نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی که بزودی در «هانگ‌جو» پرونده آن بسته خواهد شد، تاکیدی مجدد است بر تعهد چین به ایجاد صلح از طریق ورزش. به همین نحو، این کشور دوباره توانمندی خود برای میزبانی چنین رویدادهایی آن هم با کیفیت عالی نشان داد.

شهر هانگ‌جو که در اواخر ماه گذشته مراسم افتتاحیه بازی‌ها را برگزار کرده تا به حال شور و شوق و زیبایی را به نمایش گذاشته است. بیش از 12 هزار و 500 ورزشکار از بیش از 40 کشور آسیایی برای شرکت در نوزدهمین بازی‌های آسیایی در این شهر دور هم جمع شدند. هواداران ورزش‌ها حالا فقط تا 8 اکتبر (16مهر) فرصت دارند تا رقابت‌های انفرادی و تیمی ورزشکاران برتر را مشاهده کنند.

البته ورزشکاران همچنان به تلاش خود برای کسب مدال و جایگاه برای خود و کشورشان ادامه می‌دهند اما رقابت‌کنندگان سرفراز واقعی کسانی خواهند بود که به ارزش ورزش احترام بگذارند. و این تعهد باید پس از آنکه آنها هانگ‌جو را ترک می‌کنند و به کشورهای خود باز می‌گردند، ادامه یابد.

اگر بخواهیم به تنها یک مثال از اشتیاق مردم چین برای این دوره از بازی‌های آسیایی اشاره کنیم باید بگوییم بیش از 100 میلیون چینی در مراسم مجازی انتقال مشعل که نهایتا در مراسم افتتاحیه به اوج خود رسید شرکت کردند و به صورت دیجیتالی مشعل اصلی بازی‌ها برای نخستین بار در تاریخ تمام رقابت‌های ورزشی، روشن شد.

چین برای آماده‌سازی‌ این بازی‌ها در عین نشان دادن دوستی و قرابت با واقعیت‌های زیست‌محیطی، در سراسر جهان باید مورد تقدیر واقع شود. در میان بیش از 50 مکانی که در حال حاضر برای بازی‌های آسیایی مورد استفاده قرار دارند و در بازی‌های پارا آسیایی آتی نیز استفاده خواهند شد فقط 12 مکان، جدید هستند. بقیه تحت نوسازی و بازسازی قرار گرفتند تا در این دوره از بازی‌ها از آنها استفاده شود.

کسانی که جنگ سرد را به خاط دارند می‌دانند که ورزش بین‌المللی به جایگزینی برای جنگ در هر جایی که ورزشکاران آمریکایی و دیگر کشورهایی غربی علیه ورزشکاران شوروی سابق و بلوک شرق به رقابت می‌پرداختند، تبدیل شده بود. و بر همین اساس هر گونه پیروزی مردان و زنان «ما» به عنوان اعتباربخشی به نظام سیاسی، اقتصادی و اجتماعی «ما» تلقی می‌شد. 

اما این طرز نگاه به ورزش و جنگ کوته‌نظرانه بود؛ چرا که ورزشکاران را صرفا بر اساس ملیت آنها به دوست و دشمن تقسیم می‌کرد و به استاندارد ورزشی که باید ملاک قرار می‌گرفت، توجه نمی‌شد. از همه مهمتر، این ایده هیچ کمکی به شکستن یخ روابط میان کشورهای دموکراتیک و کمونیستی نکرد.

اما پینگ‌پنگ بازان آمریکایی و چینی عقیده‌ای دیگر داشتند. نمایش ساده دوستی و مشارکت آنها در «قهرمانی تنیس روی میز جهانی 1971» توجه جهانی را به خود جلب کرد.

ظرف یکسال، «ریچارد نیکسون» رئیس جمهور وقت آمریکا سفری تاریخی به چین انجام داد؛ دو کشور از هر زمانی به یکدیگر نزدیکتر شدند و چین به زودی همین اقدام را با چند کشور و نهاد دیگر مانند سازمان ملل انجام داد.

هفتاد و چهارمین سالروز گرامیداشت تاسیس جمهوری خلق چین چند روز قبل برگزار شد. جشن‌های سراسری این فرصت را برای ورزشکاران و مقامات شرکت کننده در بازی‌های آسیایی فراهم کرد تا درکی بهتر از عزم راسخ چین برای الگوی صلح برای منطقه و جهان بودن، داشته باشند.

می‌توان امیدوار بود که شمار بیشتری از مردم به ویژه آنهایی که در کشورهایی که مداما برداشتی منفی از چین دارند، بتوانند این اهداف چین را به صورت دست اولی مشاهده کنند.

چندین تن از مقامات سیاسی و ورزشی چین تمجید فراوانی از برگزاری سه دوره بازی‌های آسیایی در این کشور داشته‌اند و آن را فرصت‌هایی برای تماس‌های روزافزون مردم با مردم ارزیابی کرده‌اند. چنین تعاملاتی که شامل دانشجویان و شهروندان عادی از تمام اقشار است امری ضروری برای ساخت جامعه‌ای با سرنوشت مشترک محسوب می‌شود.

شبکه «سی جی تی ان» چند روز پیش از برگزاری بازی‌های آسیایی با خانم «اوکاسانا چوسوویتینا» ژیمناستیک‌کار 48 ساله ازبکستانی مصاحبه کرد. او برای چهارمین بار در بازی‌های آسیایی شرکت کرده و هشت مدال المپیک هم در کارنامه خود دارد. این ورزشکار ازبکستانی در پاسخ به این سوال که چرا ادامه می‌دهد؟ گفت: «برای نشان دادن آنچه می‌توانم.»

روحیه رقابت دوستانه خانم چوسوویتینا و لذت بردن از ورزش باید سرلوحه بسیاری از ورزشکاران قرار گیرد و مهم نیست اهل کدام کشور هستند. شهروندان عادی نیز می‌توانند و باید همین کار را انجام دهند.