خانم «فیونا سیم» مفسر سیاسی مستقر در لندن طی یادداشتی که در وب سایت «سی جی تی ان» به رشته تحریر در آورده این سوال را مطرح کرده که با توجه به اینکه چین از هشتم ژانویه (18 دی) محدودیت‌های مرزی خود را لغو کرده آیا منطقی است برخی کشورها با اهداف سیاسی برای مسافران چینی محدودیت ایجاد کنند؟

وی در این یادداشت نوشته است: انگلیس از 18 مارس 2022 تمام محدودیت‌های مسافرتی کووید-19 را لغو کرد و بنا بر این اقداماتی مثل قرنطینه مسافران بین‌المللی و نتیجه منفی تست پی سی آر برای بیماری کرونا نیز کنار گذاشته شد. دولت بریتانیا از آن زمان بسیار سفت و سخت پای این لغو محدودیت‌ها ایستاده و اعلام کرد به دوران قرنطینه و کاهش فعالیت اقتصادی ناشی از موج‌های کووید-19 باز نخواهد گشت.

«ریشی سوناک» نخست وزیر کنونی انگلیس که در تابستان وزیر دارایی این کشور بود و سودای رهبری حزب محافظه‌کار را در سر داشت از محدودیت‌های قرنطینه‌ای دولت در بریتانیا انتقاد کرد و مدعی شد سیاستمداران و دانشمندان به دلیل انتشار «رعب و وحشت» اشتباه کرده‌اند. حالا همین آقای سوناک در جایگاه نخست وزیر، دوربرگردانی روی اظهارات قبلی خود که گفته بود مسافران ورودی از چین نیاز به تست کووید-19 ندارند، ایجاد کرده است. بر همین اساس، انگلیس تست پیش از سفر کووید-19 را برای تمام پروازهای چین الزامی کرد و تست‌های به اصطلاح داوطلبانه هنگام ورود را نیز پیشنهاد داده است.

در حالی که برخی می‌گویند این اقدام پاسخ طبیعی به تهدید ناشی از زیرسویه جدید امیکرون موسوم به XXB.1.5 است اما این اظهار نظر در مواجهه با آمارهایی که نشان می‌دهد XXB.1.5 در سراسر ایالات متحده شایع است، رنگ می‌بازد.

این زیرسویه هم اکنون در حال چرخش در آمریکا آن هم در سطحی بی سابقه است اما هیچ نتیجه تست منفی کرونا از مسافران آمریکایی که وارد کشورهای خارجی می‌شود،‌ درخواست نشده است.

«کریس وایتی» از مقامات ارشد وزارت بهداشت انگلیس گفته است هیچ نفع بهداشتی عمومی ناشی از اجرای این تدابیر وجود ندارد.

نظام بهداشتی انگلیس تحت فشار زیادی بوده است و رکورد بالای زمان واکنش به تصادف برای اعزام آمبولانس را به ثبت رسانده و از سوی دیگر کمبود تخت باعث شده بسیاری از بیماران تا 33 ساعت در راهروهای بیمارستان منتظر خالی شدن تخت باشند. سوناک موج‌های کووید-19 را عامل این نابسانی برشمرده است.

با توجه به تمام توجه رسانه‌ای که بر روی محدودیت‌های اعمال شده بر روی مسافران چینی وجود دارد، دشوار نیست که ببینیم چگونه این اقدام می‌تواند ایده این گشایش چین را در ذهن افکار عمومی به عنوان مقصر جا بیاندازد.

نه تنها این اقدام شاخصی از تاکتیک‌های «جنگ سرد جدید» محسوب می‌شود بلکه قربانی‌کننده اتباع چینی و دیگر گروه‌هایی است که همچنان به شکلی غیرمنصفانه مقصر پاندمی شمرده می‌شوند و با تبعیض نژادی و طردسازی رسانه‌ای مواجه‌اند.

به هر حال، تدابیر فوق بدون پشتوانه علمی پایدار نیستند. این الزامات تبعیض آمیز برای مسافران ورودی از چین یک امنیت کاذب درباره موج در حال افزایش موارد ابتلاهای داخلی ایجاد می‌کند که این دولت‌ها ناتوان از مقابله با آن هستند.

اما تلاشگران کادر درمان به خوبی می‌دانند این مقصرنمایی از کجا ریشه می‌گیرد و چین تقصیری ندارد.

اعتصابات بی سابقه اخیر پزشکان، پرستاران، کادرهای آمبولانس و دیگر کادر درمان علیه دولت انگلیس در سراسر این کشور، میزان سوءمدیریت کرونایی و بحران‌های مهلک که در سراسر اروپا وجود دارد را نشان داد.

به عبارت دیگر باید گفت، اقدامات محدودکننده انگلیس علیه مسافران چین از علم پیروی نمی‌کند بلکه فقط با اغراض سیاسی صورت می‌گیرد. این تصمیم درست چند ماه پس از آن صورت گرفت که ریشی سوناک نخست وزیر انگلیس خواستار پایان بخشیدن به «دوره طلایی» روابط لندن-پکن شده بود.

انگلیس در ورطه تقلید از همپیمانان سیاسی خود در ایجاد محدودیت برای مسافران ورودی از چین افتاده است. سوناک در حال استفاده از «رعب و وحشتی» است که خودش تا پیش از این از آن انتقاد می‌کرد تا به این وسیله افکار عمومی را علیه چین و اتباع چینی بشوراند و اینگونه تصویرسازی کند که بازگشایی دوباره این کشور تهدیدی بزرگ است.

بازی مقصرنمایی در طول زمان نتیجه واقعی را نشان می‌دهد. چین با اجرای سیاست کووید صفر پویا جان میلیون‌ها نفر را نجات داد اما انگلیس با فقدان یک سیاست منسجم کرونایی باعث مرگ صدها هزار نفر شد.

هیچ محدودیت شبه‌علمی بر مسافران ورودی از چین نخواهد توانست این ضایعه بزرگ را اصلاح کند و هیچ اتحاد سیاسی با آمریکا مهم‌تر از نجات یک نفر از یک مرگ قابل پیشگیری نیست.

امید است دولت بریتانیا این حقیقت را پیش از آنکه ضررهای بسیار بزرگتری به وجود آید، متوجه شود.