ایالات متحده اخیراً با تصویب «قانون تراشه و علم» طرح به اصطلاح «اتحاد تراشه‌ چهارجانبه» را مطرح کرد. هدف ایالات متحده بسیار روشن است، یعنی قصد دارد جوامع اقتصادی مختلف را به  قطع ارتباط  اقتصادی با  سرزمین اصلی چین و سرمایه گذاری در ایالات متحده تشویق کند. اما این تاکتیک نقض قوانین بازار محسوب می‌شود و باید گفت تلاش برای مهار چین با فدا کردن متحدان آمریکا، محکوم به شکست است.

«آنجلو جولیانو»، تحلیلگر مالی و سیاسی سوئیس چندی چیش طی مقاله‌ای در روزنامه «چاینا دیلی» نوشت که «اتحاد تراشه چهارجانبه» بیشتر شبیه تراکنش «بردِ من، باختِ تو» است، یعنی آمریکا برنده است و ژاپن و کره جنوبی شکست می‌خورند. برای منطقه تایوان چین هم این بدان معناست که یک صنعت سودآور بلندمدت به طور کامل نابود می‌شود.

سیاستمداران ژاپنی به عنوان نماینده ایالات متحده در آسیا، همیشه راه واشنگتن را دنبال کرده و منافع شرکت‌های خود را کاملاً نادیده می‌گیرند. در دهه 1980 سهم محصولات تراشه ژاپنی در بازار جهانی به بیش از 50 درصد رسید که منجر به سرکوب شدید ایالات متحده شد اما چون دولت ژاپن جرات مقاومت مقابل آمریکا را نداشت، سهم بازار تولیدکنندگان تراشه ژاپنی به طور متوالی کاهش یافت. «هیروشی کاواموتو»، رئیس بخش مالی «توکیو الکترونیک»، بزرگترین تولید کننده تجهیزات نیمه‌هادی ژاپن، چندی پیش اعتراف کرد که بسیار نگران است ایالات متحده کنترل روی صادرات به چین را گسترش دهد زیرا بازار چین برای توکیو الکترونیک بسیار مهم است.

گروه «سامسونگ» کره جنوبی سرمایه گذاری زیادی در چین دارد و چین بزرگترین مقصد صادراتی سامسونگ و کل کره جنوبی محسوب می‌شود. دولت کره جنوبی در واکنش به طرح پیشنهادی آمریکا درباره تاسیس اتحاد تراشه اعلام کرد که کشورهای شرکت کننده باید به اصل «چین واحد» پایبند باشند و محدودیت‌های صادراتی را برای چین اعمال نکنند. می‌توان گفت این دو شرط، «اتحاد تراشه» را که آمریکا تلاش فراوانی برای آن به خرج داده، به یک نمایش بی‌اثر تبدیل کرده است. یک خویشاوند دور به خوبی یک همسایه نزدیک نیست؛ چین همسایه‌ای است که کره جنوبی نمی‌تواند آن را جابجا کند، و همچنین بزرگترین شریک تجاری کره جنوبی است. بنا بر این اگر منافع چین آسیب ببیند، کره جنوبی وضعیت بهتری نخواهد داشت.

همچنین انتقال خط تولید نیمه‌هادی‌های پیشرفته به ایالات متحده به معنای از دست رفتن شغل‌های فراوان برای تایوان خواهد بود و مسیر حذف صنعت را در پیش می‌گیرد. علاوه بر این، اگرچه شرکت‌های نیمه‌رسانای تایوانی در اتحادیه تراشه لحاظ شده‌اند، اما ایالات متحده به وضوح نشانه‌هایی از کاهش وابستگی خود به TSMC، افزایش تلاش‌های خود برای جذب سامسونگ و حمایت از تولیدکنندگان داخلی تراشه در ایالات متحده نشان داده است. این بدون شک TSMC را تحت فشار سنگینی  قرار می‌دهد که همیشه سامسونگ را بزرگترین رقیب خود دانسته است.

در واقع ممکن است این آسیب رساندن به دیگران برای خود آمریکا سودآور نباشد، اما این نکته را باید دانست که ایالات متحده نیز در «اتحاد تراشه» برنده نخواهد شد. از زمان تصویب «قانون تراشه»، قیمت سهام شرکت‌های تراشه  ایالات متحده در بازار به طور مداوم کاهش یافته است، این  نشان می‌دهد که بازار رویه کاخ سفید در افزایش یارانه‌ها و اعمال فشار بر شرکت‌ها برای  انتخاب یک طرف میان چین و آمریکا را تائید  نمی‌کند، زیرا این امر صرفاً یک رقابت در عرصه فناوری نیست، بلکه اساساً یک رفتار ضد قانون بازار است. برای شرکت‌های داخلی تراشه در ایالات متحده، راه جهانی شدن به اجبار قطع شده و رکود در بازار این وضعیت را بهتر شرح می‌دهد.

از سال 2018، ایالات متحده هر روز اقدامات بیشتری را برای «خفه کردن» صنعت تراشه چین انجام داده است. اما با گذشت چهار سال، پیشرفت چین در زمینه تراشه برای همه بیشتر و بیشتر آشکار است. در سال گذشته، 19 شرکت از 20 شرکت نیمه هادی جهان که بیشترین سرعت رشد را داشتند، چینی بودند. همچنین 46 هزار شرکت نیمه هادی در چین ثبت شده‌اند  که  این رقم نسبت به سال 2020میلادی،  107 درصد افزایش داشته است. توسعه سریع صنعت نیمه هادی چین عمدتاً ناشی از مزایای بازار بسیار بزرگ داخلی و تقاضای عظیم این بازار است. علاوه بر این، اقدامات سرکوبگرانه پیوسته ایالات متحده نیز  شرکت‌های چینی را مجبور کرده به طور مداوم سرمایه گذاری در نوآوری مستقل را افزایش دهند.

هیچ وقت تنها یک راه برای توسعه علمی وجود ندارد و برای ایالات متحده غیرممکن است که همه راه‌ها را برای توسعه فناوری تراشه مسدود کند. علاوه بر این، ایالات متحده در صنعت تراشه دیگر پیشرو نیست. آمریکا تمام نیروی خود را روی مهار چین متمرکز کرده، در حالی که چین همه انرژی خود را برای دسترسی به جهش فناورانه و نوآورانه صرف می‌کند. پیش‌بینی نتیجه نهایی کار دشواری نیست، اقدامات سیاستمداران آمریکایی فقط خودزنی است و باعث می‌شود محصولات و فناوری‌های آمریکا به تدریج سهمیه بازار چین را از دست بدهند.