در ساعت 7:33 صبح (به وقت پکن) در 30 نوامبر، تایکونوردان (فضانوردان چینی) فضاپیمای شن‌جوئو-14 و شن‌جوئو-15 با موفقیت در ایستگاه فضایی تیان‌گونگ چین «به هم پیوستند». این ملاقات تاریخی نشان می دهد که ایستگاه فضایی چین وارد مرحله کاربرد و توسعه شده است.  از این پس این دو گروه تایکونورد می توانند در مدار بچرخند و ایستگاه فضایی نیز در دراز مدت در مدار قرار می‌گیرد. در اوایل روز عکس‌های شش فضانوردی که در فضا یکدیگر را در آغوش گرفته‌ بودند و همچنین دعای خیر «زنده باد سرزمین مادری» از سوی کاربران اینترنتی، صفحه رسانه‌ها را دربر گرفته بود. این اتفاق همچنین نشان می دهد که چین به یک قدرت فضایی واقعی در جهان تبدیل شده است.

رسانه های بین المللی توجه زیادی به این دستاورد قابل توجه صنعت هوافضای چین داشته اند. آنها به طور مشخص به دو رویداد مهم اشاره کردند: اول، در اوایل دهه 1960، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده به امکان پرواز فضانوردان در فضا دست یافتند. در آن زمان، رهبر چین مائو زدونگ گفت:  «چگونه چین می توان به عنوان یک کشور قدرتمند در نظر گرفته شود؟ ما حتی نمی توانیم حتی یک سیب زمینی را به فضا بفرستیم.» دوم اینکه در سال 2011، ایالات متحده  «اصلاحات گرگ» را به تصویب رساند که بوسیله آن ناسا و سایر آژانس‌ها از استفاده از بودجه دولتی برای همکاری با دولت چین و سازمان‌های وابسته به این کشور منع می‌شدند و در عمل چین را از ایستگاه فضایی بین‌المللی حذف می‌کرد. نقطه شروع ضعیف صنعت فضایی چین، مشکلات و موانع بزرگی که با آن روبرو شد، و پیشرفت سریع و دستاوردهای برجسته ای که تنها در چند دهه به دست آورد، علامت تعجب بزرگی را برای هر شاهدی بر جای گذاشته است.

از ماهواره‌های دونگ‌فانگ‌هونگ، موشک‌های لانگ مارچ و کاوشگرهای ماه نورد چانگ‌‌ار گرفته تا ایستگاه فضایی تیان‌گونگ، هر مرحله از صنعت هوافضای چین عملگرایانه و واقع گرایانه بوده و الهام‌های زیادی برای ما به ارمغان آورده است. هوافضا یک پروژه بزرگ ملی است و بدون رهبری متمرکز و یکپارچه کمیته مرکزی حزب کمونیست چین و سیستم جدید بسیج منابع در سراسر کشور نمی‌توان آن را انجام داد. چین همواره علی‌رغم چالش‌های مختلف در طول سال‌ها، اصرار داشته تا مسیر خوداتکایی و نوآوری‌های سخت در زمینه هوافضا در پیش بگیرد. امروز، این کشور قادر است به طور مستقل سرنوشت خود را کنترل کند و در تعداد زیادی از فناوری های اصلی با حقوق مالکیت معنوی خود به پیشرفت هایی دست یافته است. تمام اجزای اصلی صد درصد ساخت این کشور هستند. پایبندی به مسیر نوآوری مستقل در عمل ثابت شده است که به نوبه خود عزم ما را برای پایبندی به نوآوری مستقل تقویت کرده است. صنعت هوافضای چین همواره به دریافت بازخوردهای مثبت گسترده در چنین دایره ای با فضیلتی ادامه خواهد داد.

پایه و اساس صنعت هوافضای چین به قدری محکم است که باعث می شود برخی افراد احساس ناراحتی کنند. پیش از پرتاب فضاپیمای شن‌جوئو-15، نینا آرماگنو، رئیس شاخه فضایی ارتش ایالات متحده، گفت که چین "تهدیدات" زیادی را در مسابقه فضایی نظامی ایجاد می کند. بیل نلسون، مدیر ناسا نیز پیشتر گفته بود که از دائمی شدن "اصلاحات گرگ" و تصمیم برای عدم شرکت چین در پروژه تحقیقاتی ایستگاه فضایی بین المللی حمایت می کند. ایالات متحده همیشه فضا را به عنوان "مرز چهارم" پس از دریا، زمین و هوا در نظر گرفته است و ایالات متحده معتقد است که باید در این مرز یک موقعیت پیشرو مطلق داشته باشد که نباید توسط دیگران به چالش کشیده شود. اما ایالات متحده برای حفظ برتری خود در این سال ها چه کرده است؟

آنچه ما دیدیم این است که ایالات متحده برچسب های زیادی بر چین گذاشته است، از متهم کردن چین به "دزدیدن فناوری آمریکایی" در زمینه فضایی گرفته تا مقایسه توسعه چین با "حمله به پرل هاربر" به ایالات متحده. درحالی‌که چینی‌ها مشغول ساخت فضاپیما هستند، واشنگتن مغز خود را به کار می‌اندازد تا عبارات بدنام‌ کننده بسازد. ایالات متحده همچنین در تلاش است تا ترفندهای زمینی‌اش را در مورد فضا نیز بکار ببندد. چه با استفاده از "طرح اصلاحی ولف" برای مشارکت در "جداسازی" خود از پیشرفت های فضایی با چین، یا گرد هم آوردن سایر کشورها برای تشکیل "ناتوی کوچک روی ماه"، آمریکایی ها به راه اندازی یک بازی جنگ ستارگانی فکر می کنند آن هم در حالی که اکتشاف انسان در فضا تنها یک گام کوچک به جلو برداشته است. این سخنان و اعمال مانند زباله های فضایی مانع همکاری بین المللی و پیشرفت بشر می شود.

دستاوردهای کنونی چین در فضا تا حدی توسط ایالات متحده کنار گذاشته شده است. چین از گذشته، به راه خود در اکتشاف و نوآوری در زمینه فناوری ادامه داده است، بدون اینکه از مسیر قدیمی ایالات متحده پیروی کند. در آینده نیز درهای تیان‌گونگ چین کاملاً باز است و راه شیطانی ایالات متحده را دنبال نخواهد کرد. چین قبلاً اعلام کرده بود که ایستگاه فضایی این کشور اولین پروژه در نوع خود است که برای همه اعضای سازمان ملل آزاد است. تاکنون پروژه های آزمایشی علمی از 17 کشور از جمله سوئیس، لهستان، آلمان و ایتالیا در پروژه های منتخب ایستگاه فضایی چین قرار گرفته اند. توسعه هوافضا نمی‌تواند پشت درهای بسته یا به تنهایی توسط یک کشور رخ دهد. فضای بیرونی قلمرو مشترک کل بشر است و اکتشاف فضا انگیزه مشترک همه انسان‌هاست. در آینده نه تنها چهره های چینی بلکه چهره های فضانوردان و دانشمندان از سراسر جهان  در تیان‌گونگ وجود خواهد داشت. تیان‌گونگ به عنوان «ایستگاهی در فضا» هم به چین و هم به کل نژاد بشر تعلق دارد.

تا سال 2030، ایستگاه فضایی بین المللی به رهبری ایالات متحده بالاجبار باید از دور خارج شود و تیان‌گونگ تنها ایستگاه فضایی برای انسان ها خواهد بود. این سؤال مطرح شده است که آیا ایالات متحده باید یا می تواند در آن زمان در تیان‌گونگ باشد. افکار عمومی آمریکا از این موضوع ابراز نگرانی کردند. واشنگتن باید به این سوال پاسخ دهد. آنچه می خواهیم بگوییم این است که سفر چین برای اکتشاف اقیانوس و فضا است و توسعه انسان ها مستلزم همکاری برد-برد است.