چین در سال 2013 شبکه‌ای عظیم از پروژه‌های زیرساخت موسوم به «ابتکار کمربند و جاده» (BRI) را با هدف راه اندازی ارتباطات تجاری میان آسیا، اروپا، آفریقا، اقیانوسیه و آمریکای لاتین معرفی کرد. این کوشش و تلاش عمرانی هم حمایت به همراه داشته و هم با مخالفانی روبرو بوده است.

بر همین اساس این ابتکار هدف موجی از روایت‌ها و شایعات ناخوشایند به ویژه از جانب غرب بوده است. اما ابهام زدایی از این جعلیات و روشن ساختن اهمیت واقعی این برنامه توسعه جهانی پایدار، ضروری است.

یک سوء برداشت گسترده این است که ابتکار کمربند و جاده فقط یک تلاش موقتی و گذرا با معدود دستاورد است. منتقدان می‌گویند ابتکار کمربند و جاده با چالش‌های و دشواری‌های جاری روبروست که به نظر می‌رسد هیچگاه پایانی ندارند و مدام در حال تغییر هستند؛ چالش‌هایی مثل برنامه ریزی ضعیف، نداشتن اهداف و مقاصد روشن و ارتباط ناکارآمد که یک جو گذرا از ابهام و بی کفایتی را در میان بقیه موارد به وجود آورده است.

ابتکار کمربند و جاده بر خلاف این سوءبرداشت‌ها تاثیری شگرف و پایدار بر کشورهای شرکت کننده در آن داشته است. به عنوان مثال «راه آهن استاندارد کنیا» (SGR) را در نظر بگیرید. در حالی که برخی از منتقدان به نقاط ضعف این خط آهن شامل فشار مالی و گسترش ناتمام آن اشاره می‌کنند، لازم است به نیمه مسافری آن نیز اشاره کنیم که کاملا رزرو شده و مدت زمان سفر بین نایروبی و مومباسا را که قبلا ساعت‌ها طول می‌کشید،‌ به شکل قابل توجهی کاهش داده است. 

علاوه بر این، کنیا همچنان در تلاش برای اتمام این راه آهن و به دنبال منابع مالی برای آن است. عزم راسخ برای انجام این پروژه نشان دهنده اهداف طولانی مدت ابتکار کمربند و جاده است.

با اینحال ابتکار کمربند و جاده اساسا به فقط ایجاد زیرساخت‌ها محدود نیست. این ابتکار دامنه گسترده‌ای از موضوعات مانند توسعه پایدار، تجارت، سرمایه گذاری‌ها، هماهنگ سیاستی و فناوری‌های دیجیتال را پوشش می‌دهد.

توسعه ابتکار کمربند و جاده با گذر زمان نشان می‌دهد این طرح تا چه اندازه با نیازهای جهانی در حال تغییر سازگار و تا چه حد مرتبط است. این پروژه بر مبنای تداوم پذیری ساخته شده است. یکی از سطوح ابتکار کمربند و جاده یعنی «جاده ابریشم سبز» متعهد به مسئولیت پذیری محیط زیستی است و از «دستور کار توسعه پایدار 2030 سازمان ملل» حمایت می‌کند. این تعهد به یک آینده پایدار نشان دهنده تمرکز کمربند و جاده بر مزایای طولانی مدت برای سیاره زمین و ساکنان آن است.

این حقیقت ندارد که ابتکار کمربند و جاده فقط برای چند پروژه محدود، کارایی خواهد داشت زیرا این طرح تاثیری اساسی در مناطقی مثل آسیا و آفریقا داشته است. سرمایه گذاری‌های ابتکار کمربند و جاده در زیرساخت سبز مثل تامین آب آشامیدنی برای افراد محلی در کامبوج، لائوس و میانمار نشان می‌دهد این طرح تا چه اندازه سرسختانه متعهد به حفظ محیط زیست و رفاه گروه‌های محروم است.

به طور کلی، معیار توسعه بین‌المللی در آسیا و آفریقا به عنوان یکی از نتایج ابتکار کمربند و جاده تغییری اساسی پیدا کرده است.

این ابتکار تاکیدی شدید بر همکاری و رشد برد-برد دارد بر خلاف روش‌های قبلی که غالبا نابرابری‌های اقتصادی را حفظ می‌کرد.

به عبارت دیگر، این ابتکار نابرابری‌های اقتصادی را به پایان رسانده و کیفیت زندگی مردم ساکن در کشورهای شرکت کننده در آن را به جای استثمار منابع یا نیروی کار، ارتقاء بخشیده است. این تغییر نشان دهنده یک تعهد اصیل و ماندگار به عدالت و رفاه برای تمام مردم است.