«کمیسیون تنظیم مقررات انرژی اتمی ژاپن» رسما طرح ریختن آب آلوده هسته‌ای نیروگاه برق هسته‌ای «فوکوشیما دایچی» را در روز 22 ژوئیه (31 تیر) به تصویب رساند. این یک گام خطرناک از سوی ژاپن محسوب می‌شود.

در حال حاضر، نیروگاه برق هسته‌ای فوکوشیما دایچی بیش از 1.25 میلیون تُن فاضلاب هسته‌ای دارد. دانشمندان معتقدند که ایزوتوپ‌های رادیواکتیو در فاضلاب هسته‌ای به سختی تصفیه می‌شوند و این مواد قادرند طی 57 روز از تاریخ رهاسازی آن به بیشتر نقاط اقیانوس آرام برسند و در مدت 10 سال آب‌های جهانی را تحت تاثیر منفی خود قرار دهند.

به همین دلیل،‌ از زمانی که دولت ژاپن این تصمیم اشتباه در خصوص رهاسازی فاضلاب هسته‌ای به دریا در آوریل سال گذشته را اتخاذ کرد، صداهای تردید و مخالفت مداوم و فراوانی از سوی جامعه جهانی و مردم ژاپن به گوش رسید.

ژاپن در این خصوص به همکاری فوری با دیگر طرف‌های مرتبط برای انجام تحقیقات علمی در خصوص مشروعیت طرح رهاسازی آب آلوده هسته‌ای، قابل اتکا بودن داده‌ها،‌ کارایی دستگاه تصفیه و قطعیت تاثیر آن بر محیط زیست، تن نداده است. برعکس، سیاستمداران ژاپنی با حقه‌بازی خود را به ندیدن و نشنیدن زده‌اند.

هنگامی که دولت ژاپن سال گذشته تصمیم خود برای ریختن فاضلاب هسته‌ای به دریا را اعلام کرد،‌ «تارو آسو» وزیر امور دارایی وقت ژاپن اعلام کرد آب آلوده هسته‌ای تصفیه شده، «قابل آشامیدن» است. ژاپن همچنین همزمان «فاضلاب هسته‌ای» را برای رهاسازی به دریا به عنوان «آب تصفیه شده با فناوری ALPS» بسته بندی کرد، ‌اما در واقع این کشور هیچ تخصصی در خصوص فناوری فیلتراسیون به اصطلاح «ایمن و قابل اعتماد» ندارد.

آنها در سال جاری،‌ از گروه کاری فنی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی دعوت کردند تا دو مرتبه ارزیابی‌های میدانی انجام دهد و اینگونه تظاهر کردند که امتیازی به دست آورده‌اند. با این همه، وقتی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به نتیجه‌ای قطعی درباره طرح فاضلاب هسته‌ای ژاپن نرسید و درخواست‌های شفاف سازی فراوانی را مطرح کرد، سیاستمداران ژاپنی آشکارا طرح رهاسازی فاضلاب هسته‌ای به اقیانوس را تصویب کردند.

سازمان حفاظت از محیط زیست کره جنوبی بر این باور است که این اقدام ژاپن به مثابه انجام یک حمله تروریستی هسته‌ای است.

ریختن آب آلوده هسته‌ای نیروگاه فوکوشیما به دریا به هیچ وجه یک موضوع شخصی و خصوصی مربوط به خانواده ژاپن نیست. ژاپن به منظور صرفه جویی در وقت و هزینه خودش، می‌خواهد کل جهان را مجبور به پرداخت بهای این اقدام خطرناک کند که بی اندازه غیرمسئولانه و غیراخلاقی است.

بر اساس کنوانسیون قانون دریاهای سازمان ملل، تمام کشورها متعهد به حفظ و حفاظت از محیط زیست دریایی هستند و تمام کشورها باید طبق قوانین بین‌المللی مسئولیت آن را بپذیرند.

اگر طرف ژاپنی اصرار به فرو رفتن به نیمه تاریک را داشته باشد،‌ جامعه جهانی از تمام حقوق برای استفاده از تسلیحات قانونی و پاسخگو کردن توکیو برای انجام اقدامات جبرانی، برخوردار است.