نیم قرن پیش یعنی در سال 1972، «اولین کنفرانس سازمان ملل درباره محیط زیست انسانی» تصمیم گرفت تا پنجم ژوئن را به عنوان «روز جهانی محیط زیست» انتخاب کند. از آن زمان، این روز به عنوان یک ابزار اصلی به منظور افزایش آگاهی درباره نگرانی‌های محیط زیستی در نظر گرفته شده است.

در واقع، پرداختن به مسائل محیط زیستی به ویژه تغییرات آب و هوایی بدون همکاری با رهبران جهانی مانند چین، ایالات متحده، اتحادیه اروپا و غیره کاملا غیرممکن است. گرامیداشت پنجم ژوئن به عنوان روز جهانی محیط زیست، فرصت مغتنمی برای پرداختن به تلاش‌های انجام گرفته توسط چین برای حفاظت از محیط زیست همزمان با حرکت سریع به سوی توسعه اقتصادی است.

«توافق پاریس» که یک پیمان بین‌المللیِ قانونا الزام‌آور درباره تغییرات آب و هوایی است، 12 دسامبر 2015 به منظور محدود کردن میزان افزایش متوسط دمای جو زمین به کمتر از 2 درجه سانتیگراد، به تصویب رسید. چین با هدف پیشبرد این مبارزه جمعی علیه تغییرات آب و هوایی، توافق پاریس را در روز نخست مراسم امضای آن یعنی 22 آوریل 2016 به امضا رساند. چین با امضای این توافق، رسما تعهد خود برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی را به تایید رساند. موضع چین به عنوان بزرگترین سرمایه‌گذار جهانی در عرصه انرژی‌های تجدیدپذیر یکی از مثال‌های بیشمار نشان دهنده نیت صادقانه آن در راستای اجرای بندهای توافق پاریس محسوب است.

چین به منظور ارتقای اجماع، همکاری و توسعه سبز بین‌المللی «ائتلاف توسعه سبز جهانیِ ابتکار کمربند و جاده» را راه اندازی کرده است. بی تردید، این اقدام تاثیرات منفی محیط زیستی در کشورهای شرکت کننده در ابتکار «کمربند و جاده» را کاهش خواهد داد. «برنامه محیط زیست سازمان ملل» (UNEP) این ائتلاف را به عنوان یک شبکه بین‌المللی باز، فراگیر و داوطلبانه توصیف کرده که کارشناسان محیط زیستیِ تمام شرکا را به منظور تضمین اینکه ابتکار «کمربند و جاده» توسعه پایدار به ارمغان می‌آورد، دور هم جمع کرده است.

چین هداف آب و هوایی خود را با ارائه به «کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل» مورد تاکید قرار داده که بر اساس آن قرار است آلاینده‌های دی اکسید کربن خود را تا پیش از 2030 به اوج خود برساند و تا پیش از 2060 به هدف خنثی سازی کربن دست یابد.

فاصله زمانی میان این دو هدف برای چین 30 سال تعریف شده اما همین بازه زمانی برای ایالات متحده 43 سال و برای اتحادیه اروپا 71 سال است.

بنا بر این چین با چالش‌های عظیمی روبرو خواهد شد چرا که باید به هدف خنثی سازی کربن خود در کوتاه‌ترین بازه زمانی در تاریخ جهانی دست یابد. همچنین این کشور برای تحقق این «اهداف دوگانه کربنی» رویکرد جامعه‌محوری را در کنار برخی اهداف عملگرایانه بلند مدت به کار گرفته است.

«شی جین پینگ» رئیس جمهور چین در هفتاد و ششمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام کرد که چین حمایت از دیگر کشورهای در حال توسعه در زمینه انرژی سبز و کم کربن را افزایش خواهد داد و دیگر پروژه‌های جدید با انرژی زغال سنگ را در خارج از کشور نخواهد ساخت.

چین اخیرا اعلام کرده در نظر دارد تا سال 2030، 70 میلیارد اصله درخت بکارد یا حفظ کند. این هدف در پاسخ به ابتکاری تحت عنوان «1t.org» از سوی «مجمع جهانی اقتصاد» صورت گرفته تا از برنامه احیای اکوسیستم سازمان ملل (2030-2021)، حمایت کند. پاسخ فعالانه پکن به برنامه درختکاری فوق نه تنها نشان دهنده ظرفیت بالای آن است بلکه پایبندی قاطعانه این کشور به حفاظت  از «چارچوب تنوع گونه‌های زیستی جهانی» را نیز نشان می‌دهد.

کشور چین با تضمین کاهشِ آلاینده‌های کربنی، اتکا بر شبکه ریلی پرسرعت و سامانه قطارهای فوق سریع مگلو، یک نیروی پیشتاز جهانی در عرصه مبارزه با بحران تغییرات آب و هوایی محسوب می‌شود.

علاوه بر این، چین در صدر فهرست دارندگان نیروگاه‌های برق هسته‌ای و برق‌آبی با هدف ایجاد انرژی پاک‌تر و قابل‌بازیافت در جهان قرار دارد.

چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان، مدت‌های طولانی است که قاطعانه به دنبال ارتقای همکاری جهانی در زمینه مبارزه با چالش‌های آب و هوایی بوده است.

در مجموع باید گفت،‌ پکن تلاش‌های بیشماری را برای تحقق اهداف پیمان آب و هوایی پاریس به کار بسته و در حال کمک به ساخت یک تمدن اکولوژیکی جهانی است. تحلیل‌های فوق‌الذکر نشان می‌دهد چین چگونه توانمندی‌ها، تعهدات و قصد خود در زمینه تلاش‌های روزافزون جهانی برای مبارزه با فاجعه آب و هوایی را به منصه ظهور رسانده است.