در پی رد کردن حق سقط جنین زنان آمریکا براثر رای مخالف دیوان عالی آمریکا به پرونده «رو در برابر وید»، این دیوان در اقدام حیرت آور دیگری، حق آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا برای محدود کردن انتشار کربن نیروگاه های آن کشور را رد کرد که ضربه سنگینی به تلاش های جهان برای مهار تغییرات اقلیمی تلقی می شود.

با این حال، این سوال تامل برانگیز نیز مطرح می شود که با توجه به گرفتاری دولت آمریکا در چنین تصمیمات دیوان عالی و یا تصمیمات کنگره آن کشور در موارد دیگر در گذشته، به چه اندازه باید به عهدهای آمریکا در سطح بین المللی اعتماد کنیم؟

بر همه آشکار است که نوعی بازدارندگی متقابل میان دولت، کنگره و دیوان عالی آمریکا وجود دارد. این نوع طراحی نظام آمریکا در موارد برخورد با امور داخلی آن ها، تاثیراتی بر دیگر کشورها نمی گذارد اما در موارد مسایل بین المللی، باعث می شود این کشور در بعضی موارد نتواند تعهدپذیر باشد.

در مورد برجام همین طور بود. دولت اوباما قرارداد را با ایران امضاء کرد اما در کنگره آمریکا تصویب نشد و به قانون نیز تبدیل نشد و دولت بعدی آن، برجام را باطل کرد.

به خاطر حکم اخیر دیوان عالی نیز، آمریکا که آن همه تعهدات و برنامه ها برای کاهش انتشار کربن اعلام کرده بود و خود را «رهبر کاهش انتشار کربن جهان» معرفی می کرد، دیگر برای عملی کردن تعهدات خود، دست هایش را بسته است. البته دولت آن کشور می تواند برای بهانه گیری به جهانیان بگوید: «این همه تقصیر دیوان عالی ماست. ربطی به من ندارد؟»

اما آمریکا به عنوان یک موجود واحد در مسایل بین المللی نقش ایفا می کند، نه به عنوان موجود سه گانه دولت، کنگره و دیوان عالی. از این رو، اگر قرار باشد تعهدات دولت آن کشور به جهان به سادگی به خاطر تصمیمات کنگره یا دیوان عالی باطل شود، بنابراین به چه اندازه می توان به نقش دولت آن کشور در مسایل بین المللی اعتماد کرد؟

این نیز قابل ذکر است که چه رد کردن طرح برجام در کنگره آمریکا، چه محروم کردن حق دولت برای محدود کردن انتشار کربن، ماهیت هر دو مورد، رقابت حزبی آمریکاست. در مورد برجام، مخالفان آن در کنگره آمریکا عمدتا جمهوری خواهان بودند و در مورد حکم اخیر دیوان عالی آمریکا، پیوستن قاضی های محافظه کار که دونالد ترامپ در دوره خود برای عضویت دیوان عالی پیشنهاد کرده بود، باعث اکثریت اعضای محافظه کار در دیوان عالی شده است.