اخیرا «مت گیتس» نماینده جمهوری خواه در مجلس نمایندگان ایالات متحده طرحی برای خروج تمام نیروهای آمریکایی از سوریه ظرف 6 ماه را ارائه داد که نهایتا در رای‌گیری مجلس با 321 رای مخالف و 103 رای موافق، وتو شد. به عبارت دیگر، کنگره آمریکا با برگزاری رای‌گیری «دموکراتیک» تجاوز و دزدی آمریکا در سوریه را مورد تایید قرار داده است.

البته نباید فراموش کنیم که در هنگام ورود ارتش آمریکا برای مداخله در سال 2014، این اقدام هم به نام «دموکراسی» انجام شده است.

به نظر می‌رسد «دموکراسی» مطروحه آمریکا عالی ترین هنجار بود طوری که دیگر هنجارهای بین المللی مانند استقلال و حاکمیت باید مقابل آن کوتاه می آمد. مثلا برای ورود به سوریه آمریکا شعار «دموکراسی» را مطرح کرد و بنابراین، به عقیده آمریکا، برای ورود به سوریه کسب اجازه از دولت این  کشور دیگر از اهمیت لازم برخورد نبود.

همه می‌دانند ورود ارتش آمریکا یک تعدی تمام عیار و نوعی تجاوز است که مورد تایید سیستم «دموکراتیک» داخلی آمریکا قرار گرفته است.

کنگره آمریکا به عنوان اصلی‌ترین پلتفرم «دموکراسی» آمریکا، در واقع هیچ تلاشی برای جلوگیری از جنگ‌افروزی ایالات متحده علیه دیگر کشورها نکرد. ظاهرا حق اعلام جنگ فقط در انحصار کنگره است اما رئیس جمهور فقط با اعلام زمان فوق العاده می‌تواند هر زمان که بخواهد، جنگ را بدون اخذ مجوز کنگره آغاز کند. در واقع طی 20 سال گذشته، رؤسای جمهور آمریکا به این روال جنگ‌افروزی عادت و تکیه کرده‌اند و همه این جنگ‌افروزی‌ها بدون استثناء مورد حمایت کنگره و جامعه آمریکا قرار گرفته است.

لذا این سئوال برای ما مطرح شده است که این نوع «دموکراسی» که شاید در داخل آمریکا «دموکراسی» به شمار بیاید، برای دیگر کشورها شادی را به ارمغان می‌آورد یا فاجعه؟ اگر قرار باشد «دموکراسی» باعث جان باختن، تجاوز به حاکمیت و غارت منابع دیگر کشورها باشد، هدف دموکراسی باید چگونه تعبیر شود؟

«دموکراسی» آمریکا در دورن خود آن کشور شاید چیز زیبایی به شمار بیاید اما بدانیم که این سیستم دموکراتیک می‌تواند دولت و ارتش خود را به تجاوز به دیگر کشورها و غارت منابع آنها، تشویق کند. به عبارت دیگر شاید بتوانیم آن را همدستی برای تجاوز و غارت به نام «دموکراسی» توصیف کنیم.