روزنامه «نیویورک تایمز» 16 نوامبر (25 آبان) مقاله‌ای با عنوان «ویدئوها سختگیری‌های سیاست به صفر رسانی پویای چین را نشان می‌دهند» منتشر کرد. این مقاله جهت‌دار در تلاش برای مشروعیت‌زدایی و سیاه‌نمایی سیاست‌های کنترل اپیدمی چین مدعی شد دولت چین تدابیر سختگیرانه‌ای مانند جداسازی کودکان از والدینشان و اعمال مجازات‌های شدید بر ناقضان مقررات کرونایی اتخاذ کرده است.

«شِن یی» استاد دانشگاه «فودان» به نشریه «گلوبال تایمز» گفت: این روزها، وقتی نوبت به نتیجه کنترل ایپدمی می‌رسد، اختلاف بزرگی میان چین و کشورهای غربی که به نوعی آمریکا را نمایندگی می‌کنند، وجود دارد و پشت این فاصله، تفاوت‌های بزرگ میان دو طرف از لحاظ نظام‌های سیاسی و توان ملی قابل مشاهده است.

در حالی که برخی کشورهای غربی دارای نظام‌های درمانی بسیار پیشرفته‌تری نسبت به چین هستند و منابع پزشکی بیشتری دارند، اما در جلوگیری و کنترل اپیدمی کرونا دستاورد بسیار اندکی داشته‌اند. کافی است نگاهی به به تلفات بیش از یک میلیون نفری کرونا در ایالت متحده بیاندازید. با این وجود، نیویورک تایمز نتوانسته این حقیقت را بپذیرد که آمریکا و برخی کشورهای غربی، با ایده‌های لیبرال و «نظام‌های دموکراتیکشان» و همچنین توانمندی‌شان، در مبارزه با پاندمی کرونا بسیار ضعیف عمل کرده‌اند.

رسانه‌های غربی از ترس افشای کامل عملکرد ضعیف کشورهایشان برای جهان، انگشت روی چند مشکل اندک که طی کنترل و جلوگیری از اپیدمی در چین به وقوع پیوسته، گذاشته‌اند و به بزرگنمایی آنها پرداخته‌اند، گو اینکه این چند مشکل کوچک تنها موضوع اصلی در مبارزه علیه اپیدمی است.

با چنین روایتی، رسانه‌های غربی یک سری لفاظی و ادعای مشخص برای سیاه‌نمایی چین به کار برده‌اند به گونه‌ای که کشورهای غربی بتوانند مسیر پر نقص ضداپیدمی خود را توجیه کنند و ادامه دهند حتی اگر مجبور باشند هزینه‌های بالاتری برای آن بپردازند.

به علاوه، چنین مقاله‌هایی به سختی سعی کرده‌اند به سیاست‌های ضداپیدمی چین حمله کنند اما یک واقعیت اساسی را همواره نادیده گرفته‌اند که نظم داخلی کلی در چین پایدار و فعالیت اقتصادی آن هنوز بسیار قدرتمند است. بالعکس، اقتصاد ایالات متحده در حال فرو رفتن در یک رکود طی سال آتی است. 

یک کارشناس امور بین‌الملل که در پکن مستقر است در این باره گفت که نیویورک تایمز از اپیدمی کرونا به عنوان یک ابزار سیاسی برای ضربه زدن به نفوذ جهانی چین استفاده کرده است. به عقیده وی قضاوت مبارزه چین با کرونا از طریق بخش بسیار کوچکی از تصویر بزرگ این مبارزه، اقدامی بزدلانه است.

شِن در مصاحبه با گلوبال تایمز گفت چین هرگز به بزرگنماییِ مزایا و معایب نظام‌های مختلف در عرصه جلوگیری و کنترل از اپیدمی نپرداخته است. اما کشورهای غربی از همان ابتدا از نقطه نظر ایدئولوژی درباره کووید حرف می‌زدند. آنها جرأت پرداختن به خودشان را ندارند زیرا اگر این کار را بکنند به معنای پذیرفتن این واقعیت است که نظام‌های آنها، رهبران و سیاست‌هایشان مشکل دارند.

سه سال از شیوع کرونا گذشته و هنوز رسانه‌های غربی در حال هجمه به چین هستند. این رویکرد نه فقط تعصب و خصومت دیرینه آنها در قبال چین را نشان می‌دهد بلکه منعکس کننده ترس آنها از روبرو شدن با موفقیت‌های نهادی چین و روش‌های موثر این کشور برای کنترل اپیدمی است.

همانگونه که «پیتر سیموند» فعال رسانه‌ای از استرالیا می‌گوید، «جنایتکاران واقعی دولت‌های غربی و همدستان رسانه‌ای آنها هستند. آنها سیاست‌های جنایت‌بار «ایمنی جمعی» و «همزیستی با ویروس» را اجرایی کردند که به قیمت جان باختن میلیون‌ها نفر تمام شد. حالا آنها در تلاشند تا چین را برای اتخاذ همان سیاست خونبار ترغیب می‌کنند.»