نشست ناتو در ویلینوس پایتخت لیتوانی از 11 جولای (20 تیر) آغاز شده و 12 جولای (21 تیر) به کار خود پایان می‌دهد. علاوه بر موضوع محوری که وضعیت اوکراین است، سران ژاپن، کره جنوبی، استرالیا و نیوزیلند برای دومین سال پیاپی در این نشست شرکت کرده‌اند و باعث شده‌اند بحث کشیده شدن پای ناتو به آسیا-اقیانوسیه دوباره بر سر زبان‌ها بیفتد.  

بر اساس گزارش رسانه‌های ژاپنی، به دلیل مخالفت فرانسه، طرح ناتو برای افتتاح نخستین دفتر ارتباط آسیایی خود در ژاپن که طبق برنامه قرار بود در نشست ویلینوس به بحث گذشته شود، تا بعد از پاییز به تعویق افتاد. با این حال تحلیلگران معتقدند قصد ناتو به رهبری ایالات متحده برای توسعه حوزه نفوذ خود به آسیا-اقیانوسیه تغییر نخواهد کرد.   

ناتو به عنوان یک محصول جنگ سرد، از زمان راه اندازی به مثابه ستون اصلی حفظ هژمونی آمریکا بوده است. از پایان جنگ سرد،‌ ناتو 6 دور توسعه به سمت شرق انجام داده، باعث تحریک درگیری میان روسیه و اوکراین شده، در امنیت اروپا شکاف ایجاد کرده و به طور پیوسته بازوهای خود را به سوی آسیا-اقیانوسیه دراز نموده است.

با نگاهی به تاریخ در می‌یابیم «آسیا-اقیانوسیه‌سازی» یک اقدام برای «تمدید حیات» ناتو به سرکردگی ایالات متحده است تا بحرانی را در آسیا-اقیانوسیه ایجاد و خود را قدرتمند سازد. این گامی کلیدی در تلاش ناتو برای حرکت به سوی جهانی سازی است. در این فرایند، مفهوم بیمارگونه تغییر به سبک غربیِ کشورهای آسیا-اقیانوسیه جریان دارد و پیامدهای آن را می‌توان تصور کرد.

ژاپن طی فرایند آسیا-اقیانوسیه‌سازی ناتو در کشاندن گرگ‌ها به خانه، نقش ایفاء کرده است. ژاپن و ناتو در مه 2014 برنامه مشارکت و همکاری به امضاء رساندند و از آن زمان توکیو مداما سطح همکاری با ناتو را بهبود بخشیده و نقش راهنما را برای کشاندن پای ناتو به آسیا-اقیانوسیه بر عهده داشته است.  

دلیل پشت این موضوع فقط بخاطر این نیست که ژاپن دنباله‌روی سفت و سخت ایالات متحده است، بلکه بخاطر آن است که ژاپن رویای بازیابی قدرت نظامی دارد و می‌خواهد از ناتو در سطح دفاعی به عنوان یک تکیه‌گاه استفاده کند. برنامه ناتو برای راه اندازی نخستین دفتر ارتباطی خود در آسیا در کشور ژاپن نشان می‌دهد این پیمان نظامی قصد دارد «مرکز هماهنگی آسیا-اقیانوسیه» را در ژاپن قرار دهد که با مخالفت شدید از جانب مردم منطقه روبرو شده است.

اخیرا مردم کشورهای ژاپن و کره جنوبی راهپیمایی‌هایی را در اعتراض به تنش‌های نظامی ناتو و در مخالفت با کشیده شن پای آن به آسیا-اقیانوسیه برگزار کرده‌اند.

در واقع در درون ناتو هم مخالفانی برای رویکرد توسعه نفوذ آن وجود دارد.

آسیا-اقیانوسیه سرزمین حاصلخیز همکاری و توسعه است نه صفحه شطرنج رقابت قدرت‌های بزرگ. ناتو به رهبری آمریکا قصد دارد به اصطلاح «تجربه اروپا» را برای آسیا-اقیانوسیه به اجرا بگذارد اما در واقع می‌خواهد بذر اختلاف و تقابل را در آسیا-اقیانوسیه بکارد و مردم این منطقه هرگز با آن موافق نخواهند بود.

به بیان دیگر ناتو می‌خواهد با به هم ریختن آسیا-اقیانوسیه به حیات خود ادامه دهد و مردم صلح دوست سراسر جهان با این اقدام مخالفت خواهند کرد.