ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو و فومیو کیشیدا نخست وزیر ژاپن شامگاه 31 ژانویه در ژاپن بیانیه مشترکی صادر کردند و مدعی شدند که دو طرف در زمینه هایی مانند امنیت دریایی، فضای مجازی و کنترل تسلیحات همکاری خواهند کرد. استولتنبرگ در این سفر نسبت به قدرت نظامی چین و مساله تایوان نظر خود را ایراد کرد.

پیش از این نیز وی در هنگام دیدار از کره جنوبی انگشت اتهام خود را به سوی چین نشانه رفته و چین را چالشی برای «ارزش ها، منافع و امنیت» غرب دانست. بلافاصله پس از استولتنبرگ، لوید آستین وزیر دفاع ایالات متحده نیز در روز 30 ژانویه وارد کره جنوبی شد و بار دیگر بر لزوم تقویت «قابلیت بازدارندگی گسترده» ایالات متحده تاکید کرد.

با این اوصاف می توان دید در حالی که آمریکا و ناتو درباره موضوع تهدید نظامی چین به گزافه پردازی می پردازند، اما ارتباطات نظامی با متحدان آسیایی خود را به میزان قابل توجهی تقویت می کنند که این، برای منطقه آسیا و اقیانوسیه نگران کننده است و تهدید امنیتی واقعی به شمار می آید. این موضوع همچنین به وضوح نشان داده است که آمریکا پیشران ادغام متحدانش در آسیا و اقیانوسیه با ناتو به منظور بازدارندگی چین است.

ناتو به عنوان محصول قدیمی باقی مانده از جنگ سرد، برای تمدید عمر خود حالا مشغول اغراق تهدیدات امنیتی واهی دیگران است که نوعی درام سیاسی بی فایده به شمار می آید.

با پایان جنگ سرد، ناتو به تدریج از یک ائتلاف نظامی به یک اتحاد سیاسی و دیپلماتیک تبدیل شده و قابلیت عملیاتی آن نیز رو به کاهش است، این در حالیست که بسیاری از کشورهای عضو آن نیز با کسری بودجه مواجهند. در حال حاضر، به غیر از آمریکا به عنوان رهبر ناتو، تعداد معدودی از کشورهای عضو ناتو می توانند قدرت نظامی واقعی خود را در منطقه آسیا و اقیانوسیه مستقر کنند.

ناتو معتقد است که کره جنوبی و ژاپن کلید تحقق جاه طلبی خود هستند، اما این کشورهای آسیایی باید بفهمند که اگر مسیر خود را از همکاری با کشورهای منطقه به ایجاد تقابل در منطقه تغییر دهند، شکست آن ها نیز به امری اجتناب ناپذیر تبدیل خواهد شد.