چندین رسانه ژاپنی در گزارش‌های اخیر خود پیش‌بینی کردند در نشست سران گروه هفت که به زودی به میزبانی ژاپن برگزار خواهد شد از چین خواسته می‌شود تا مقررات بین‌المللی را رعایت کند. این موضوع طبیعتا جامعه جهانی را گمراه کرده و این بحث را بر انگیخته که مقرراتی که به قول آنها «مقررات بین‌المللی» گفته می شود، اصلا چه مقرراتی است؟

با آنکه بحث مقررات بین‌المللی به میان آمده است، ابتدا باید این نکته را مشخص کرد که در دنیا فقط یک مجموعه مقرارت بین‌المللی وجود دارد و آن، مقررات بین المللی برحسب اصول و اهداف منشور سازمان ملل است. اما مقامات آمریکا و دیگر کشورهای غربی خیلی کم درباره منشور سازمان ملل صحبت می‌کنند بلکه به جای آن، اغلب به اصطلاح «نظم بین المللی بر اساس مقررات» اشاره می‌کنند. این اصطلاحی بسیار مبهم است چون نه در منشور سازمان ملل قید شده نه در بیانیه‌های سازمان ملل، مجمع عمومی سازمان یا شورای امنیت به آن اشاره‌ای شده است.

هدف واقعی این کشورها برای مبهم گذاشتن این اصطلاح، فراهم کردن امکان «دکوراسیون» خودسرانه آن است. این مفهوم ظاهرا رسمی و قابل قبول است اما در حقیقت، نقاب این کشورها برای پنهان کردن مداخله خویی، هرج و مرج زایی و تقابل برانگیزی آنها بوده و معیار آنها برای پارتی بازی طبق ایدئولوژی و ارزشهای خود محسوب می‌شود.

این مقررات فقط برای خدمت به منافع باشگاه کوچکی از کشورها از جمله آمریکا در نظر گرفته شده، نه برای خدمت به منافع عمومی جامعه جهانی.

عدم مداخله در امور دیگر کشورها یکی از اصول اساسی منشور سازمان ملل و معیارهای مهم روابط بین‌المللی است. اما بر خلاف آن، آمریکا در سال‌های اخیر  سرگرم اجرای دکترین جدید مونرو در آمریکای لاتین، ایجاد انقلاب رنگی در کشورهای اروپایی و آسیایی و تحریک انقلاب موسم به بهار عربی بوده است.

به علاوه، به خاطر جنگ‌هایی که آمریکا در قرن 21 آغاز کرده از جمله جنگ افغانستان، جنگ عراق و مداخله در بحران سوریه، بیش از 27 میلیون نفر از زادگاه خود به نقاط دیگر جهان پناهنده شده‌اند.

این در حالیست که متحدان آمریکا نیز از این نوع اقدام مداخله جویانه معاف نیستند. اخیرا افشا شده که آمریکا حتی متحدان خود از جمله آلمان، فرانسه، سوئد، کره جنوبی، اسرائیل و اوکراین را تحت نظارت و شنود خود قرار داده است.

به علاوه، آمریکا از هیچ تلاشی برای تحریک تقابل گروهی دریغ نمی‌کند و هدف آن، حفظ هژمونی خود از طریق ایجاد آشفتگی‌هاست.

حالا به بحث مذکور در آغاز این متن یعنی «ناقض مقررات بین المللی کیست؟» بر می گردیم. بهتر است کشورهای غربی پیش از تعیین خودسرانه ناقض مقررات بین‌المللی، آینه‌ای به دست گیرند و به خوبی، یک بار خود را بازبینی کنند.