سوزاندن قرآن توسط یک فرد افراط گرا در استکهلم سوئد اعتراضاتی گسترده را در جهان برانگیخته است و علاوه بر کشورهای اسلامی مانند ایران، ترکیه، عربستان سعودی، عراق، امارات، لبنان و الجزایر، برخی از کشورهای غیرمسلمان دنیا نیز به ردیف محکوم کنندگان این اقدام پیوسته اند.

اما به نظر می رسد یک رویکرد در دنیای غرب به منظور کم رنگ کردن ماهیت توهین آمیز این کار، استفاده از مفهوم آزادی بیان است.

مثلا در خود سوئد که این حادثه در آن رخ داده است، دادگاه محلی به دلیل «نقض آزادی بیان»، امکان رد کردن درخواست برگزاری تظاهرات از سوی راستگرایان که در جریان آن اقدام به قرآن سوزی صورت گرفته را منتفی دانسته است.

در آمریکا نیز سخنگوی وزارت خارجه آن کشور از یک سو حادثه را محکوم کرده اما از سوی دیگر تاکید کرد که آمریکا از اصرار سوئد بر دفاع از آزادی بیان حمایت می کند.

ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو نیز در واکنش به این حادثه، آن را اقدامی غیرقانونی ندانست و در تأیید این نظر به موضع خودش در برابر تظاهرات اخیر علیه ناتو استناد کرد و گفت: «من تظاهرکنندگان را دوست ندارم اما این همان آزادی بیان است.»

تبیین ماهیت حادثه به این صورت شفاهی بسیار کامل به نظر می رسد چون هم حفاظت از آزادی اعتقادات مذهبی و هم دفاع از آزادی بیان را شامل می شود اما باید به این نکته توجه داشت که توهین به دین اسلام، احساسات مسلمانان را به صورت عملی و واقعی جریحه دار کرده است و به نظر می رسد دنیای غرب هیچ تمایلی ندارد تا با اتخاذ تدابیر ویژه از تکرار آن در آینده جلوگیری کند. 

هیچ نوعی آزادی بدون محدودیت نخواهد بود و هر نوع آزادی باید مشروط بر عدم نقض آزادی دیگران باشد. در مورد حادثه سوزاندن قرآن در سوئد، بدیهی است که آزادی بیان مورد ادعای آمریکا، سوئد و ناتو به بهای نقض آزادی های مذهبی مسلمانان و توهین به دین اسلام خواهد بود و در همان حال دفاع از حقوق مسلمانان تنها به گفتار محدود است و هیچ اقدامی در این راستا صورت نمی گیرد.