در بیانیه ای که پس از نشست سه روزه وزرای دارایی و روسای بانک مرکزی گروه هفت که روز شنبه به پایان رسید، هیچ اشاره ای به چین نشد. کارشناسان گفتند که کشورهای عضو گروه 7 با اختلافات آشکارتری مواجه هستند که چنین وضعیتی این تردید را ایجاد می کند که آیا این گروه می‌تواند به بیانیه مشترکی در اجلاس سران درباره اقدامات مقابله با «اجبار اقتصادی» چین برسد یا خیر.

رسانه های غربی هم اکنون در بیانیه مشترکی که قرار است منتشر شود، روایت موسوم به «اجبار اقتصادی» چین را تبلیغ می کنند. کارشناسان گفتند، با توجه به کاهش قدرت جهانی ایالات متحده و افزایش عدم اطمینان در مورد سیستم های مالی و اقتصادی آن، و همچنین همکاری فزاینده عمل گرایانه و دوجانبه سودمند چین و اتحادیه اروپا، دستیابی به توافق در مورد آن دشوار خواهد بود. ناظران بر این باورند که گروه 7 در آینده بیش از آنکه متحد باشد، دچار اختلاف خواهد بود.

ژو یونگ‌شنگ، معاون مرکز مطالعات ژاپن در دانشگاه روابط خارجی چین، کشورهای گروه 7 را به دلیل ایراد اتهام «اجبار اقتصادی» علیه چین به باد انتقاد گرفت و آن را مصداق استانداردهای دوگانه دانست؛ مادامی که ایالات متحده و برخی از متحدانش مقابله با شرکت های فناوری چینی را آغاز کرده و محدودیت هایی را در زمینه صادرات اعمال کرده اند.

در اوایل ماه آوریل، رسانه های ژاپنی شروع به اجرای دستور کار به اصطلاح «اجبار اقتصادی» کردند. رسانه ژاپنی «نیکی» گزارش داد که وزرای دارایی گروه 7 موافقت کردند که با «اجبار اقتصادی» با اقداماتی مانند محدودیت‌های صادرات و واردات و افزایش تعرفه‌ها مقابله کنند تا نقش چین در تجارت جهانی محدود شود.

با این حال، در بیانیه ای که پس از نشست سه روزه وزرای دارایی کشورهای گروه 7 که روز شنبه به پایان رسید، به هیچ وجه اشاره ای به چین نشده است.

ژو روز یکشنبه به گلوبال تایمز گفت: «در حالی که ایالات متحده و ژاپن به شدت بر پیشبرد طرح‌هایی برای مقابله با چین فشار می‌آورند، رسیدن به اجماع در مورد اقدامات مشترک خاص مانند افزایش تعرفه‌ها برای کشورهای گروه 7 دشوار است. اعضای گروه 7 مانند آلمان، فرانسه و ایتالیا هنوز به منافع اقتصادی خود اهمیت می دهند و امیدوارند روابط اقتصادی خود را با چین تقویت کنند تا اقتصادشان بهبود یابد.»

چین و اتحادیه اروپا در حال تعامل فعال هستند. هم هان ژنگ، معاون رئیس جمهور چین و هم چین گانگ، وزیر خارجه هفته گذشته به اروپا سفر کردند.

ژو گفت که با تحریک ایالات متحده و ژاپن، این گروه متشکل از چندین کشور توسعه یافته بیش از حد در امور داخلی سایر کشورها، به عنوان مثال، دریای چین جنوبی و مسائل مربوط به تایوان، دخالت می کند و در مورد مسائل مربوط به چین اختلاف ایجاد می کند.

توکیو در آینده، به استفاده از استراتژی آمریکا در حوزه ایندو-پاسیفیک برای به حداکثر رساندن منافع خود و پیگیری «عادی سازی» ژاپن ادامه خواهد داد، مادامی که این رژیم محافظه کار برای دنبال کردن قدرت نظامی و کنار گذاشتن صلح طلبی به شدت تندروتر می شود. به گفته کارشناسان، در مقایسه با اقتصادهای بزرگ اتحادیه اروپا مانند آلمان، فرانسه و ایتالیا که خواهان حفظ خودمختاری استراتژیک هستند، ژاپن به آمریکا بسیار نزدیکتر بوده و مواضع خصمانه تری علیه چین خواهد داشت.

در مورد مسائلی مانند ریختن پسماند آلوده به مواد هسته‌ای از نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما به اقیانوس آرام، توکیو نیز با فشار زیادی از سوی جامعه بین‌الملل مواجه است، اما ظاهراً با چراغ سبز واشنگتن روبروست. لی هایدونگ، استاد انستیتوی روابط بین‌الملل در دانشگاه روابط خارجی چین، گفت: افزایش استقرار نیروهای آمریکایی در ژاپن، این کشور را به هژمونی ایالات متحده وفادارتر می‌کند و این آینده پیچیده‌ای را برای  گروه 7 رقم خواهد زد.

در آینده، اعضای  گروه 7 با وجود ایالات متحده و ژاپن بیشتر از اینکه متحد باشند، از هم جدا و دچار شکاف خواهند بود، و شاید برخی دیگر از اعضای ائتلاف پنج چشم که بدون قید و شرط از واشنگتن اطاعت می کنند، همچنان به دنبال سیاست های خودزنی و سیاست های به سبک جنگ سرد خواهند بود تا «اقتصاد را به امنیت گره بزنند». اقتصادهای بزرگ اتحادیه اروپا که دارای نفوذ قابل توجهی هستند، برای استقلال استراتژیک خود ارزش زیادی قائل هستند، تمایل بیشتری به همکاری ندارند و اروپایی ها اجازه نخواهند داد گروه7  در نهایت به گروه یک تبدیل شود - گروهی که توسط تنها ابرقدرت جهان کنترل می شود.