مسافران چمدان‌های خود را حمل می‌کنند و در حالی که بسیاری از آنها لباس‌های تبتی بر تن دارند، با یکدیگر به گفتگو می‌پردازند و یا غرق در گوشیهای تلفن‌هایشان می‌شوند و در عین حال روی سکو منتظر رسیدن قطار صف می‌کشند.

امروزه بر خلاف آنچه در حدود ۱۶ سال پیش وجود داشت، چنین صحنه‌هایی در ایستگاه راه‌آهن لهاسا، مرکز منطقه خودمختار تبت در جنوب غربی چین هر روز دیده می‌شود.

هنگامی که این ایستگاه در تاریخ 1 ژوئیه سال 2006 افتتاح شد و عملیات راه آهن چینگهای-تبت به عنوان اولین خط راه آهن این منطقه بطور رسمی آغاز شد، این سکو بیشتر شبیه یک جاذبه توریستی مملو از بازدیدکنندگان بود.

تسوگپا که از زمان افتتاح این ایستگاه در آن مشغول بوده و اکنون به عنوان مدیر دفتر ایستگاه راه آهن لهاسا در آن کار میکند، می گوید: «بسیاری از تبتی ها که در مورد این قطار کنجکاو هستند، فقط یک بلیط برای نشستن بر روی سکو میخرند با خود تنقلات می آورند و پیک نیک به راه می‌اندازند.»

چین هزینه‌های سنگینی برای ساخت این تاسیسات راه آهن و جاده صرف کرده و اکنون شاهد توسعه سریع و بهبود زندگی مردم محلی تبت است.

به گفته اداره حمل و نقل منطقه خودمختار تبت، از سال 2012، بیش از 337 میلیارد یوآن (حدود 50.4 میلیارد دلار آمریکا) به عنوان سرمایه گذاری دارایی ثابت در بخش حمل و نقل تبت هزینه شده است.

طی 10 سال گذشته، درآمد سرانه یکبار مصرف جامعه بیش از دو برابر شده و در سال 2021 به 25 هزار یوآن در سال رسیده است که تا حد زیادی به صنعت در حال رشد گردشگری نسبت داده می‌شود.

بر اساس آمارهای رسمی، طول کل جاده‌های تبت در دهه گذشته حدود 55 هزار کیلومتر افزایش یافته و به 120 هزار کیلومتر رسیده است که شامل بیش از نود هزار کیلومتر راه روستایی می‌شود.

مردم شهرستان مِدوگ از توابع شهر نینگچی قبلاً مایحتاج روزانه خود را بر روی دوش خود یا بوسیله اسب به خانه می‌آوردند. دانش‌آموزان مجبور بودند چندیدن روز پیاده روی کنند تا به مدرسه برسند و بیماران بدحال را به بیمارستانی در شهر منتقل کنند.

تنزین گیاتسو که قبلا یک باربر بوده به خوبی گذشته چالش برانگیز خود را به یاد می آورد. یک بار او و هم روستاییانش زنی 19 ساله را که در زمستان دچار سکته مغزی شده بود به بیمارستان منتقل کردند و به نوبت او را بر روی پشت خود حمل کردند.

تنزین گیاتسوی 48 ساله گفت: «ما مجبور بودیم شب‌ها پیاده روی کنیم تا از سقوط بهمن جلوگیری کنیم.»

پس از افتتاح بزرگراه مدوگ در اکتبر 2013 وضعیت تغییر کرد و وسایل نقلیه، ماشین آلات مختلف و مقدار زیادی مصالح ساختمانی به این منطقه آورده شد.

ساکنان به خانه‌های کاملاً جدیدی نقل مکان کردند و اکنون می‌توانند فرزندان خود را با ماشین به مدرسه برسانند و بیماران نیز می‌توانند به راحتی هر زمان که نیاز باشد به بیمارستان مراجعه کنند.

تنزین گیاتسو اکنون یک بیل مکانیکی دارد که آن را در زمان اجرای پروژه های ساختمانی اجاره می دهد. او همچنین یک مسافرخانه کوچک دارد و اتاق‌هایش را به کارگران ساختمانی اجاره می‌دهد. درآمد حاصل از مزرعه چای و سایر منابع سالانه بیش از 100 هزار  یوآن برای خانواده او به ارمغان می آورد.

وی چانگچی، رئیس حزب این شهرستان، گفت که بزرگراه مدوگ سفر را برای مردم محلی بسیار آسان کرده و تامین مایحتاج روزانه و مصالح ساختمانی را تضمین کرده است. کیفیت مراقبت های بهداشتی و آموزش نیز نسبت به 10 سال گذشته به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

مدوگ تا پایان سال 2019 از فقر خارج شد. درآمد قابل تصرف ساکنان روستایی از 4875 یوآن در سال 2012 به 15278 یوان در سال 2021 افزایش یافت و صنایع عمده از جمله مزارع چای و حصیر بافی بامبو در آنجا رونق گرفتند.

در همان دوره، تولید ناخالص داخلی منطقه تبت از 71 میلیارد یوان به 208 میلیارد یوان افزایش یافت. این منطقه تا پایان سال 2019 فقر مطلق را ریشه کن کرد و 628 هزار نفر از ساکنان فقیر را از فقر مطاق نجات داد.