فیلیپین با بی توجهی به اعتراضات و هشدارهای مکرر چین بر اعزام کشتی‌های حامل مصالح ساختمانی غیرقانونی به آب‌های «رنای ریف» اصرار ورزید و چین بر اساس قانون در روز پنجم آگوست (14 مرداد) به ممانعت از آن پرداخت. هیاهوی مربوط به این قضیه با مشارکت فیلیپین و ایالات متحده همچنان در جریان است. پس از آن، در روزهای ششم و هفتم آگوست مانیل در ابتدا «محکومیت شدید» خود را ابراز داشت و سفیر چین را احضار کرد؛ واشنگتن نیز فورا اعلام کرد که «در کنار متحدان فیلیپینی خود ایستاده است» و تصریح کرد «پیمان دفاعی دوجانبه آمریکا-فیلیپین» تعهدی از جانب دولت ایالات متحده است که نشان می‌دهد مشترکا علیه «حمله مسلحانه» چین علیه مانیل مبارزه خواهند کرد.  

در واقع باید گفت، نکات صحیح و غلط این موضوع بسیار شفاف و روشن است. یک فروند کشتی جنگی فیلیپین در سال 1999 به صورت غیرقانونی در «رنای جیائو» چین لنگر انداخت و چین فورا اعتراض شدیدی خود را ابراز داشت. طرف فیلیپینی مکررا قول داده که این کشتی را از آب‌های چین دور کند اما با گذشت 24 سال، این کشور نه تنها کشتی جنگی خود را دور نساخته بلکه در تلاش برای تعمیر و تقویت گسترده آن برآمده تا به اشغال دائمی آب‌های رنای ریف دست یابد.

این بار، فیلیپین سعی کرده تا مصالح ساختمانی را به این کشتی که به صورت غیرقانونی در آنجا لنگر انداخته، برساند. کشتی گارد ساحلی هنگامی که متوجه شد هشدارهایش موثر نبوده از دستگاه آب پاش استفاده کرد. عملیات چین برای هشدار به فیلیپین حرفه‌ای و ناشی از خویشتن‌داری بود به گونه‌ای که کامل و بی نقص انجام گرفت.

هم فیلیپین و هم ایالات متحده به خوبی از این شرایط آگاهند و امکان ندارد رسانه‌های آمریکایی و غربی که همیشه «به خوبی از موضوع اطلاع دارند» از پیش مطلع نبوده باشند.

وضعیت واقعی به این صورت است که بخاطر اینکه کشتی گارد ساحلی چین بسیار بزرگ است اگر مستقیما اقدام به مسدود کردن راه شناور فیلیپینی می‌کرد، کشتی فیلیپینی آسیب می‌دید یا حتی به دلیل برخورد غرق می‌شد. در عین حال کشتی فیلیپینی هشدار چین را نادیده گرفته و پیشروی کرده است. نیروهای گارد ساحلی چین به منظور خودداری از تصادف مجبور به استفاده از دستگاه آب پاش به منظور عقب راندن شناور فیلیپینی شدند.

هیچ کشور مستقلی اجازه چنین رفتارهای گستاخانه‌ای را در آب‌های تحت حاکمیت خود نمی‌دهد و واضح است که تدابیر انجام‌شده چین مشروع و قانونی بوده است.

دلیل اینکه چرا فیلیپین این اقدام را مرتکب شد این است که این گمانه زنی را دارند که از پیشینه رقابت راهبردی میان آمریکا و چین برای کسب منافع بیشتر در مناقشات دریای جنوبی چین بهره ببرند. آمریکا و فیلیپین یک همکاری امنیتی نظامی موسوم به «آمریکا-فیلیپین+» دارند و طبق این همکاری هر گاه مناقشه روی می‌دهد، ایالات متحده به وسط می‌آید و می‌گوید در کنار فیلیپین ایستاده و همچنین متعاقب آن به تعهد به اصطلاح «دفاع مشترک» برای حمایت از فیلیپین اشاره می‌کند.

اما نکته‌ای که بسیار اهمیت دارد این است که کشتی خراب فیلیپین به مدت 24 سال در آب‌های رنای ریف به گل نشسته و همین کافی است که میزان خویشتن داری چین را نشان دهد. تکلیف خویشتن داری مشخص است اما موضع چین در قبال حفاظت از حاکمیت ملی خود روشن و قاطعانه و هیچ جایی برای مصالحه وجود ندارد. مهم هم نیست که چه کشوری از فیلیپین حمایت می‌کند. اگر فیلیپین هر چه زودتر توهمات خود را رها کند زودتر به سود حاصل از توسعه و همکاری ناشی از صلح و ثبات در دریای جنوبی چین دست خواهد یافت.