ماهنامه آمریکایی «آتلانتیک» اخیرا با انتشار مقاله‌ای تاکید کرد به دلیل پاسخ ناکارآمد دولت ایالات متحده به اپیدمی کرونا، حدود 200 هزار کودک در این کشور به «یتیمان جدید کرونا» تبدیل شده‌اند. این مقاله می‌افزاید در میان این بچه‌های زیر 18 سال، از هر 12 نفرشان یک نفر قیم خود را به دلیل اپیدمی از دست داده‌اند. همچنین در تمام مدارس دولتی ایالات متحده به صرت میانگین از هر دو کودک یک نفر سرپرستش را به دلیل کرونا از دست داده است. داده‌ها می‌گوید، کودکان متعلق به گروه‌های اقلیتِ کم درآمدِ غیرسفیدپوست 65 درصد جمعیت «یتیم‌های اپیدمی» را تشکیل می‌دهند.

این موضوع در واقع آهنگ غمگینِ و خاموشِ میراث میان‌نسلیِ فقر و روند رو به افزایش نابرابری اجتماعی در آمریکا را نشان می‌دهد. بیشتر این 200 هزار یتیم جدید از زمان تولد در پایین‌ترین سطح جامعه آمریکا قرار داشته‌ و از شانس اندکی برای تغییر سرنوشت خود برخوردار بوده‌اند.

همچنین اپیدمی والدینشان را از آنها گرفته و آنها را به روزگاری تیره و تارتر کشانده به گونه‌ای که احتمالا به ترک تحصیل، مواد مخدر و خشونت‌ در تمام طول زندگی خود دچار می‌شوند.

«سوزان هیلیس» رئیس «انجمن ارزیابی جهانی کودکان آسیب‌دیده از کووید-19» می‌گوید: یتیم بودن چیزی نیست که بتوانید طی دو هفته با آن کنار بیایید.

با این وجود، نگرانی اجتماعی فوق که به زندگی‌های طبقه معمولی آمریکا در اپیدمی صدمه زده روز به روز عادی و عادی‌تر می‌شود زیرا دولت ایالات متحده در حال حاضر توجه بیشتری به داده‌های وال استریت و حتی بازی ژئوپلتیکی خارجی خود کرده است. این گروه از آمریکایی‌ها به دلیل علاقه فراوانی که اعلام پایان اپیدمی در این کشور وجود دارد در رنج کووید-19 به صورت عمدی یا غیرعمدی گرفتار و فراموش شده‌اند.

این روزها شمار مرگ و میر ناشی از کرونا در ایالات متحده به یک میلیون نفر نزدیک شده و  این به آن معناست که تراژدی بشری مرگ به دلیل تصادف یک میلیون بار تکرار شده است. حتی در مناطق جنگ زده، فقیر و عقب افتاده این یک آمار تکان‌دهنده و تحمل‌ناپذیر محسوب می‌شود. این امر هزینه سرسام آوری به بار آورده به ویژه در آمریکا که قدرتمندترین کشور جهان و دارای بهترین شرایط پزشکی است.

در صحنه جامعه آمریکا که پر از داروینیسم اجتماعی است، گروه‌های کف اجتماع، سالمندان، ضعیفان،‌ بیماران و افراد معلول در سکوت و با بی‌رحمی «حذف» می‌شوند.

برای سیاستمداران آن کشور، نجات اقتصاد مهمتر از نجات جان انسان‌هاست و نجات بورس اوراق بهادار مهمتر از نجات زندگی مردم آسیب‌دیده مردم به دلیل اپیدمی است.

این منطق استدلالی «سرمایه‌داری» است اما برای خانوداه‌های بیشمار کف جامعه، آن اعداد سرد و بی روح نه تنها به معنای از دست دادن عزیزانشان است بلکه غم از دست دادن آنها را نیز تازه می‌کند. این می‌تواند به معنای فروپاشی زندگی باشد.