جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا چند روز پیش از راه‌اندازی «مشارکت زیرساخت‌ها و سرمایه‌گذاری جهانی» در اجلاس سران G7 خبر داد و گفت که در پنج سال آینده 600 میلیارد دلار (شامل 200 میلیارد دلار در ایالات متحده) جمع‌آوری خواهد شد تا به کشورهای در حال توسعه در توسعه زیرساختها کمک شود.

این ابتکار چیز جدیدی نیست بلکه بسته بندی مجدد مفاهیم مشابه گذشته است. در اجلاس سران G7 سال گذشته، بایدن ابتکار "بازسازی جهانی بهتر" را پیشنهاد کرد و قول داد تا سال 2035 بودجه ای به مبلغ 40 تریلیون دلار برای "تامین نیازهای زیرساختی عظیم کشورهای کم درآمد و متوسط" را تأمین کند.

در طول سال گذشته، اجرای طرح "بازسازی جهانی بهتر" تیره و تار بوده است.دولت ایالات متحده تنها حدود 6 میلیون دلار در زیرساخت های جهانی سرمایه گذاری کرده است که بسیار کمتر از تعهدش بود.  حباب 40 تریلیون دلاری آنقدر بزرگ و باورنکردنی است که  حتی رسانه های غربی نیز  به شوخی گفتند که این سیاستمداران به اندازه حقوق و سیاست در  ریاضیات خوب نیستند و نمی توانند تفاوت بین تریلیون  و میلیارد را تشخیص دهند.

در اجلاس G7 امسال، هیچ یک از رهبران کشورهای این گروه طرح 40 تریلیون دلاری را مطرح نکرد، اما به طور رسمی یک "کیک کوچک" 600 میلیارد دلاری در آن ارائه شد. گرچه این کیک واقعاً خیلی کوچکتر شده است اما  بازهم  برنامه خاصی برای اجرای آن وجود ندارد و احتمالاً دوباره یک شعار خواهد بود.

در حال حاضر کشورهای در حال توسعه برای ساخت زیرساخت ها با کمبود بودجه زیادی مواجه هستند، اگر باشگاه کشورهای ثروتمند یا همان گروه 7 واقعا بخواهد در ساخت زیرساخت ها به آنها کمک کند، چین نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه  از این طرح استقبال می کند اما بسیاری بر این باورند که طرح زیرساختی G7 به سرکردگی ایالات متحده انگیزه های سیاسی پیچیده ای دارد و هدف آن مقابله با طرح «یک کمربند و یک جاده » چین است. انگیزه های این طرح نامشخص و به سختی قابل تائید هستند ،  بدون سرمایه گذاری واقعی، پروژه « کیک خوش و آب رنگ» در نهایت تنها یک لقمه ناچیز است.