فرانسه در شب سال نو حدود 90 هزار پلیس و نیروی امنیتی را برای تقویت تدابیر امنیتی و حفظ نظم در شهرهای بزرگ مستقر کرد.

این تدابیر در حالی صورت گرفت که همین چند روز پیش تظاهرات کردها در فرانسه برگزار شد و پلیس فرانسه به سرکوب این اعتراضات اعزام شده بود.

سرکوب این تظاهرات در فرانسه که طی آن چند نفر زخمی شدند، این نکته را برجسته کرد که فرانسه برای برخورد با این نوع تظاهرات، جز اعزام نیروهای پلیس و امنیتی گزینه دیگری ندارد.

البته اگر قرار باشد درباره شدت برخورد پلیس با تظاهرات‌کنندگان صحبت شود نباید از آمریکا هم چشم‌پوشی کرد. چه در جنبش تسخیر وال استریت چه در تظاهرات سراسری پس از قتل «جورج فلوید» توسط افسر سفیدپوست، پلیس آمریکا یا معترضان را مورد ضرب و شتم قرار داده یا به آنها تیراندازی کرده یا حتی مستقیماً با خودرو به میان معترضان هجوم برده است.

هرچند ویدئوها و مطالب درباره این صحنه‌ها در فضای مجازی فراوان است، اما معمولا وقتی درباره این رویدادها در غرب بحثی شکل می‌گیرد، محدود به خود مساله است و گسترش نمی‌یابد و به سمت مثلا «قانونی یا غیرقانونی بودن نظام» هدایت نمی‌شود و بحث‌ها نیز با مرور زمان، از کانون توجهات خارج می‌شود.

اما همان طور که می‌دانید، اگر چنین تظاهراتی در کشورهایی که آمریکا و غرب آن را دشمن تلقی می‌کنند، اتفاق بیافتد، نه تنها رسانه‌های غربی در پوشش آن، افکار عمومی را به بحث «قانونی یا غیرقانونی بودن نظام» هدایت می‌کنند، بلکه مقامات دول غربی در نهادهای بین‌المللی مانند شورای حقوق بشر سازمان ملل، به دامن زدن به آن اعتراض و تبدیل آن به یک رویداد سیاسی بین‌المللی تلاش می‌کنند تا کشور مورد نظر آنها را در یک وضعیت شرم آور قرار دهند.

اگر طبق این منطق باشد، رسانه‌ها و مقامات غربی باید سرکوب تظاهرات کردها در فرانسه را در چارچوب مفهوم «برخورد تبعیض آمیز به مهاجران» یا «تبعیض نژادی» یا «حقوق بشر» پوشش دهند و در فلان شورای سازمان ملل، طرحی برای انتقاد فرانسه مطرح کنند و با همکاری با سازمان‌های غیردولتی مانند «عفو بین‌الملل»، آن را به یک مساله بزرگ سیاسی یا حقوق بشری بین‌المللی تبدیل کنند. اما حتی احتمال وقوع این اتفاق بسیار واهی خواهد بود.

لذا این سئوال مطرح می‌شود که غرب واقعا به حقوق معترضان اهمیت می‌دهد یا فقط به چگونگی استفاده ابزاری از آنها برای مقابله با کشور «دشمن» می‌اندیشد؟