قرن‌هاست که کمبود آب یک مشکل در شمال چین محسوب شده است. جمعیت در حال افزایش و صنعتی شدن از زمان پایه گذاری جمهوری خلق چین، موجب وخامت بیشتر این مساله شده است. بنا بر این وقتی دولت چین در اواخر دهه 70 میلادی قرن گذشته سیاست اصلاحات و گشایش را اجرا کرد متوجه شد که بسیاری از شهرها نمی‌توانند حتی آب آشامیدنی کافی داشته باشند.

آب لوله کشی در «پکن» و «تیان جین» طی بازه‌های زمانی خاص در مناطقی خاص طی هر روز قطع می‌شد و زندگی را برای ساکنان دشوارترمی‌ساخت و باعث فرار سرمایه‌گذاران احتمالی می‌شد.

به منظور حل معضل کمبود آب، در حالیکه از شهروندان خواسته شد تا صرفه‌جویی کنند، آب‌های ذخیره از استان‌های همسایه به سوی شهرهای دارای مشکل کم‌آبی، هدایت شد و هنگامی که کشاورزانی که برای آبیاری به منابع ذخیره تکیه داشتند دیگر نمی‌توانستند منبع آب کافی به دست آورند برای تامین آب چاه حفر می‌کردند و باعث می‌شدند منابع آب زیرزمینی هر روز کمتر شود.

هنگامی که تدابیر منطقه‌ای نتوانست نیاز رو به افزایش آب را پاسخ دهد،‌ دولت مرکزی چین در سال 2002، «پروژه‌ انتقال آب جنوب به شمال» را راه اندازی کرد که طی آن آب از رود «یانگ تسه» از طریق سه مسیر (شرقی، میانی و غربی) به شمال هدایت می‌شد.

پس از انجام تلاش‌های 10 ساله و هزینه‌کرد میلیاردها دلار، آب از رود یانگ تسه به شهرهای مهم شمالی از طریق دو مسیر اول در سال‌های 2013 و 2014، رسید.

آب منتقل شده از جنوب، به شکل قابل توجهی تشنگی مناطق شهری و روستایی در شمال چین را برطرف کرد. برای مثال پکن از سال 2014 تا 2020، هفت میلیارد متر مکعب آب از جنوب چین دریافت کرده است. در حال حاضر، حدود 70 درصد آب آشامیدنی پایتخت از منابع جدید تامین می‌شود. آب دریافتی از جنوب نیز پکن را قادر ساخته تا ذخایر و مسیرهای رود خشک‌شده خود را پر و به تدریج هزاران حلقه چاه مورد استفاده برای کشیدن‌ آب از عمق زمین را، از رده خارج کند.

مقامات پکن در آوریل امسال گزارش دادند که میانگین سفره آب زیرزمینی در این منطقه سال گذشته به 16.39 متر افزایش یافته در مقایسه با 25.75 متر در سال 2015. بهبودهای مشابه نیز از «تیان جین»، «چینگ دائو» و بسیاری از شهرهای بزرگ شمالی چین گزارش شده است.

علی‌رغم این اخبار خوب،‌ پکن همچنان با معضل کمبود آب مواجه است. در حالی که طبق اعلام سازمان ملل، تامین کمتر از 500 متر مکعب آب سالانه به ازای هر نفر به معنای «کمبود قطعی» است، ساکنان پکن کمتر از یک سوم این مقدار را دریافت می‌کنند و این به ما یادآوری می‌کند که مشکل کمبود آب با حل شدن فاصله فراوانی دارد.

ده‌ها تاسیسات فاضلاب برای بازیافت و تصفیه آب در حال ساخت هستند. حدود 49 درصد فاضلاب تصفه‌شده شهر پکن در حال حاضر برای آبیاری درختان، چمن‌ها و برخی مناظر طبیعی مورد استفاده قرار می گیرد و پکن در نظر دارد تا سال 2035 ظرفیت تصفیه فاضلاب خود را به 99 درصد افزایش دهد.

لازم به ذکر است در حال حاضر بیش از 30 درصد آب مورد نیاز شهر پکن با کمک آب بازیافت‌شده تامین می‌شود.

علاوه بر این، فناوری آبیاری تحت فشار به شکل زیادی در حومه پکن مورد استفاده قرار گرفته و کشاورزان تشویق می‌شوند تا برای رشد غلات از این روش استفاده کنند. پکن و تیان جین و بسیاری از شهرهای شمالی دیگر در حال تبدیل خود به شهرهای اسفنجی با کمک فناوری‌های جدید به منظور جلوگیری از هدر رفت آب باران و سرازیر شدن آن به سوی دریا هستند.

استفاده از محصولات کمک‌کننده به صرفه‌جویی در مصرف آب مانند فلاش‌تانک و شیرهای آب نیز با ارائه یارانه‌های دولتی به تولید کنندگان، در حال ترویج است.

22 مارس که «روز جهانی آب» نامگذاری شده به شکل ویژه‌ای در چین به مانند بسیاری از کشورهای دیگر پاس داشته می‌شود. تفاوت اینجاست که چین روز جهانی آب را تبدیل به یک کمپین تبلیغاتی یک هفته‌ای کرده و این نشان دهنده اهمیتی است که دولت برای این مساله قائل است.

در این راستا، وقتی یک کودک سه ساله به مهدکودک می‌‌رود صرفه‌جوییِ آب، جزو اولین چیزهایی است که یاد می‌گیرد. او وقتی به خانه باز می‌گردد به والدین خود یادآوری می‌کند که شیر آب را ببندند و اهمیت صرفه‌جویی را تذکر می‌دهد.

مطالب نوشته شده در این مقاله برگرفته از نظرات شخصی نویسنده است و موضع رسمی بخش فارسی رادیو و تلویزیون مرکزی چین را منعکس نمی‌کند.