جان کری فرستاده ویژه ریاست جمهوری ایالات متحده در امور آب و هوایی اخیراً با تاکید بر همکاری پکن از چین خواست تا مذاکراتش در زمینه تغییرات آب و هوایی را با ایالات متحده از سر بگیرد. پس از آنکه چین در واکنش به سفر تحریک آمیز نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به جزیره تایوان، توقف مذاکرات با واشنگتن در مورد مسائل آب و هوایی را اعلام کرد، کری بارها در مناسبت های بین المللی تمایل خود را برای از سرگیری مذاکرات آب و هوایی با چین نشان داده است. نماینده آب و هوای و اقلیم آمریکا در مقایسه با اظهارات قبلی خود، این بار لحن ملایم‌تری برگزید. وی ضمن تایید دستاوردهای چین در کاهش انتشار کربن و انتقال انرژی، تمایل عینی خود را برای همکاری با این کشور اعلام کرد.

کری در همه بخشهای اظهارات از چین درخواست کرد که به مذاکرات تغییرات آب و هوایی بازگردد. با این حال، آنها خواسته یا ناخواسته از پاسخ به این سوال اساسی که چرا چین این مذاکرات را به حالت تعلیق درآورده است، خودداری میکنند. پکن همیشه بطور فعالانه در زمینه مدیریت جهانی تغییرات آب و هوایی مشارکت داشته است. این طرف آمریکایی است که فضای همکاری بین دو کشور را خراب کرده است. با این حال، چین مذاکرات را فقط «تعلیق» کرده و نه «لغو»، و کلید از سرگیری آن  دست آمریکایی هاست. هر گونه همکاری بین چین و آمریکا را نمی توان از فضای عمومی روابط دوجانبه آنها جدا کرد. واشنگتن باید رفتارهای اشتباه خود را به طور جدی بررسی و اصلاح کند. این شرط اساسی برای شروع مجدد همکاری و رعایت حداقل قانون علت و معلول است.

به عبارت دیگر، اعمال و کردار آمریکا آن هم زمانی که به ابتکاراتش برای سرکوب و مهار چین، تضعیف و تحریک منافع چین و در عین حال درخواست همکاری در برخی زمینه ها ادامه می دهد، خودخواهانه و ریاکارانه به نظر می رسد و غیرممکن است که ما زنگ خطر و تردید خود را در مورد اهداف واقعی «همکاری» واشنگتن به صدا در نیاوریم. برخی از تحلیلگران اشاره کرده اند که ایالات متحده به دلیل انتخابات میان دوره ای آتی مشتاق از سرگیری مذاکرات تغییرات آب و هوایی با چین شده است. مشکل این است که پکن موظف نیست با واشنگتن همکاری کند یا حول مسائل داخلی آمریکا بچرخد.

ایالات متحده اکنون دوست دارد همه جور مشکلات را به چین گره بزند. اما صلاحیت انجام این کار را ندارد. وقتی نوبت به مقابله با تغییرات آب و هوایی می‌رسد، واشنگتن ابتدا باید از خود بپرسد: کدام یک از وعده‌هایش در مورد مسائلی مانند کاهش انتشار، حمایت مالی و کمک‌های فنی محقق شده است؟

در همان روزی که کری سخنان خود را بیان کرد، رسانه های آمریکایی گزارش دادند که طبق یک نظرسنجی، نزدیک به دو سوم پاسخ دهندگان معتقد بودند که دولت فدرال به اندازه کافی برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی تلاش نمیکند و تقریباً نیمی از آنها معتقد بودند که قانون کاهش تورم، که دولت ایالات متحده به آن افتخار می کند، تفاوت چندانی در تغییرات آب و هوا ایجاد نخواهد کرد. نتایج این نظرسنجی با تصور دنیای خارج از ایالات متحده مطابقت دارد.

ایالات متحده باید برای از سرگیری مذاکرات تغییرات آب و هوایی چین و آمریکا، صداقت خود را نشان دهد و اساس صداقت اعتبار است. مردم هنوز به یاد دارند زمانی که کری در سال 2016 در مقر سازمان ملل متحد موافقت نامه پاریس را از طرف ایالات متحده امضا کرد و نوه اش در کنارش بود. بعدها همه دیدند که چنین وعده ای پس از تغییر دولت به راحتی قابل لغو است. این واقعیت فعلی سیاست ایالات متحده است. چه کسی می تواند تضمین کند که ایالات متحده در آینده روی موضوع تغییرات آب و هوایی تأثیر نگذارد یا آن را دستمایه و تبدیل به یک سلاح سیاسی نکند؟ ایالات متحده باید برای رفع این تردیدها و بازسازی اعتبارش کارهای بیشتری انجام دهد. اگر اقدامی در داخل آمریکا انجام نشود هرگونه تعهدی که این کشور در سطح بین‌المللی در بوق و کرنا میکند، می‌تواند به کلماتی توخالی و فرمالیستی تبدیل شود.

برخلاف ایالات متحده، چین همیشه در گفتار اصیل و در عمل مصمم بوده است. طی 10 سال گذشته، چین یکی از کشورهایی بوده است که برجسته ترین دستاوردها را در رسیدگی به مسائل زیست محیطی جهانی داشته است. این کشور در زمینه حفظ انرژی، بهبود بهره وری انرژی، توسعه انرژی های تجدیدپذیر، حمل و نقل، ساخت و ساز و سایر زمینه ها اساساً سهمی 30 تا 50 درصد از کل جهان را به خود اختصاص داده است. زمانی که چین قول داده بود انتشار کربن را به نقطه اوج برساند و به کربن خنثی دست یابد نیز بسیار کوتاهتر از زمان کشورهای توسعه یافته است. هیچ کدام اینها نتیجه «فشار» آمریکا نیست، بلکه نتیجه پیگیری و اقدام فعالانه چین است. یکی از ویژگی های مدرن‌سازی چین «همزیستی هماهنگ انسان و طبیعت» است و یکی از اهداف ترویج ساختن جامعه ای با سرنوشت مشترک برای بشر، ساختن «دنیای پاک و زیبا» است.

در واقع، چین همواره نگرش سازنده و دید بازی نسبت به گفتگو و همکاری چین و آمریکا داشته است. این طرف آمریکایی است که دائماً موانع ایجاد می کند و همکاری های مربوطه را خراب می کند. کری ممکن است در تمایل خود برای از سرگیری همکاری چین و ایالات متحده در زمینه تغییرات آب و هوایی صادق باشد، اما احتمالاً ابتدا باید دولت ایالات متحده را متقاعد کند که موانع را از بین ببرد، به عنوان مثال، لغو تحریم‌ها بر صنعت فتوولتائیک شین‌جیانگ و توقف سرکوب غیرمنطقی چین در زمینه چیپست‌های ایالات متحده از اقدامات مربوطه بهره ای نبرده، اما مانع از توسعه جهانی انرژی پاک شده است. علاوه بر این، زمان آن فرا رسیده است که واشنگتن به تعهد خود مبنی بر تامین مالی صندوق آب و هوای سبز عمل کند.

در مقایسه با بی ادبی و بی پروایی دولت ترامپ در مورد تغییرات آب و هوایی، نگرش کری خوب است. اما به عمل کار برآید، به سخنرانی نیست. جهان منتظر است تا ایالات متحده، کشوری که بیشترین انتشار دی‌اکسید کربن را در جهان دارد، اقدامات بیشتری برای بهره‌مندی از همکاری‌های بین‌المللی به شیوه‌ای مسئولانه و رعایت کامل تعهدات خود انجام دهد.