روزنامه «چاینا دیلی» با انتشار کاریکاتور درباره نشست ناتو که اخیرا در ویلینوس پایتخت لیتوانی برگزار شد، اختلافات اعضای پیمان آتلانتیک شمالی را به تصویر کشیده و در عین حال از تلاش ژاپن برای چسبیدن به این بلوک نظامی غافل نشده است.

تعامل‌های سطح بالا میان ژاپن و ناتو طی سال‌های اخیر زیاد بوده و همکاری بین دو طرف به شکل روزافزونی نهادینه و عادی شده است. ماه گذشته، نیروی هوایی ژاپن یک هواپیمای ترابری را به رزمایش‌های دو هفته‌ای موسوم به «مدافع هوایی 23» اعزام کرد که تازه‌ترین اقدام در نقض سیاست نظامی پساجنگ این به حساب می‌آید.

هنگامی که طرح افتتاح دفتر ارتباطی ناتو در توکیو به مرحله اجرا برسد نه تنها به معنای این است که رابطه بین ناتو و ژاپن بسرعت به سوی یک «شبه متحد» در حال پیشرفت است بلکه همچنین این پیام را در بر دارد که ناتو گامی اساسی در جهت گسترش خود در منطقه آسیا-اقیانوسیه برداشته است.

از نظر هدف راهبردی جهانی ناتو، دامنه کاربردی دفتر ارتباطی توکیو محدود به ژاپن نخواهد بود بلکه به کل منطقه هند-اقیانوسیه کشیده خواهد شد. ناتو قصد دارد تماس خود با همپیمانان ایالات متحده در منطقه آسیا-اقیانوسیه را از طریق ژاپن، تقویت کند، از جمله تقویت همکاری امنیتی با کشورهایی مثل کره جنوبی، استرالیا، نیوزیلند و فیلیپین.

برای آمریکا مرتبط ساختن شرکای فراآتلانتیک و سیستم اتحاد آسیا-اقیانوسیه اقدامی چشمگیر تلقی خواهد شد.

این یعنی در آینده ناتو می‌تواند به شکل آسان‌تری در امور امنیتی آسیا-اقیانوسیه وارد عمل شود. بنا بر این، اینکه دفتر ارتباطی در توکیو نهایتا بتواند تاسیس شود به شاخصی مهم برای ارزیابی پیشرفت توسعه ناتو در آسیا-اقیانوسیه تبدیل شده است.

چه راه اندازی دفتر ارتباطی ناتو در توکیو مطرح باشد یا توسعه شبه اتحاد میان ناتو و ژاپن، این امر نشانگر آن است که فرایندهای توسعه ناتو به سوی آسیا-اقیانوسیه یا ناتویی‌سازی آسیا-اقیانوسیه در حال شتاب گرفتن است و ژاپن نقشی حیاتی در این فرایندها ایفاء می‌کند.

وقتی بلوک گسترده نظامی جنگ سرد (ناتو) و یک ژاپن طغیان گر در مسیر توسعه نظامی، نفوذ خود را در آسیا-اقیانوسیه توسعه می‌دهند، دلیلی برای نگران شدن درباره مواجهه این منطقه با بی ثباتی جدی‌تر و خطرات تقابل وجود دارد.