بیشتر مردم دنیا داستان مردم اویغور و منطقه شینجیانگ یا همان سینکیانگ را از زبان رسانه های غربی شنیدهاند. رسانه هایی که سراغ چیزی نمیروند مگر برای تفرقه افکنی و بعضا چلاندن حقایق مربوط به یک موضوع.
رویه بمباران رسانهای غربی در مورد این موضوع هم صدق میکند و بعضا میشنویم که گروههای فعال مدنی وضعیت زندگی اویغورها در چین را وحشتناک توصیف میکنند. این گونه میشود که میبینیم مردم در غرب به یکباره درباره موضوعی که تا دیروز هیچ اطلاعی نداشته اند، به شدت نگران میشوند و مثلا در مورد مردم اورغور منطقه خودمختار شینجیانگ ابراز ناراحتی میکنند، بدون اینکه ذره ای از تاریخ و فرهنگ آنها اطلاعی داشته باشند.
ابراز چنین احساساتی قابل درک است، زیرا هدف همه کمپینهای ضد چینی غرب هم همین است. پس با این مقاله همراه باشید تا کمی بیشتر از مردم و فرهنگ واقعی شینجیانگ مطلع شوید.
قبل از بررسی پیشینه این منطقه لازم است به چند مورد مهم اشاره کنیم که ممکن است شما را شگفت زده کند.
بر اساس آخرین سرشماری ملی که در سال 2020 در چین به انجام رسید، جمعیت اویغورها در منطقه خودمختار شینجیانگ از 3.6 میلیون نفر در سال 1953 به 11.6 میلیون در سال 2020 افزایش یافت.
تنها بین سال های 2000 تا 2020، جمعیت اویغورها بیش از 3 میلیون نفر افزایش یافته است. نرخ رشد جمعیتی 1.67 درصدی بسیار بالاتر از میانگین نرخ رشد همه گروه های اقلیت قومی در چین بوده که برابر با 0.83 درصد است. با توجه به همین اعداد میتوان گفت که موضوع «نسلکشی» کاملا منتفی است.
از طرف دیگر، تولید ناخالص داخلی این منطقه از 1.23 میلیارد یوان (184 میلیون دلار) در سال 1955 به 1.4 تریلیون یوان در سال 2020 افزایش یافته و تا سال 2020 بیش از دو میلیون و هفتصد هزار نفر از فقر شدید نجات یافتند که این ارقام هم موضوع «کار اجباری» را کاملا رد میکنند.
حال اگر به منطقه شینجیانگ سفر کنید خواهید دید که در تمام شهر زبان اویغوری که با رسمالخط فارسی و عربی نوشته میشود بر روی تمامی دیوارهای شهر دیده میشوند و تمام تابلوها، کتابها ، برنامههای تلویزیونی و روزنامههای این شهر آن را نمایش میدهند. از طرفی، بیش از 50 گروه اقلیت قومی در منطق شینجیانگ وجود دارد و زبانهای اویغوری، مغولی، قزاقستانی، قرقیزی و شیبه رایج ترین این زبان ها هستند.
بسیاری از میراث فرهنگی و آداب و رسوم اویغوری در لیست فهرست میراث ملی چین قرار دارند و این منطقه تحت حمایت کامل دولت چین در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو نیز به ثبت رسیده است. پس بحث «نسلکشی فرهنگی» هم جایی از اِعراب ندارد.
در مورد مبحث کسب علم و تحصیل در میان فرزندان اقلیتها نیز به بچههای گروههای مختلف امتیاز بیشتری داده می شود تا بتوانند به خوبی از تحصیلات عالی بهره ببرند و با شانس بیشتری وارد دانشگاهها و دوره تحصیلات عالیه شوند. مثلا در مورد قوم اویغور، دانشجویان این قوم در زمان امتحان ورود به دانشگاههای عالی از حدود 30 امتیاز بیشتر نسبت به باقی شرکت کنندگان کنکوری برخوردارند.
در منطقه شینجیانگ آیینهای مخالفی از جمله دین اسلام، مسیحیت (کاتولیک و ارتودکس) و بوداییسم به وفور یافت میشوند. اما اگر می خواهید وضعیت مسلمانان را بهتر درک کنید، شاید بازدید از مساجد و صحبت کردن با مردمی که به نمازهای یومیه میپردازند بهتر بتواند یک تصویر واقعی از مسلمانان این منطقه به شما نشان دهد.
به گزارش شبکه جهانی تلویزیون چین، حدود بیست و چهار هزار مسجد در منطقه شینجیانگ وجود دارد که این عدد خود از تعداد بسیاری از کشورهایی که اقلیت مسلمان در آنها وجود دارد بیشتر است. در طول سالهای گذشته بسیاری از این مساجد بازسازی و وسیعتر شده اند و از سیستم تهویه و سرمایش و گرمایش بهتری برخوردار شده اند که از جمله این مساجد میتوان به مسجد یانگهانگ در ارومچی و مسجد عید کاه در کاشغر اشاره کرد.
مؤسسه اسلامی چین، برای هر کسی که علاقه مند به عضویت در هیئت علمی یا کارمند مؤسسات اسلامی هستند دوره های آموزشی برگزار میکند و در سال 2017 با بودجهای معادل دویست میلیون یوآن، هشت مجتمع جدید را در سراسر شینجیانگ بنا نهاد.
تمامی مسلمانان در این مساجد آزادانه حق یادگیری آموزههای قرآنی را دارند. مبارک موگابو اهل اوگادا یکی از مسلمانان خارجی است که در گفتگو با شبکه جهانی تلویزیون چین به این موضوع اشاره میکند و بر آزادی مسلمانان در انجام فریضههای دینی تاکید دارد. اگر این موارد خود دلیل محکمی بر رد کردن موضوع « ظلم در حق مسلمانان» نیست پس چیست؟
حال جای سوال دارد که بپرسیم، چرا هیچ کدام از این حقایق در هیچ کدام از گزارشهای رسانه های غربی که ادعا می کردند به شدت «نگران» مردم شینجیانگ هستند، گفته نشده است.
اگر استدلال شما این است که «به دادهها و گزارشهای دولت چین» اعتماد ندارید، باید گفت که تقریباً تمام اتهامات، گزارش ها و تحقیقات غربی در مورد شینجیانگ توسط به اصطلاح پژوهشگران یا محققان یک کشور و توسط اندیشکده خودخوانده و مستقلی به نام موسسه سیاست استراتژیک استرالیا (ASPI) انجام شده است. این موسسه توسط چندین دولت و سازندگان تسلیحات، از جمله وزارت امور خارجه و وزارت دفاع آمریکا، سفارت بریتانیا در چین و دولت کانادا، یا گروه ای فعال مرتبط با «ترکستان شرقی» تامین مالی می شود که مقر آنها در واشنگتن دی سی است و از سازمانهای دولتی مانند بنیاد ملی دموکراسی (NED) کمک مالی دریافت میکند.
اما رسانهها و سازمانهای غربی هیچ مشکلی با قبول کردن مشتی اطلاعات دروغ، چند تصویر فوتوشاپ شده و تعدادی کاریکاتور من درآوردی و تصاویر مثلا ماهواره ای ندارند و حتی درست بودن آنها را هم بررسی نمیکنند. حال آنکه بسیاری از کاربران رسانه های اجتماعی بارها دروغ بودن این اطلاعات را مورد بررسی و نقد قرار داده اند.
مبارزه باافراط گرایی، تروریسم و جدایی طلبی
اما البته، باید پرسید که این دروغها از کجا میآیند و چرا گروههای خاصی به آنها تاکید میکنند؟ ابتدا لازم است بدانیم که واقعا در شینجیانگ چه اتفاقی افتاده است.
احتمالا با سفر کردن به منطقه شینجیانگ متوجه جو شدید امنیتی فرودگاه ها، پمپ بنزین ها و اماکن عمومی آنجا خواهید شد. این موضوع به دلیل حملات تروریستی مکرری است که در سراسر این منطقه و از دهه 1920 و پس از گسترش پانترکیسم و گروههای ترورسیتی شبیه داعش و القاعده در این منطقه اتفاق افتاد. با وجود اینکه منطقه شینجیانگ صدها سال محل سکونت گروههای قومی مختلف از جمله اویغورها بوده اما افراط گرایان از خشونت، جدایی و حتی پاکسازی قومیتی در منطقه حمایت می کردند.
هزاران حمله تروریستی در شینجیانگ رخ داد و حتی تا سال 2017 به بقیه چین هم سرایت کرد و باعث خسارات جانی و مالی فراونی شد.
بسیاری از اویغورها در کمین افرادی با ایدئولوژیهای افراطی قرار گرفتند و مجبور به کنار گذاشتن فرهنگ سنتی اویغوری خود شدند.
یکی از این افراد زینورا ناماتقری، یک زن اویغوری بود که به او گفته شده بود زنان حق داشتن درآمد را ندارند و درآمدی که زن بدست میآورد کثیف است. وی به شبکه جهانی تلویزیون چین گفت که حتی حق پوشیدن لباسهای رنگارنگ را نیز نداشته است. او در یک مرکز آموزش حرفه ای در شهرستان شوفو تحصیل کرده و اکنون رئیس امور زنان در کمیته روستای خود است.
به گفته فرد دیگری با نام ممتجان متقاسیم که یک نوازنده اویغور است، حتی گریه در مراسم تدفین و آواز خواندن در عروسیها نیز در مناطق تحت تسلط این گروههای تروریستی ممنوع بوده است.
در واقع، این گروههای افراطی علاوه بر مردم قوم هان،اویغورهای مسلمانی که با ایدئولوژی افراطی آنها موافق نبودند را هدف قرار داده بودند. در میان قربانیان حملات تروریستی این گروههای افراطی چندین امام جماعت مشهور مساجد بزرگ شینجیانگ نیز به چشم میخورند که یکی از آنها امام جماعت پیشین مسجد عید کاه بود که به شدت با رادیکالیسم مخالفت میکرد و در نهایت در سال 2014 و در سن 74 سالگی بعد از اتمام نماز صبح و پس از خروج از مسجد توسط گروهی از تروریستها به طرز وحشیانه ای به قتل رسید.
هیچکدام از غربیهایی که مدعی نگرانی برای مردم اویغور هستند به هیچکدام از این رخدادها اشارهای نکردهاند.
چین به منظور رادیکالزدایی مجبور به اتخاذ روشهایی مشابه بسیاری از کشورها از جمله فرانسه شد که از طریق آن در مراکز آموزش حرفهای به افراد آموزش داده میشود. با ارائه آموزش مناسب به افراد و تعلیم آنها برای به دست آوردن درک بهتر از مهارتهای حرفهای، قوانین و مهارتهای ماندارین، علاوه بر رادیکال زدایی، به بسیاری کمک شده است که روی پای خود بایستند.
بر اساس قوانین چین همه مردم این کشور برای داشتن و یا نداشتن هر گونه باور مذهبی آزاد هستند اما مجاز به نمایش عمومی این باورها نیستند طبق قوانین چین افراد جامعه با هر اعتقاد و باوری باید بتوانند به صورت مسالمتآمیز در کنار یکدیگر زندگی کنند چین، دین و سیاست را از یکدیگر مجزا میداند و هر کسی میتواند در چارچوب قوانین کشور، آداب مذهبی خود را انجام دهد.
مدتها است برخی سیاست بازان و رسانه های گروهی غربی تا جایی که توانستهاند به سیاهنمایی در مورد شین جیانگ چین پرداختهاند و اتهامات گوناگون و گزارشهای تحریف شده و نادرستی را در مورد این منطقه از چین منتشر میکنند برای نمونه آنان مراکز آموزش مهارت حرفه ای شین جیانگ که با هدف جلوگیری از افراطگرایی تأسیس شده را اردوگاه بازپروری توصیف میکنند و دولت چین را به سرکوب روحانیون متهم کردهاند اما در حقیقت مسلمانان شین جیانگ در اعتقادات دینی خود کاملاً آزاد هستند.
اکثر فارغ التحصیلان این دورهها توانستند مشاغلی بهتری برای خود بیابند و حتی خود آنرا اداره کنند، بازده زمینهای کشاورزی خود را بهبود بخشند، یا با مهارت های کامپیوتری که آموخته بودند در دفاتر مختلف مشغول کار شوند و پس از اتمام دوره های تحصیلی درآمد بسیار پایدارتری کسب کنند.
خوب آیا میتوان گفت که این روش ها موثر بوده اند؟
فقط با نگاهی به واقعیت میتوان اثبات کرد که از سال 2017 تاکنون هیچ حمله تروریستی در شینجیانگ رخ نداده است.
روستاها از فقر شدید نجات پیدا کردند. زنان این اقلیت قومی در هر صنعتی و حتی به عنوان نان آور خانواده مشغول به کار شدهاند. تعداد بیشتری از بچههای این اقلیت قومی به دبیرستانها و کالجها می روند. میانگین درآمد خانوارها افزایش یافته است. سالانه گردشگران بیشتری به شینجیانگ سفر می کنند. مردم از همه ادیان می توانند اعیاد مذهبی خود را جشن بگیرند. اویغورها به عنوان ستاره های سینما، خوانندگان، استادان و مقامات دولتی در حرفه خود می درخشند.
آیا این واقعیت ها برای رد روایت دروغین شینجیانگ غرب کافی نیست؟
چند سال است که هیچ حادثه تروریستی و خشونت باری در شین جیانگ رخ نداده است همه این موارد نشان می دهد که اقدامات پیشگیرانه ضد تروریستی مانند تاسیس مراکز آموزش مهارت حرفه ای در شین جیانگ با نتایج برجسته و اقبال عمومی مردم همراه بوده است.
برعکس وقتی به آمریکا نگاه میکنیم این کشوربه هیچ وجه صلاحیت آن را ندارد که در مورد آزادی مذهبی صحبت کند در حال حاضر تعداد کل مساجد سراسر آمریکا حتی به یک دهم شین جیانگ هم نمی رسد، دولت قبلی آمریکا پس از روی کار آمدن خود فورا حکم ممنوعیت ورود مسلمانان به این کشور را صادر کرد تا جایی که وضعیت مذهبی و حقوق بشری اقلیت های قومی مختلف در آمریکا روزبه روز بدتر می شد.
باید با این نکته اذعان داشته باشیم که گزارشهای رسانههای گروهی غربی که همواره از نظر آزادی بیان و اطلاع رسانی خود را در جایگاه برتر میدانند بر شناخت مخاطبان خارجی از چین تاثیر گذاشته که مخاطبان ایرانی نیز از این قاعده مستثنا نیستند بسیاری از افرادی از جمله خبرنگاران که هیچ گاه به شین جیانگ سفر نکردهاند، تحت تاثیر رسانه های غربی دیدگاهی متعصبانه نسبت به شین جیانگ دارند با این حال، بیشتر مردم جهان از دروغ پراکنی و سیاه نمایی رسانه های غربی خسته شده اند و میخواهند که با حقایق شین جیانگ بیشتر آشنا شوند.
-
2022/05/23 17:24:49
- GMT+08:00
- /