغورهای و مردم دیگر اقوام در شین جیانگ زندگی شادی دارند.

«ماکسیم ویواس» نویسنده و روزنامه‌نگار فرانسوی کتابی تحت عنوان «اویغورها؛ پایانی بر اخبار جعلی» بر اساس دو سفرش به شین جیانگ منتشر و ثابت کرده که ادعای «کار اجباری» چیزی جز دروغ نیست.

«فولکس‌واگن» خودروساز آلمانی و دیگر شرکت‌های خارجی نیز اعلام کردند هیچ نشانه‌ای مبنی بر «کار اجباری» ندیده‌اند.

شبکه «سی بی اس» اخیرا مقاله‌ای بر مبنای سفر یکی از خبرنگارانش به شین جیانگ منتشر و تاکید کرد «چیزی که ما ندیدیم شواهدی از مراکز بازداشت و زندان‌هایی بود که شین جیانگ را به یک رسوایی بین‌المللی تبدیل کردند، در عوض شاهد رقص‌های قومی، تولید شراب محلی و روستایی بودیم که مخصوصاً برای گردشگران بازسازی و زیباسازی شده بود.»

اما چرا صنعت پنبه شین جیانگ به هدف این سیاست‌بازان تبدیل شده است؟ یک دلیل می‌تواند شرمساری از رفتار غیرانسانی آنها با برده‌های خودشان باشد. تمام مزارع جنوب آمریکا در قرن‌های 18 و 19 شاهد کار اجباری بود که منجر به مرگ صدها هزار برده شده که نه فقط مجبور به کار بلکه مرگ شدند. در حال حاضر هم ایالات متحده همچنان کانون قاچاق انسان و کار اجباری است. بر اساس گزارش وزارت دادگستری ایالات متحده داده‌ها نشان می‌دهد بیش از 14 هزار و 500 نفر هر ساله به داخل آمریکا قاچاق و قربانی کار اجباری می‌شوند.

امروز، هنوز 400 هزار آمریکایی تحت بردگی قرار دارند، تعداد زیادی از کودکان درگیر کار غیرقانونی هستند و بین 240 هزار تا 325 هزار کودک در معرض خطر سوءاستفاده جنسی قرار دارند.

به علاوه ضدچینی‌ها در آمریکا روایت فریبکارانه «کار اجباری» را به عنوان ابزاری برای سیاه‌نمایی «رقیب سیستمیک» خود در نظر گرفته و ثبات چین را تضعیف و در راه توسعه این کشور مانع ایجاد می‌کنند.

آنها قصد دارند یک معامله تجاری پرسود انجام دهند: سود بالای ناشی از مهار چین با عملیات کم هزینه دروغ و تقلب. این همان حقه قدیمی آمریکاست: استفاده از حقوق بشر به عنوان بهانه‌ای برای مداخله در امور داخلی دیگر کشورها، گسترش نفوذ و تحکیم هژمونی خود.

جلسه استماع اخیر نشان داد داستان «کار اجباری» به مناطق و بخش‌های دیگر در چین کشیده شده است.

دروغ‌های عمدی نیاز به هیچگونه مدرکی ندارد. وضعیت واقعی شین جیانگ و دیگر نقاط چین هیچ اهمیتی برای این سیاست‌بازان آمریکایی ندارد. حتی کمتر اهمیت دارد که پوچ بودن این ادعاها بر معیشت مردم چین تأثیر گذاشته باشد.

آنها با قطع ارتباط شین جیانگ و سایر بخش‌های چین از زنجیره تامین جهانی، حقوق مشروع مردم محلی برای زندگی بهتر را سلب می‌کنند. داستان ساختگی «کار اجباری» خطرات «بیکاری اجباری» را به دنبال دارد.

شنیدن همان دروغ‌های قدیمی به اندازه کافی آزاردهنده و اذیت‌کننده است. اگر سیاست‌بازان آمریکایی واقعا به «کار اجباری» اهمیت می‌دهند، احتمالا باید نگاهی جدی به تاریخ خود داشته باشند.